Rozdział 1

Serdecznie dziękuję za komentarze pod Prologiem! Jak również zachęcam do skomentowania rozdziału 1 :).

Rozdział 2 --> 23 lipca

Buziaki,

Charlotte

Zapraszam na mojego drugiego bloga: Aurora z wymiany

Betowała: Cassie McKinley

***

Tak ma być…

Idź wyprostowany wśród tych, co na kolanach,

Wśród odwróconych plecami i obalonych w proch,

Ocalałeś nie po to, aby żyć [...] Bądź wierny. Idź

~ Herbert Zbigniew

Parne i duszne powietrze zwiastuje nawałnicę. Nie mylę się, jak zawsze. Już po kilku minutach Londyn spowijają burzowe chmury, zaskakując przechodniów. Zawsze bawi mnie widok ludzi uciekających w popłochu przed deszczem. Stukot obcasów o rozgrzany chodnik teraz ustępuje miejsca głośnym odgłosom chlapania. Tam dziecko radośnie śmiejące się i wyciągające dłonie, łapiące krople, a zaraz obok zdenerwowana kobieta w ubłoconej białej sukni, próbująca je odciągnąć.

Zrywa się silny wiatr, ale nie przegania burzy. Tak ma być… Wzdycham, bo odebrano mi przyjemność patrzenia na rozbawione grupki młodych ludzi. Na przepełnione miłością twarze rodziców i dziadków. Lubię czasem popatrzeć, jak płynie czas i jak mija życie. Na szczęście i radość. A nawet na ból i cierpienie. W końcu życie to nie tylko przyjemności…

Widzę ją. Mam ochotę zaśmiać się. Mimo wichury i silnego deszczu ona idzie pod parasolem z uśmiechem. Tak rzadko go widuję. Pomimo tak młodego wieku tyle już przeszła. Tyle straciła i tyle wycierpiała. Choć stara się żyć dalej. Nie poddaje się, jest silna. Od wieków nie widziałem tak zaradnej dziewczyny! Hermiona jest wyjątkowa, choć zwyczajna…

Idzie prosto, sprawnie przeskakując kałużę. Mam ochotę jej pogratulować; żadna plamka błota nie znajduje się na jej jasnej spódnicy. W końcu wchodzi do jednej z ciemniejszych uliczek biegnących pomiędzy dwiema kamienicami. Wyciąga różdżkę i teleportuje się do swojego mieszkania. Nie wróciła jeszcze do domu rodzinnego. Nie potrafi wejść tam, nie roniąc choć jednej łzy. To wciąż zbyt świeża rana. Rana, która, być może, już nigdy się nie zagoi. Bardzo cierpi, czuje, że źle postąpiła, wymazując rodzicom pamięć. Boi się, że jeśli uda się ich odnaleźć i zwrócić wspomnienia, znienawidzą ją. Nawet nie wie, jak bardzo się myli.

Jej nowe mieszkanie znajduje się w jednej z kamieniczek na Pokątnej. Nie jest duże, ale jej w zupełności wystarcza. W przedpokoju od razu zdejmuje zabłocone buty i rzuca na nie zaklęcie czystości. Nie da się ukryć; schludność aż bije po oczach, ale taka właśnie jest Hermiona: wyjątkowo pedantyczna! Wchodząc do kuchni nastawia czajnik i włącza radio. Akurat grana jest jedna z piosenek Fatalnych Jędz!  Nucąc pod nosem, przygotowuje sobie przekąskę. Od samego rana chodziła po centrum Londynu i załatwiała najważniejsze sprawy, choć i tak nie udało jej się zrobić tego, co miała w planach, przez co jest nieco zirytowana. Jej dwumiesięczny pobyt w Durmstrangu sprawił, że ma dziś pełne ręce roboty. Zwłaszcza że za niecałe dwa tygodnie ponownie wyjeżdża, tym razem do Hogwartu. Ma rozpocząć nowy rok szkolny, ten, którego nie ukończyła przez wybuch wojny.

Wojna.

Odbiła się na Hermionie. Rozbiła jej umysł i duszę. Zniewoliła ją i zniszczyła wszystko. To przez nią Hermiona tak wiele straciła, ale wydaje mi się, że i zyskała. Zyskała szansę na zmienienie swojego losu. Wojna nauczyła ją potęgi dobroci i miłości. Wojna odmieniła każdego. Nawet Hermionę, to dzięki niej dostrzegła piękno chwili, zrozumiała, jak ulotna jest.

Ciche pohukiwanie sowy wyrywa Hermionę z letargu. Na parapecie stoi brązowa płomykówka; znów przychodzi list od Ginny.

Podchodzi do okna i wpuszcza sówkę do mieszkania, ta zatacza koło nad głową Hermiony i siada na kuchennym blacie.

– Witaj, Donna… – szepcze i głaszcze zwierzę. Sowa Ginny pohukuje lekko i wyciąga nóżkę, czekając, aż Hermiona odwiąże rulonik z listem. Zanim jednak to robi, stawia przed płomykówką talerzyk z herbatnikami. Sama bierze zaparzoną już kawę i z pergaminem w dłoni udaje się do salonu. Trzęsą się jej dłonie, gdy zaczyna czytać list…

Nora, 20 sierpnia 1998

Hermiono,

Jestem zmęczona. Jestem zmęczona i jednocześnie roztrzęsiona… Mówiłam Ci, dlaczego… Rozmowa z Tobą sprawiła, że choć na chwilę poczułam się lepiej, niestety, cienie znów nadeszły! Czuję, że są w mojej głowie, że oni tam są! Wariuję, Hermiono…Ja

Hermiona z trudem rozczytuje przekreślone słowa. Przełyka ślinę i odwraca kartkę. Wie, że Ginny liczy na to, iż nie uda się jej zrozumieć pierwszej wersji listu. Niestety, biedna Ginny się myli…

Nora, 20 sierpnia 1998

Hermiono,

U mnie w porządku, mam nadzieję, że u Ciebie również. W domu wszyscy zdrowi i, co najważniejsze, spokojni. Chyba powoli wraca harmonia sprzed wojny. To nigdy już nie będzie to samo, zwłaszcza że nie ma... Ale jest przyjemnie i miło.

Rozmawiałam z Luną. Czuje się dobrze, ale jest zmartwiona, że jeszcze się nie spotkałyście. Wie, że jesteś dopiero od kilku dni, ale panikuje, że może się na nią obraziłaś, bo ze mną widziałaś się tuż po swoim powrocie. Koniecznie powinnaś się z nią zobaczyć, najlepiej jeszcze przed wyjazdem do Hogwartu…

Chciałabym ci tyle napisać, ale nie wszystko da się wyrazić słowami! Ten list jest krótki, bo piszę go tylko ze względu na moją prośbę: spotkajmy się jutro w cukierni Pure-Butter. To byłaby wspaniała okazja do tego, żebyś zobaczyła się z Luną! Koniecznie do niej napisz!

Będę na ciebie czekała o 17.00.

Twoja Ginny

Długo wpatruje się w kartkę. Ale nie w tę poprawioną przez Ginny wersję listu. Nie odrywa wzorku od tej poskreślanej, pełnej kleksów. Wie, że z Ginny jest źle. Jej pseudo wesoły list tylko wywołuje u Hermiony zawroty głowy. Nie może pozwolić Ginny wpaść w obłęd.

Zaciska dłonie. Wojna tak wiele zmieniła!

***

Gdy spoglądam na niego po raz pierwszy, najpierw zauważam u niego oczy. Oczy na pozór chłodne i bezosobowe, choć w rzeczywistości ciepłe. Widzę, jak patrzy z miłością na matkę, jak próbuje jej pomóc, jak stara się ją odciążyć; bezskutecznie.

Chwila, w której spoglądam na niego po raz pierwszy, staje się jedną z moich najważniejszych chwil i sprawia, że następują kolejne. Kolejne, w których go obserwuję…

Wydaje mi się zagubiony i samotny. On jeden pośród zgiełku tego świata. Dziś mogę powiedzieć, że znam go bardzo dobrze, może nawet lepiej niż on sądzi, że zna sam siebie.

– Może ci coś przynieść, matko? – pyta ciepłym głosem.

Kobieta tylko kręci głową. Jest zbyt słaba. Narcyza Malfoy; dumna, wyrachowana, bezwzględna. Teraz cierpi za swoje winy. Ukarano ją za wszystkie czyny, których się dopuściła. Tak musiało być…

– Draco… – szepcze. Wyciąga dłoń w kierunku syna, ale ta upada na pościel.

– Już dobrze, mamo. Jestem tutaj.

Siada na skraju jej łóżka i delikatnie chwyta ją za rękę. Wiem, co dzieje się w jego głowie. Czuję jego niemy krzyk, jego niemą prośbę o pomoc. Niestety, to on musi odnaleźć drogę.

– Powinieneś jechać… Nie możesz… Nie możesz zmarnować tej szansy, kochanie.

– Nie zostawię cię, matko.

– Ale musisz… – Udaje jej się wychrypieć nim kaszel całkowicie jej to udaremnia.

Są dni, kiedy jest z nią na tyle dobrze, że może samodzielnie chodzić. Krząta się wtedy po całym domu, wychodzi do ogrodu, aby dojrzeć swoich ukochanych roślin. Ale są też dni, takie jak ten dzisiejszy, kiedy nie jest w stanie nawet mówić. Ból przysłania wszystkie jej zmysły, a ona czuje się jakby wyssana z życia i wrzucona do szklanki pełnej nicości.

– Matko… Nie zostawię cię tu samej. Nie po tym wszystkim.

Ukrywa twarz w dłoniach. Cierpi. Tak bardzo kocha swoją matkę. Tak bardzo żałuje, że nie może jej pomóc. Że nie zna sposobu, by tej pomocy jej udzielić.

– Będę pod dobrą opieką.

Draco parska i podnosi głowę. Wpatruje się w drzwi balkonowe i ogród rozciągający się tuż za szkłem. Narcyza poprosiła skrzaty o przeniesienie swojej sypialni na parter, gdy tylko stało się jasne, że częste wchodzenie po schodach jest dla niej zbyt męczące. Skrzaty spisały się znakomicie, lokując jej nowy pokój w nieużywanym gabinecie, z którego jest wyjście na ogród.

Draco często siada przy oknie i wpatruje się we wschodzące słońce. Liczy, że wraz z nim przyjdą lepsze dni.

– Skrzaty nie zapewnią jej tak, jak ja bym to zrobił, matko. Im nie zależy na tobie tak ja mi – mówi cichym głosem.

– Właśnie dlatego, synku, że ci na mnie zależy, chcę, żebyś pojechał. Choć raz zrób to, o co cię proszę. Ten jeden raz, Draco.

Udaje jej się wyciągnąć dłoń i dotknąć dłoni syna, ściska ją delikatnie. Draco patrzy na nią, a wyraz jego twarzy pozostaje nieodgadniony, ale oczy, oczy są pełne miłości.

– Dobrze, mamo – szepcze.

***

Draco siada przy czarnym mahoniowym biurku stojącym w rogu sypialni. Jego matka śpi, a jej włosy rozrzucone są wokół głowy niczym aureola. Ostatni raz spogląda na nią i odwraca się z powrotem. Z jednej z szuflad wyjmuje czarny skórzany dziennik. Otwiera go na pierwszej czystej stronie i chwyta pióro.

21 sierpnia 1998, południe

Znów się to stało. Znów moja matka poczuła się źle. Nie mogę patrzeć na jej pozbawione blasku szare oczy. Na moje oczy… Klątwa jest silna, z każdym dniem przekonuję się o tym coraz bardziej. Widzę, jak cierpi. Jak kuli się z bólu. A ja nic nie mogę na to poradzić, nie umiem jej pomóc, nie potrafię jej uratować!

Nienawidzę go za to. Nienawidzę go całym sercem. Wiem, że to źle, ale cieszę się, że zginął. Mam nadzieję, że w chwili śmierci cierpiał niewyobrażalnie. Nie czuję wstydu z powodu tych uczuć. Mógłbym te słowa wykrzyczeć: Nienawidzę Lucjusza Malfoya!

A jeszcze bardziej nienawidzę go przez to, że jest moim ojcem.

Draco

Odkłada dziennik i pióro z kałamarzem do tej samej szuflady, co zawsze. Wstaje i, najciszej jak potrafi, kieruje się do drzwi, które po chwili zamyka za sobą, wychodząc. Idzie do biblioteki, od dawna to miejsce jest jego ostatnią deską ratunku. Wertuje księgi, podania i artykuły, bezskutecznie szukając choć wzmianki o antidotum umożliwiającym zdjęcie klątwy z jego matki.

Siada przy jednym ze stolików i otwiera księgę na stronie, na której skończył wczoraj czytać. Uważnie zagłębia się w tekst, niestety, nic nie udaje mu się znaleźć. Jest skupiony i wyciszony. Ale wiem, że to tylko pozory. Jego umysł wariuje. Czasem obawiam się, że Draco oszaleje. To wszystko doprowadza go na skraj szaleństwa. I nie dziwię się mu. Na jego barkach leży cały świat. Ten mały świat będący tylko jego własnością. Widzę, jak nocami nie śpi. Przekręca się z boku na bok i wpatruje w ciemność, zupełnie jakby czegoś szukał. Może odpowiedzi? Pragnę mu ją wskazać. Niestety, nie mogę, Draco sam musi ją odnaleźć…

***

Cukiernia Pure-Butter mieści się na rogu Pokątnej. Jest malutka, ale bardzo przyjemna. Wchodząc tam, człowiekowi od razu ubywa zmartwień. Uwielbiam ją za tę cudowną atmosferę. Miękkie siedziska, pomalowane na biało drewniane stoliki do kawy i kwiatowe tapety. Przytulnie jak w domu, czego chcieć więcej?

Hermiona wchodząc, od razu zauważa, że Ginny już siedzi przy jednym ze stolików. Ma opuszczoną głowę, a z warkocza wyleciało wiele kosmyków. Czuję, że Hermiona jest zaniepokojona. Ginny nie wygląda dobrze, jest blada i przygaszona. To nie ta sama Ginny.

Podchodzi do stolika i siada tuż obok dziewczyny. Dopiero wtedy ta unosi głowę i spogląda na Hermionę smutnymi oczyma.

– Skłamałam, Hermiono. Nie jest nawet trochę dobrze – mówi cicho i sili się na uśmiech.

– Och, Ginny… – Hermiona przytula mocno drobne ciało przyjaciółki. Nie może znieść świadomości, że nie potrafi jej pomóc. Obwinia się, że gdy Ginny potrzebowała jej najbardziej, wyjechała. Nie potrafiąc poradzić sobie z problemami, po prostu uciekła. A Ginny została sama.

– Wiesz, Hermiono – zaczyna Ginny, odsuwając się – czasem zastanawiam się, jakby to by było nie czuć.

– Nie mów tak! – karci ją.

– O ile łatwiejsze byłoby wtedy życie – mówi, ignorując wcześniejsze słowa Hermiony.

– Proszę, Ginny. Trzeba być silnym. Mówiłam ci, nie pozwól, by cienie zawładnęły twoim życiem. Nie daj się zamknąć w ich szponach!

– Wiem, Hermiono. Staram się, staram się po prostu iść przed siebie…

Do cukierni wchodzi Luna. Wygląda prawie tak promiennie jak kiedyś. Jednak ja widzę te małe zmiany; jej ciało jest lekko, prawie niezauważalnie zgarbione, jej uśmiech nie jest tak szeroki, a jej skóra jest bledsza i poszarzała pod oczami.

Podchodzi i kiwając lekko głową, mocno przytula Hermionę. Nie widziała jej od połowy czerwca, od tego feralnego dnia.

– Tęskniłam – mówi. Wciąż trzyma ją w silnym uścisku, a oczy zachodzą jej łzami. Niewyobrażalna więź łączy te trzy dziewczyny. Nić przyjaźni między Luną, Hermioną i Ginny jest ogromna. Wiem, że nic nie jest w stanie jej zerwać.

– Ja też, Luno. – Uśmiecha się delikatnie i po chwili obie siadają. Trzy przyjaciółki, tak różne, ale mimo to zgodne i oddane. Gotowe poświęcić się dla siebie nawzajem.

– Jak się czujesz, Ginny? – pyta Luna. Kelner właśnie podaje jej darmową herbatę. Dziewczyna dodaje do niej dwie kostki cukru i miesza energicznie srebrną łyżeczką z wygrawerowaną na trzonku koniczyną.

– Bardzo dobrze, Luno.

– Czemu mnie okłamujesz? – mówi. – Dlaczego obie mnie okłamujecie!? – unosi się. Nie jest głupia, nie jest też ślepa. Widzi i dostrzega wszystko. Niekiedy lepiej niż przeciętny człowiek.

– Luno… – szepcze Ginny. Ukrywa się za filiżanką, ale spojrzenie jej brązowych oczu wyraża skupienie i smutek. – Po co ci moje problemy?

– Bo jestem twoją przyjaciółką. Myślisz, że nie wiem, co się dzieje? Sądzisz, że nic nie zauważyłam?

– Co mam ci powiedzieć, Luno? Jak źle się czuję? Jak mam dosyć wszystkiego? Jak cierpię, bo z każdym dniem Harry coraz bardziej się ode mnie oddala? Jak nie potrafię wytrzymać w domu?

– Ginny… – Hermiona spogląda na nią spod na wpół przymkniętych powiek.

– Jak nie chcę już dużej czuć tego bólu? – pyta ze łzami w oczach. – Po co mam ci to mówić?

– Bo wtedy postaram się ci pomóc.

– Nikt mi już nie pomoże – stwierdza sucho.

Panuje między nimi cisza. Wszystkie odwracają spojrzenia. Żadna nie nawet nie próbuje spojrzeć na drugą. Dopiero po kilku minutach odzywa się Hermiona.

– Ja też czasami nie mam już siły – mówi. – Obwiniam się, wiecie? Obwiniam się o to, że wymazałam pamięć rodzicom, obwiniam się za to, że nie było mnie wtedy, gdy potrzebowałyście mojej pomocy. Nawet… Nawet obwiniam się o to, że Ron mnie zdradził…

– To nigdy nie była twoja wina, Hermiono. Żadna z tych sytuacji nie była twoją winą. Dobrze zrobiłaś, wyjeżdżając do Norwegii. Nie wiń siebie za zachowanie i odczucia moje, Ginny, a już tym bardziej nie za Rona! On jest po prostu kretynem! – Luna łapie Hermionę za rękę.

– Tak, ale mam wrażenie, że gdybym poświęcała mu więcej uwagi, nie zamknęła się w sobie, to… To nie szukałby pocieszenia u kogoś innego… I że gdybym nie zostawiła was tu samych, pomogłabym wam opanować całe to szaleństwo, pomogłabym się podnieść.

– Nie pomogłabyś… – mówi Ginny. Wpatruje się w skupieniu w Hermionę i Lunę. – Nie pomogłabyś, bo byłabyś tak samo roztrzęsiona i zrozpaczona. Wiktor w porę tobą potrząsnął. Nie dopuścił do tego, żebyś popadła w taki obłęd jak ja. Ty nigdy nie upadłaś. Wy obie tego nie zrobiłyście.

– Ginny – mówią jednocześnie.

– Taka jest prawda, dziewczyny. Wy jesteście silne, a ja jestem zbyt słaba, aby temu wszystkiemu sprostać. I nawet gdybyś tu była, Hermiono, nie pomogłabyś mi. Przecież miałam przy sobie Lunę, a nawet ona nie potrafiła zapanować nad szaleństwem, które zaczęło mnie ogarniać.

– Ginny – zaczyna Luna – ja też tak myślałam, ale sobie z tym poradziłam! I tobie też się uda, prawda, Hermiono? Nie może być inaczej, damy sobie radę!

Uśmiecham się, słysząc słowa Ginny:

– Wierzę wam…