Rozdział 20

Witajcie, kochani!

Jak obiecałam zapraszam na rozdział 20, wybaczcie tylko, że pojawia się on w tak późnych godzinach, ale niestety czas mnie dziś gonił.

Rozdział może nieco zaskakujący, zwłaszcza, że pojawia się w nim scena, która będzie miała ogromne znaczenie w rozdziale 21 i która jest takim małym wstępem do tego, co będzie działo się w części trzeciej tego opowiadania :D!

Muszę też wspomnieć, że Wschód słońca zajął III miejsce w głosowaniu na Najlepszy Blog Roku – 2016, organizowanym przez Księgę Baśni. Bardzo Wam wszystkim dziękuje za oddane głosy, jesteście wspaniali <3!

Na rozdział 21 zapraszam bardzo serdecznie 26 lutego.

Nie przedłużając, zapraszam do czytania i komentowania.

Buziaki,

Charlotte

Betowała: Cassie McKinley

***

 Zrozumienie

Największą tragedią każdego człowieka jest nieumiejętność pełnego zrozumienia drugiej osoby, nawet tej najbliższej.

A większość z nas nie jest w stanie zrozumieć nawet siebie samego.

~ Arne Dahl

27 listopada 1998

Czasami zamykam się na ludzi; na przyjaciół, znajomych i wszystkich wokół siebie.

Czasami po prostu przekręcam klucz i sprawiam, że nic i nikt do mnie nie dociera. Te chwile są mi bardzo potrzebne. Mogę myśleć i czuć tak, jak tylko tego zapragnę. Nie muszę przejmować się tym, jak zareagują bliskie mi osoby, nie przejmuję się tym, że mogą zacząć się o mnie martwić, bo wiem, że kolejnego dnia znów będę takim, jakiego oczekują.

Dziś jest ten dzień.

Pogoda jest koszmarna; od rana śnieg sypie z nieba i nic nie wskazuje na to, aby przestał padać. Lubię patrzeć na tę szalejącą za oknem wichurę, to mnie uspokaja. Pozwala mi wyciszyć się, będąc zapatrzonym w kryształowe śnieżki, opadające na zasypane parapety.

Czasami dobrze jest zamknąć się w sobie, nawet na krótki czas, to pomaga w zrozumieniu samego siebie.

Draco

Chłopak odrywa pióro od pergaminu w tej samej chwili, w której do pomieszczenia wchodzi Hermiona. Na ramieniu ma zawieszoną torbę, Draco zauważa wiele wystających z niej pergaminów. Jest pewien, że wraca z biblioteki, bo niesie przed sobą trzy ciężkie tomiszcza.

– Może ci pomóc? – pyta uprzejmym głosem, ale tak jak się spodziewa, Hermiona jedynie marszczy brwi i prycha.

– Poradzę sobie, dziękuję – mruczy i z wielkim hukiem kładzie książki na pierwszy lepszy stolik.

Draco przygląda się, jak Hermiona zsuwa z ramienia swoją torbę, zdejmuje wierzchnią szatę i podwija rękawy białej koszuli. Sprawia wrażenie skoncentrowanej, ale jednocześnie zirytowanej, co widać, gdy podchodzi do kociołka z warzącym się eliksirem i z uwagą sprawdza jego barwę i zapach. Draco wie, że wszystko jest z nim w porządku, gdy tylko przyszedł, od razu dokładnie go obejrzał.

Hermiona czuje na sobie uważny wzrok chłopaka, ale nie ma teraz ochoty wchodzić z nim w żadne konwersacje. Zresztą, od dawna już się nie kłócą, są aż nadto świadomi tego, że kłótnie nic nie dają; jedynie niszczą.

Jest zmęczona, dzisiejszy dzień był dla niej ciężki. Piątki z reguły są dla niej jednymi z lżejszych dni pod względem zajęć: niestety, dziś było inaczej. Dawno nie miała tak męczących lekcji; na zaklęciach profesor Flitwick był bardziej wymagający niż zazwyczaj. Transmutacja minęła jej wyjątkowo szybko, ale to tylko dlatego, że profesor Fair nadrabiał materiał i na jednej godzinie zmuszony był zrealizować dwa tematy. Jednak to chyba numerologia najbardziej wykończyła Hermionę: dawno nie musiała tak intensywnie i szybko myśleć i liczyć. Dodatkowo, zaraz po lekcjach, dziewczyna pobiegła na spotkanie do Hagrida, a później jeszcze do biblioteki, żeby odrobić prace domowe, aby weekend mieć spokojny. Nadgarstek boli ją teraz od ciągłego machania różdżką i pisania piórem, a dodatkowo zaczyna czuć nieprzyjemne kłucie w skroniach przy każdym poruszeniu głową.

– Cholera – szepcze Hermiona, zagryzając wargę. Chciała dopisać na pergaminie obserwacje eliksiru z dzisiejszego dnia i niechcący wylała cały atrament na pergamin.

Draco marszczy brwi, widząc poczynania dziewczyny. Wstaje i podchodzi do niej, nim Hermiona wyjmuje swoją różdżkę, Draco jednym płynnym ruchem swojej usuwa cały czarny tusz z kartki.

– Dziękuję – mamrocze Hermiona i pociera skronie.

– Dobrze się czujesz?

– Tak, ah…

Przymyka oczy i marszczy czoło, czując nieprzyjemne pulsowanie. Głowa boli ją niemiłosiernie, a gdy tylko otwiera oczy, zaczyna razić ją światło świec.

– Właśnie widzę, jak dobrze się czujesz.

Draco chce jeszcze coś dodać, ale przerywa mu dziewczyna. Unosi hardo brodę i spogląda na niego swoimi brązowymi oczyma. Jej usta są wygięte w grymasie, ale dzięki temu Hermiona sprawia wrażenie bardziej zdeterminowanej.

– Nic mi nie jest – mówi twardo i rusza w kierunku swoich rzeczy. Łapie torbę, szatę i książki i kieruje się w stronę wyjścia, cały czas mówiąc: – Z eliksirem jest wszystko w porządku, sprawdziłam dwa razy. Jeśli możesz dopisz te obserwacje, bo ja już będę szła.

Draco czuje potrzebę odezwania się i zatrzymania dziewczyny. Nie wie, co wywołało u niego nagłą chęć porozmawiania z nią, ale ma wrażenie, że to dobrze by mu zrobiło, zwłaszcza dziś, gdy ma tak kiepski dzień… Zagryza wargę i zaciska dłonie, patrząc na jej odwróconą sylwetkę. W końcu jednak przełamuje swoją dziwną blokadę i odzywa się:

– Granger, moglibyśmy porozmawiać?

Hermiona zatrzymuje się i odwraca w jego stronę ze zmarszczonymi brwiami. Kiwa głową ostrożnie i spogląda na niego znad książek trzymanych w dłoniach i przyciśniętych do klatki piersiowej.

– Coś się stało? Chodzi o eliksir? Jeśli tak to daj spokój, Malfoy, rozmawialiśmy już o tym, że wszystko z nim w porządku – mówi, widać, że jest nieco zirytowana.

Draco spogląda na nią ze zmieszaniem. Kręci głową i wykonuje kilka kroków bliżej tak, że stoją naprzeciwko siebie, niemal na wyciągnięcie dłoni.

– Pytam, czy mogłabyś ze mną porozmawiać, ale nie na temat eliksiru, tak po prostu…

Po jego słowach z pomieszczeniu zaczyna panować pełna napięcia cisza. Hermiona zdaje się być zaskoczona, ale ostatecznie kiwa delikatnie – niepewnie – głową.

– Ja… Oczywiście – niemal szepcze te słowa.

Pozwala, by Draco zabrał jej z rąk książki i odstawił je na stolik, na którym wcześniej leżały. Sama kieruje się w stronę parapetu, na którym siada z opartą o szybę głową. Swoją torbę opiera o ścianę, a szatę zarzuca na ramiona tak, by chłód przebijający się przez szpary w oknie nie owiewał jej ciała.

Przygląda się z zaciekawieniem chłopakowi, który stara się znaleźć sobie miejsce. Jest zaintrygowana zachowaniem Malfoya. Nigdy żadne z nich nie prosiło o rozmowę. Tak zachowują się zazwyczaj przyjaciele, a oni przecież przyjaciółmi nie są. Właściwie Hermiona nawet nie jest pewna, jak mogłaby nazywać Draco… Nigdy nie był jej wrogiem, bo wróg to zbyt mocne słowo jak na to, co wcześniej do niego czuła. Kolega? To brzmi niemal śmiesznie, biorąc pod uwagę fakt, jak wyglądała wcześniej ich relacja… Znajomy? Te słowa świadczyłyby o tym, że Hermiona zna Draco choć w minimalnym stopniu, a tak nie jest.

Draco przez krótką chwilę stoi pochylony nad książkami Hermiony. Nie odwraca się w jej stronę, jakby bał się jej spojrzenia. W końcu wzdycha lekko i rusza w jej kierunku. Siada obok niej na parapecie i spogląda na nią spod grzywki.

– Po prostu… – zaczyna, ale nie wie, co powiedzieć więcej. – Ja chciałem tylko…

Hermiona zagryza wargę i kiwa głową.

– Od czasu do czasu każdy potrzebuje po prostu pomilczeć – szepcze.

Siedzą pogrążeni w ciszy przez pewien czas. Każde z nich zatopione w swoich myślach. Hermiona opiera swoje czoło o chłodną szybę; ból głowy nagle zniknął, a ona zaczęła intensywnie analizować zachowanie chłopaka. Od czasu do czasu spogląda na niego kątem oka, ale jego postawa nawet na chwilę nie ulega zmianie; siedzi oparty plecami o ścianę z jednym zgiętym kolanem, na którym opiera dłoń. Oczy ma przymknięte, a włosy opadają mu na czoło.

Zupełnie nie przypomina siebie sprzed lat – myśli Hermiona, uważnie się mu przypatrując.

Jego włosy są znacznie dłuższe; zakrywają mu uszy i zasłaniają oczy. Draco nie zaczesuje ich już tak jak wcześniej i nie sprawia, że wydają się – jak mówił kiedyś Harry – ulizane. Jego kości policzkowe są wydatniejsze; teraz wygląda dojrzalej i poważniej. Hermiona zagryza wargę – siedzi na tyle blisko, by zauważyć małą bliznę biegnącą po jego policzku. Jest ledwie widoczna i bardzo trudno jest w ogóle zwrócić uwagę na jaśniejszy odcień skóry przy już i tak bladej karnacji chłopaka, jednak światło świecy pada tak, że Hermiona ją dostrzega. Od razu zastanawia się, co jest powodem tej małej niedoskonałości; czy to rana, która została zadana mu w czasie walki w wojnie, czy coś innego?

– Cały czas się zastanawiam…

Draco otwiera oczy tak niespodziewanie, że Hermiona niemal wydaje z siebie okrzyk zaskoczenia. Szybko odwraca głowę, ciesząc się, że jej włosy są rozpuszczone i mogą zasłonić rumieńce pojawiające się na jej policzkach. Czuje wstyd z powodu tego, że Malfoy przyłapuje ją na obserwowaniu.

–  Wciąż myślę i głowię się nad tym, co tak naprawdę sprawiło, że mi pomagasz? – kontynuuje Draco, delikatnie pochylając się w stronę dziewczyny.

– Mówiłam ci – mamrocze Hermiona, nawet na niego nie spoglądając.

– Nie, Granger, rzucałaś ogólnikami. Powiedz, co naprawdę sprawiło, że postanowiłaś mi pomóc.

Draco czeka, aż dziewczyna odwróci się w jego stronę. W końcu, po upływie kilku pełnych napięcia minut, Hermiona niechętnie spogląda na niego. Jej spojrzenie niemal pali mu skórę i Draco nagle czuje potrzebę skończenia tematu, który tak nieumyślnie zaczął, a który nadal nie daje mu spokoju.

– Kochasz swoją mamę, prawda?

– Jest dla mnie najważniejsza – mówi z naciskiem, ale zaraz kręci głową; przypomina sobie o Blaisie, Teodorze, Pansy, a teraz i może o Astorii, i poprawia się: – Jest jedną z najważniejszych osób w moim życiu.

– Nie chciałbyś jej stracić?

Odpowiedzi na jej pytania są oczywiste i Draco powoli traci cierpliwość. To nie jest to, co chce usłyszeć! Pragnie dowiedzieć się w końcu, dlaczego tak bardzo angażuje się w pomoc, co jest tego powodem. 

– Nie chciałbyś, prawda? – naciska Hermiona.

– Nie, nie chciałbym – odpowiada w końcu ze złością.

Hermiona kiwa głową i wykrzywia twarz w grymasie bólu. Draco ma wrażenie, że w jej oczach zaczynają lśnić łzy, przekonuje się, że to prawda, gdy dziewczyna odzywa się zdławionym głosem:

– Ja swoją straciłam… I nie tylko ją… Straciłam oboje rodziców – szepcze.

Draco zaciska zęby. Uderza w niego cały ból, który Hermiona tak skrzętnie ukrywa pod maską nadziei. Nie wie, jak właściwie postąpić, jak sprawić, że z oczu dziewczyny znikną łzy i pojawi się w nich znów ten błysk, który nieustannie go prześladuje i który przypomina mu o tym, jak silny charakter ma Granger.

– Co się stało? – pyta prawie niedosłyszalnie.

Hermiona pochyla głowę i odpowiada równie cicho:

– Wymazałam im pamięć o mnie.

Ból, jaki przepełnia serce dziewczyny jest ogromny, a wspomnienie o tym smutnym dniu ponad rok temu cały czas tkwi w jej umyśle. Chciałaby znów przytulić się do ojca, usłyszeć radosny śmiech matki, ale wie, że to niemożliwe: nie ma pojęcia, gdzie znajdują się jej rodzice. Jedna myśli wraca do niej w najczarniejsze noce; może straciła ich już na zawsze?

Draco spogląda na swoje dłonie i w końcu jedną z nich – drżącą niezwykle mocno – wyciąga w kierunku Hermiony. Zaciska swoje palce na jej; chudziutkich, lecz długich niczym palce pianisty. Przez jego umysł przebiega myśl: Czy Hermiona potrafi grać?

Dotyk chłopaka jest palący, ale od razu sprawia, że z oczu Hermiony znikają łzy. Spogląda z przerażeniem na palce Draco złączone z jej. Takie poufne zachowanie nigdy nie powinno mieć miejsca. Zaciska zęby i delikatnie, ale pewnie wyswobadza swoją dłoń, pozbywając się ciepła płynącego z ciała Malfoya. 

– Będzie dobrze, Granger – odzywa się zduszonym głosem Draco. – Jesteś jedną z najsilniejszych osób, które znam. 

Uśmiecha się słabo, a Hermiona czuje, że mogłaby mu zaufać.

***

Sobota zapowiada się wyjątkowo ładnie; słońce świeci nisko nad ziemią, a śnieg lśni w jego promieniach. Teodor zdaje się być zadowolony: Marietta będzie miała okazję zobaczyć wioskę w całej okazałości.

Od rana chłopak chodzi wyraźnie podekscytowany, nieustannie się uśmiecha i zdaje się być z dala od świata przyziemnego. Pansy jeszcze przed śniadaniem zdążyła z niego zażartować:

– Jak dalej będziesz chodził z głową w chmurach, to jest duże prawdopodobieństwo, że w ogóle nie spotkasz Marietty, bo jej nie zauważysz.

Nic jednak nie jest w stanie sprawić, że jego doskonały humor zniknie. Co może poradzić na to, że tak bardzo cieszy się na spotkanie z dziewczyną? Jego umysł zaprząta tylko jej osoba: jej włosy, rysy twarzy, oczy i uśmiech; delikatny, ale szeroki, rozjaśniający jej pięknie skrojone usta. Teodor jest niemal pewien, że Mari nie jest mu obojętna, choć nigdy w życiu nie przyznałby się do tego przed przyjaciółmi. Jak inaczej mógłby wyjaśnić fakt, że nieustannie o niej myśli? Że śni o niej i są to sny niezwykłe, których spełnienia pragnie?

Teodor uśmiecha się lekko i pochyla głowę tak, by skryć się przed zimnym wiatrem. Mimo że słońce daje nieco ciepła, nie jest ono wystarczające. Mróz jest całkiem duży, ale tym lepiej; śnieg utrzyma się znacznie dłużej.

Droga prowadząca do Hogsmeade jest jeszcze opustoszała. Tylko gdzieniegdzie można spotkać jakąś grupkę uczniów śpieszących w kierunku Miodowego Królestwa; najpewniej chcą zrobić duże zapasy słodyczy i boją się, że wszystkie ich ulubione smakołyki zostałyby wykupione, gdyby spóźnili się choć trochę.

Teodor staje na stacji kolejowej, jeszcze zanim duży zegar wiszący na budynku dworca wybija godzinę dziewiątą. Niedługo powinien przyjechać pociąg Marietty; dziewczyna jedzie najpierw z Glasgow, miejsca, gdzie odwiedza rodzinę, do Dumfries, a stamtąd bezpośrednio do Hogsmeade. To Teodor nalegał na to, aby Marietta przyjechała pociągiem, a nie teleportowała się; dziewczyna nigdy wcześniej nie była w wiosce, więc nie zna dokładnego miejsca, do którego miałaby się przenieść. Teodor wolał, aby nie ryzykowała.

Gdy zegar wybija godzinę dziewiątą dziesięć, na stację wjeżdża czarna lokomotywa. Hałas, jaki powoduje, ogłusza Teodora tak, że krzywi się nieznacznie. Dodatkowo z jej kominów ulatnia się nieprzyjemny zapach dymu, który odurza chłopaka. Na stacji wysiada zaledwie pięć osób; starsze małżeństwo, kobieta z małym dzieckiem, może pięcio- bądź sześcioletnim, i chłopak, który ma około dwudziestu kilku lat. Nikt więcej nie pojawia się na mroźnym peronie.

Teodor rozgląda się. To niemożliwe, przecież Marietta miała przyjechać tym pociągiem, kolejny z Dumfries zatrzyma się tutaj dopiero o dwunastej piętnaście. Marszczy brwi i próbuje dostrzec coś przez zaparowane szyby lokomotywy, próbuje zauważyć jej rdzawozłote włosy; niestety bezskutecznie.

– Czeka pan na kogoś? – pyta mężczyzna w podeszłym wieku, konduktor, jak zauważa Teodor po jego stroju, wcześniej nie zwrócił na niego uwagi.

– Na swoją przyjaciółkę, miała przyjechać tym pociągiem… – odpowiada, marszcząc swoje ciemne brwi. Jest zmartwiony i cały się trzęsie.

– Tym pociągiem jechała zaledwie garstka osób – mruczy mężczyzna. – I na pewno nie było tam żadnej młodej dziewczyny. Może się panu coś pomyliło.

– Czy to pociąg z Dumfries? – pyta Teodor, aby się upewnić, konduktor kiwa potakująco.

– Może pomieszały się panu godziny?

– Możliwe, dziękuję.

Teodor odwraca się i wkłada dłonie do kieszeni. Jest pewien, że to był ten pociąg. Ma zbolałą minę, a jego umysł zaprząta jedno pytanie: Dlaczego Marietta nie przyjechała?

***

Śniadanie mija Draco wyjątkowo szybko, teraz chłopak ubrany w gruby, czarny płaszcz i zielony szalik z godłem Slytherinu, stoi przed wejściem do szkoły. Astoria prosiła go, by tu na nią czekał – musiała wrócić jeszcze do Pokoju Wspólnego po portmonetkę, której zapomniała.

Chłopak opiera się o jeden z filarów z nieznacznym uśmiechem; nie może się doczekać tego, jak minie mu dzisiejszy dzień. Sam fakt, że spędzi go z Astorią sprawia, że ma ochotę oznajmić wszystkim, że od dawna nie czuł się tak dobrze. Mijający go uczniowie posyłają w jego kierunku ponure spojrzenia, pełne widocznej niechęci, ale od dłuższego czasu nie robi to na nim wrażenia – przyzwyczaił się już. Nagle zauważa charakterystyczne brązowe loki i prostuje się, by przyjrzeć się uważniej ich właścicielce. Hermiona idzie otoczona swoimi przyjaciółkami, wyglądają zabawnie; rude, brązowe i jasne włosy dziewcząt splatają się ze sobą targane wiatrem i tworzą piękną, kolorową wariację. Draco wpatruje się w nie jak zahipnotyzowany, właśnie w tym momencie Hermiona – jakby czując jego spojrzenie – odwraca się w jego kierunku. Spogląda na niego ze zmrużonymi oczami, by po chwili uśmiechnąć się do niego i kiwnąć głową na powitanie. Draco również lekko chyli głowę i nieco bardziej unosi kąciki swoich ust. Wpatruje się w oddalającą sylwetkę Hermiony z westchnieniem cisnącym się na usta. Wczorajszy wieczór wciąż tkwi w jego wspomnieniach.

Lubię obserwować to jak rozwija się ich relacja. Patrzę na to, co się wokół nich dzieje i nie mogę powstrzymać śmiechu; to wszystko jest takie niepewne, nieporadne i strachliwe. Próbują udawać nienawiść, ale prawda jest taka, że między nimi nigdy jej nie było. Nie zapominajmy o tym, że wiem wszystko; nic nie jest mi obce. To, co czuli względem siebie wcześniej, nie było nienawiścią; było mieszaniną wściekłości, żalu i smutku. Z roku na rok stawali się wobec siebie coraz ostrzejsi, ale nigdy nie zrodziła się między nimi prawdziwa nienawiść. Bo cóż zwiemy nienawiścią? Czy nie łączy się ona z pragnieniem wyrządzania krzywdy? Zadania cierpienia? Czy gdy nienawidzimy, nie czujemy przypadkiem niechęci niemal tak obsesyjnej, że zdolni byśmy byli do zabójstwa?  To zwiemy nienawiścią… A relacja Hermiony i Draco nigdy nią nie była… Niechęcią, żalem i rozgoryczeniem – takimi uczuciami się darzyli, ale niczym więcej.

Czym więc darzą siebie teraz? Ja już to wiem, od zawsze mam świadomość tego, jak potoczą się ich losy. Ale czy oni już to wiedzą?

Jeszcze nie, ale niedługo zrozumieją.

– Draco, jestem!

Astoria staje obok chłopaka w swoim beżowym płaszczyku, jej kasztanowe włosy opadają na kołnierzyk, a oczy lśnią z podekscytowania. Draco uśmiecha się na ten widok.

– Ślicznie wyglądasz.

– Dziękuję – szepcze, pochyla głowę, by ukryć twarz przed palącym wzrokiem chłopaka.

Draco uśmiecha się szeroko i wyciąga rękę w kierunku dziewczyny. Ten gest sprawia, że jej serce bije jeszcze szybciej. Spogląda niezdecydowanie na Draco, ale ten tylko mruga do niej, z błyskiem w oczach. Astoria śmieje się i ujmuje jego dłoń. Oboje czują coś zupełnie przeciwnego: Astoria przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele, a Draco uczucie dziwnej niepewności. Jakby coś w jego sercu krzyczało, że to nie jest ta dłoń, którą powinien trzymać.

Teraz to uczucie jest przez Draco ignorowane, ale wkrótce obezwładni go całego.

***

Ginny, Luna i Hermiona spacerują po Hogsmeade. Uliczki miasteczka pokrywa gruba warstwa śniegu, a gdzieniegdzie szklana tafla lodu skrzy się i tylko czeka, aż nieuważny przechodzień wejdzie na nią i upadnie z łoskotem na ziemię. Podążam krok za krokiem za dziewczętami i z uwagą słucham ich rozmów. Hermiona i Ginny śmieją się, ale Luna wydaje się być nieobecna, choć stara się, by żadna z przyjaciółek nie zauważyła jej pełnego niepokoju spojrzenia.

– Nawet nie wiecie, jak wielką ochotę mam na cukrowe pióra! – wyznaje rozmarzonym głosem Hermiona.

Ginny uśmiecha się szeroko i trąca przyjaciółkę łokciem.

– Nawet twoje ulubione słodycze mają coś wspólnego z nauką.

Hermiona w odpowiedzi wzrusza ramionami i unosi kąciki ust.

– I tak wiem, Ginny, że już nie możesz się doczekać, żeby zabrać mi kilka piórek…

Luna spogląda na przyjaciółki zamglonym wzrokiem. Uśmiecha się, bo wie, że dziewczyny oczekują jej reakcji, ale tak naprawdę myślami jest zupełnie gdzieś indziej. Od ostatniej bardzo poważnej rozmowy z Hermioną dużo się zastanawia i doszła do wniosku, że musi coś zmienić. Podjęła decyzję trudną i może z pozoru nie najlepszą, ale czuje, że właściwą pod każdym względem. To, co zamierza zrobić, uwolni kilka osób od skutków nieprzemyślanego działania, które miało miejsce jakiś czas temu.

– Lunka? Jesteś z nami? – Ginny chrząka wyraźnie zaciekawiona.

– Lunka… – Śmieje się cicho panna Lovegood. – To określenie zawsze mnie bawiło.

Ginny wzrusza ramionami, a Hermiona uśmiecha się.

– Brzmi ładnie i słodko. Powinnaś się cieszyć, że nazywamy cię tak pieszczotliwie.

Hermiona stara się brzmieć zabawnie i wychodzi jej to całkiem naturalnie. Naprawdę jednak widzi smutek w oczach Luny i czuje, że jest on spowodowany rozmową, którą niedawno odbyły. Jest też niemal pewna, że Ginny również dostrzega ten żal w oczach blondynki. Zagryza wargę, gdy Luna i Ginny pogrążają się w rozmowie. Obserwuje je z ukosa z niepewną miną. Nie chce, by kiedykolwiek powstała między nimi nić sporu, i czuje, że będzie musiała jak najszybciej doprowadzić do tego, aby porozmawiały ze sobą na temat niekoniecznie łatwy…

Jej przyjaciółki niezwykle mocno się zaplątały, a ona musi zrobić wszystko, aby łącząca je więź nie uległa rozerwaniu, gdy już zaczną szukać wyjścia z tego kłębowiska niewłaściwych, zgubnych sytuacji.

Pół dnia mija im na chodzeniu po sklepach i wiosce. W końcu Hermiona zaciąga Ginny i Lunę w okolice Wrzeszczącej Chaty i z całych sił zagryza wewnętrzną stronę policzka, gdy widzi miejsce, w którym zwykła zatrzymywać się z Harrym i Ronem.

– Wiecie, że Wrzeszcząca Chata to rzekomo najbardziej nawiedzone miejsce w Wielkiej Brytanii. – Jej głos się łamie, gdy kończy ostatnie słowa. Zawsze powtarzała je Harry’emu i Ronowi, a teraz… Teraz ich już tu z nią nie ma.

Ginny, widząc drżącą przyjaciółkę, podchodzi do niej i obejmuje ciasno ramionami. Luna robi to samo tak, że stoją teraz w trójkę, przytulone do siebie mocno, niemal z desperacją.

– Wszystko się popsuło – szepcze Hermiona.

– Być może psuło się już wcześniej, tylko my – głupie – nie umiałyśmy tego dostrzec – stwierdza ze zbolałą miną Ginny. Czasami zapomina o tym, że po tej stracie nie tylko ona cierpi; że jest jeszcze Hermiona, która przecież kocha Harry’ego równie mocno.

– Naprawimy to, razem możemy więcej.

Luna mocniej przytula przyjaciółki i kryje twarz w rudych włosach Ginny. Czasami to ona musi podnosić je na duchu i stawiać na nogi, ale czy właśnie nie tak wygląda przyjaźń? Czy nie polega ona na zrozumieniu, bliskości i zwykłej, niezastąpionej obecności?

Jeszcze przez jakiś czas chodzą po Hogsmeade, ale gdy zbliża się południe, są zbyt zmarznięte, by dalej odwiedzać różne zakątki wioski, więc kierują się w stronę Trzech Mioteł, wszystkie trzy mają ochotę na ciepłe piwo kremowe i kawałek szarlotki.

– Dawno nie cieszył mnie tak bardzo widok kominka! – rzuca Ginny i jeszcze bliżej przysuwa się w stronę wcześniej wspomnianego paleniska.

– Miałyśmy szczęście, że ten stolik się zwolnił. – Hermiona zdaje się być niemal wzruszona z tego powodu, Ginny i Luna śmieją się z wyrazu jej twarzy.

Rozmawiają na błahe tematy, a w między czasie kelnerka osobiście przynosi do nich zamówienia. Gdy stawia talerzyk z ciastem i kufelek piwa przed Hermioną, ze łzami w oczach dziękuje jej za to, że przyczyniła się do pokonania Voldemorta, następnie te same słowa kieruje do Luny, a później jej wzrok pada na Ginny. Jej spojrzenie wyraża wielkie współczucie, kładzie dłoń na ramieniu rudowłosej i szepcze pocieszająco:

– Nie pozwól, by jeden młodzieńczy błąd zniszczył całą miłość, jaką w sobie nosisz…

Mówi zagadkowo, ale Ginny rozumie jej słowa doskonale, co więcej czuje, że niosą prawdziwe przesłanie, mogące pomóc Ginny w tych najsmutniejszych chwilach pełnych zwątpienia w Harry’ego.

Jedna, pełna godzina mija im na zwyczajnych rozmowach, pozbawionych głębszego sensu; są to zwykłe, niezobowiązujące rozmowy przyjaciółek, które odcięły się od swoich problemów. Jednak po pewnym czasie czują, że takie udawanie staje się męczące. To Ginny decyduje się przerwać te głupiutkie ploteczki na błahe tematy.

– Wczoraj przyszedł list od moich rodziców – zaczyna.

W jej oczach lśni szczęście, ale za tymi iskrami można dostrzec niepewność. Hermiona pochyla się w jej kierunku z niemym pytaniem brzmiącym na ustach.

– Piszą, że wszystko u nich dobrze, ale dostali wiadomość od Harry’ego i Rona; nie pojawią się w Norze na święta.

– Piszą dlaczego? – Luna marszczy brwi, wyraźnie zirytowana tą wiadomością, nie może zrozumieć postępowania chłopaków.

– Po prostu mają już plany, chcą spędzić ten czas z kimś innym – mówi zdystansowanym, odciętym od wszelkich emocji, głosem Ginny.

– Dobrze, że podjęli taką decyzję – odzywa się chłodno Hermiona. Zarówno Ginny jak i Luna zdają się być zaskoczone jej tonem.  – Nie są już tymi osobami, które pamiętamy, zniszczyliby tylko ten magiczny czas.

Ginny kiwa głową, choć czuje inaczej. Po przeczytaniu listu od rodziców przepłakała pół wieczoru, nie mogąc znieść myśli, że Harry za wszelką cenę, chce się od niej odciąć. Wie jednak, że jej obowiązkiem jest bycie silną; dla Luny, dla Hermiony, dla rodziców, a przede wszystkim dla siebie samej.

– Hermiono, ale ty będziesz, prawda? – pyta, choć odpowiedź jest dla niej niemal oczywista, już nie pamięta, kiedy razem nie spędzały Bożego Narodzenia. 

Hermiona odwraca wzrok. Ginny pochyla się w jej stronę w skupieniu błyszczącym w brązowych oczach.

– Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że nie przyjedziesz?

 – To będą pierwsze święta po wojnie i po stracie… – Nie musi kończyć, przyjaciółka wie, o czym mówi, a właściwie, o kim mówi. – Ja.. Moja obecność tam nie wydaje się mi właściwa. Powinniście ten czas spędzić wspólnie, nacieszyć się sobą i tym, że udało wam się znów odnaleźć drogę do siebie. To mają być wasze rodzinne święta.

– Ale, Hermiono… – W oczach Ginny lśnią łzy. – Przecież ty też jesteś częścią rodziny.

– Przepraszam, ale nie mogę.

Luna czuje, że powinna się odezwać, dlatego chrząka cichutko i zaczyna słabym głosem:

– Jeśli tylko byś chciała, Hermiono, możesz spędzić święta ze mną. Tata bardzo by się ucieszył, często wspomina o tobie w listach, bardzo mu zaimponowałaś swoją wiedzą i racjonalnym spojrzeniem na świat. Co jest dziwne, w końcu wiesz, jaki on jest.

Luna uśmiecha się zachęcająco. Czułaby się doskonale, mając u swojego boku przyjaciółkę w czasie świąt, ale coś w spojrzeniu Hermiony, mówi jej, że jednak jest to niemożliwe.

– Dziękuję, ale ten czas musicie poświęcić swoim rodzinom – szepcze miękkim głosem. Dziewczęta zauważają, że Hermiona decyzję podjęła już dawno.

– A ty? Nie możesz spędzić Bożego Narodzenia samotnie… – mówi z przerażeniem Luna, mocno kręcąc głową, jej blond kosmyki wirują wokół jej twarzy. – Nie pozwolimy ci na to.

– Nie spędzę go samotnie. Będę wspominać czasy, gdy jeszcze miałam rodzinę.

Ginny wydaje z siebie okrzyk zdumienia i łapie przyjaciółkę za łokieć. Odwraca ją w swoją stronę i ze zmrużonymi oczami, w których czai się wściekłość, odzywa się:

– Nigdy więcej tak nie mów. My jesteśmy twoją rodziną i nic nigdy tego nie zmieni.

Hermiona tylko uśmiecha się miło i nie odpowiada. I tak postawi na swoim. Tegoroczne Boże Narodzenia pragnie spędzić na rozmyślaniach i próbie zrozumienia wielu rzeczy. Wie, że to będzie dla niej pełen refleksji czas.

Kolejne pół godziny mija im na lekkiej rozmowie na temat nadchodzącego końca semestru. Mimo że mówią swobodnie, gdyby ktoś uważnie wsłuchał się w głos którejś z nich, wyczułby łagodne drżenie, tak delikatne jak muskanie motylich skrzydeł.

– Zbliża się czternasta – mamrocze pod nosem Ginny.

– Coś się stało? – Luna marszczy brwi, choć jej serce zaczyna bić szybciej, niespokojniej, przeczuwa już, dlaczego rudowłosa zbiera się do wyjścia.

– Obiecałam komuś spacer.

Hermiona pochyla się nad filiżanką gorącej, wiśniowej herbaty, podanej jej przed chwilą. Do tej rozmowy nie może się wtrącić.

– Komu? – pyta Luna, mimo że zna odpowiedź, chce usłyszeć to od Ginny.

Rudowłosa zagryza wargę, a po chwili dodatkowo wzdycha, jakby próbowała się uspokoić. I najwyraźniej to pomaga, bo odzywa się kojącym głosem:

– Umówiłam się z Blaise’em, będzie na mnie czekał koło Miodowego Królestwa.

Luna opuszcza głowę, a Ginny czuje wielkie wyrzuty sumienia, jej serce niemal łamie się na widok tak smutnej postawy Luny.

– Baw się dobrze, Ginny – szepcze.

– Do zobaczenia później…

Ginny wygląda tak, jakby chciała coś jeszcze dodać, ale ostatecznie odwraca się do wyjścia. Gdy jest już na dworze, Hermiona macha do niej zza szyby i kiwa głową, delikatnie się przy tym uśmiechając. Chce jej w ten sposób pokazać, że będzie dobrze. 

– Wiele rozmyślałam o tym wszystkim… – odzywa się Luna po długim czasie milczenia panującego między nimi.

– Co masz na myśli? – pyta Hermiona, spoglądając na przyjaciółkę ciepłym, dodającym otuchy wzrokiem.

– Wydaje mi się, że poukładałam sobie wszystko… Prawdę mówiąc, całą noc poświęciłam na podjęcie właściwej decyzji… Muszę być uczciwa, zarówno wobec siebie jak i wobec Neville’a. Nie mogę nas obojga oszukiwać, bo wówczas będziemy tylko się nawzajem ranić, a nie o to przecież chodzi. Może na początku to będzie bolało… Nie, na początku to na pewno zaboli, ale później to minie, wiesz… Chodzi o to… Chodzi o to, że chcę się rozstać z Neville’em. Nie pasujemy do siebie. Jesteśmy zupełnie różni, a w dodatku czuję, że to, co wydawało się nam miłością, tak naprawdę było potrzebą znalezienia stabilizacji i zrozumienia, a wszystko przez wojnę i to, co działo się potem. Jestem przekonana, że kocham Neville’a, ale nie jako chłopaka, a jako przyjaciela, którym zawsze dla mnie był i którym będzie.

Hermiona milczy, wpatrując się w Lunę spokojnym, łagodnym spojrzeniem. Luna jednak zdaje się tego nie dostrzegać, zbyt zatopiona w swoich rozmyślaniach.

– Dosyć już osób zraniłam. Prawda jest taka, że zakochałam się w Blaisie… A swoją ucieczką przed tym uczuciem sprawiłam, że jest na mnie niezwykle wściekły, będę musiała go przeprosić i wszystko wyjaśnić… Nie powiem mu jednak tego, co do niego czuję… Nie patrz na mnie takim zaskoczonym wzrokiem, Hermiono. Tak będzie lepiej… Nic się nie skomplikuje, a on dalej będzie mógł spędzać czas z Ginny bez poczucia ciążącej na nim świadomości i swego rodzaju odpowiedzialności za moje serce. Ginny cierpi naprawdę mocno po stracie Harry’ego, a po spotkaniach z Blaise’em zdaje się odżywać. Jest promienna i uśmiechnięta, to dobrze jej robi, a ja nie chcę, by przez moje głupie uczucia cokolwiek się między nią a Blaise’em zmieniło.

– Nie mów tak, twoje uczucia nie są głupotą, Luno! – zaprzecza gorliwie Hermiona.

Luna kręci głową i uśmiecha się lekko.

– Neville’owi powiem niemal całą prawdę… Wyjaśnię mu, że zauważyłam, że tak naprawdę zbyt wiele nas dzieli, byśmy mogli tworzyć związek. Przeproszę go i będę liczyć na to, że wybaczy mi to. Wydaje mi się też, że nasze rozstanie dobrze na niego podziała. Będzie mógł dostrzec kogoś, kto naprawdę do niego pasuje.

– Hannę – mruczy Hermiona. Od dłuższego czasu wie, że ta dwójka dopełnia się pod każdym względem, nie śmiała jednak nawet o tym wspomnieć. Nie byłaby w stanie sprawić takiej przykrości Lunie.

– Wyglądają razem naprawdę ładnie, ale tu nie o to chodzi. Rozumieją się bez słów, potrafią godzinami rozmawiać o roślinach i cieszy mnie to naprawdę mocno. Neville zasługuje na kogoś takiego, jest fantastycznym chłopakiem.

– Jesteś pewna, Luno? – Hermiona pyta drżącym głosem.

– Od dawna nie byłam czegoś tak bardzo pewna jak teraz.

Patrzą sobie głęboko w oczy, aż w końcu Hermiona przesuwa się w stronę przyjaciółki i wyciąga w jej stronę ramiona. Obejmuje ją mocno, pozwalając, by kilka łez spłynęło na jej ażurowy sweterek.

– Neville będzie szczęśliwy, Blaise będzie szczęśliwy, Ginny też będzie szczęśliwa. Ale gdzie jest miejsca na twoje szczęście? – Hermiona cały czas głaszcze przyjaciółkę po włosach.

Luna śmieje się nieco sztucznie.

– Moja przyjaciółka będzie szczęśliwa, odzyskam Neville’a i być może Blaise przestanie być na mnie zły… To w zupełności mi wystarczy, możesz uznać to za moje szczęście.

Hermiona uśmiecha się słabo. Luna poświęca swoje uczucia po to, aby uszczęśliwić innych. Czuje, że oczy zaczynają ją piec, tak bardzo żal jest jej dziewczyny; nigdy nie była samolubna, zawsze nad własne zadowolenie stawiała innych i nawet teraz, gdy chodzi o jej serce, też to robi.

– A powiesz Ginny o tym, co czujesz do Blaise’a?

– Wydaje mi się, że ona już to wie, w każdym razie na pewno się domyśla. Ale powiem, chcę być wobec niej szczera.

Hermiona kiwa głową. Żałuje, że nie ma mocy, która sprawiłaby, że choć w minimalnym stopniu ulżyłaby przyjaciółce. Jest zła na siebie, że musi pozostać bierną, ale wie, że tym razem nie może się wtrącać. Mimo to odzywa się jeszcze raz kojącym głosem:

– Musisz wiedzieć, że rozumiem każdą twoją decyzję i że masz moje wsparcie, Luno.

– Wiem, Hermiono. Dziękuję.

Zrozumienie jest fundamentem wzajemnych relacji. Cieszę się, że ludzie, których obserwuję, na zrozumieniu, oprócz przyjaźni, budują całe swoje życie.