Rozdział 32

We mgle

Mgła sprawia, że znajome wydaje się obce.

~ Stephen King

25 stycznia 1999

Kolejne wydanie Proroka Codziennego.

Kolejne morderstwo, kolejna ofiara…

I znów ta obezwładniająca bezradność. Schemat jest taki sam: wstaję, mam przeczucie, że dziś zdarzy się coś złego, myję się, ubieram, wychodzę z pokoju. Wspinam się po schodach, jednocześnie rozmawiam z Teodorem, albo Pansy, Blaise zazwyczaj jeszcze śpi. Wchodzę do Wielkiej Sali, zajmuję swoje miejsce, jem, rozmawiam, czasami się śmieje… I wtedy pojawiają się sowy. W tym samym czasie na miejsce obok mnie wciska się Blaise i bezceremonialnie wypija sok dyniowy z mojego kielicha. Później wszystko dzieje się jakby w zwolnionym tempie. Pierwsze osoby odbierają egzemplarze Proroka, wydają z siebie zduszone odgłosy i, jeśli są z innego domu, to zaczynają złowrogo wpatrywać się w mój stół. W końcu to my, Ślizgoni, jesteśmy zawsze wszystkiemu winni…

Tym razem zginął Hunter, był jednym z mniej ważnych śmierciożerców, ukrywał się u swojej siostry w Newcastle. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że oprócz Huntera zginęła właśnie jego siostra, bratanek i około dziecięciu mugoli – wszyscy w pożarze wywołanym przez śmierciożerców.

Nie wiem jak miałbym obronić siebie i matkę przed taką potęgą. Zastanawiam się nawet czy nie przerwać nauki i nie wrócić do Malfoy Manor… Moja matka jest zupełnie bezbronna, a ostatnim razem, gdy śmierciożercy postanowili się zemścić na mojej rodzinie, na matkę została rzucona muntria… Boję się, co może zdarzyć się teraz.

– Draco – czyjś nieśmiały głos wyrywa chłopaka zza dumy.

– Astoria, cześć…

Draco uśmiecha się lekko do dziewczyny i robi jej miejsce. Zdejmuje nogi z parapetu i siada do niej twarzą. Znajdują się na pierwszym piętrze niedaleko sali transmutacji.

– Ukrywasz się przed kimś? – pyta Astoria. Jednocześnie odgarnia swoje długie włosy na plecy. Ten ruch wydaje się Draco wyjątkowo dziewczęcy.

– Jeśli ukrywaniem można nazwać siedzenie na jednym z bardziej zatłoczonych korytarzy, to tak, fatycznie się ukrywam.

Dziewczyna śmieje się głośno, ale przyjemnie, a Draco dzięki temu rozluźnia się. Ostatnio znów zaczęli spędzać czas i Draco coraz częściej czuje, że nic go nie ogranicza i może pozwolić sobie na tę relację. Astoria, mimo że nie stara się być tajemnicza, to sprawia, że ma ochotę odkrywać ją nieustannie. Każda rozmowa powoduje, że Draco zaczyna jeszcze bardziej zastanawiać się nad swoją przyszłością, planami i życiem.

– Więc – zaczyna dziewczyna, siada wygodnie ze skrzyżowanymi nogami i spogląda wyczekująco na Draco.

– Więc co?

– Więc, jak leci?

Tym razem to Draco śmieje się i kręci głową. Wzrusza ramionami i wygodniej opiera się o ścianę.

– Zdaje się, że u mnie nie jest lepiej niż u większości osób w tej szkole.

Astoria prycha i zabawnie wygina usta.

– Dla mnie samopoczucie reszty szkoły nie jest zbyt interesujące.

– Ale moje już tak?

– Jakby to powiedzieć… Ty cały jesteś interesujący, Draco… – mówi to tak zadziornym głosem, że Draco nie potrafi się nie zaśmiać. Astoria ostatnio nieustannie poprawia mu humor. I nie ważne czy powodem jego złego samopoczucia byłby któryś z nauczycieli, zbliżający się egzamin, czy po prostu koszmarna pogoda. Astoria sprawia, że Draco ma ochotę uśmiechać się cały czas!

Draco mruga do dziewczyny i spogląda na nią z szerokim uśmiechem. Już bardzo długo niedane mi było patrzeć na jego rozpromienioną twarz. Widać, że słowa Astorii wywołują u niego takie pozytywne odczucia. Skupiam się na twarzy chłopaka: na jego błyszczących oczach, które odciągają uwagę od poszarzałej i nienaturalnie bladej twarzy. Pozostałości nieprzespanej nocy znikają, a wszystko dzięki pannie Greengrass.

– To chyba ja powinienem wprowadzać w zakłopotanie ciebie, a nie na odwrót – rzuca Draco i unosi zabawnie brwi. Astoria jedynie wzrusza ramionami.

– Nie widzę, żebyś się do tego kwapił, więc wzięłam sprawy w swoje ręce!

Draco przekrzywia głowę i uważnie mierzy ją wzrokiem. Dziewczyna początkowo zdaje się nie być zawstydzona, ale już po dłuższej chwili zaczyna nerwowo się kręcić. Draco mimo to nie odrywa od niej wzroku. Czasami zapomina o tym, że Astoria jest wyjątkowo śliczna. Nie dość, że ma niezwykle bujne i błyszczące włosy to dodatkowo jej oczy są tak ufne, że czasami Draco nie może oderwać od nich wzroku. Uwielbia zatracać się w jej spojrzeniu.

– Dobra, wygrałeś, Draco… – Astoria rumieni się, wciąż czując na sobie wzrok Malfoya.

– Mówiłem ci już, że jesteś słodka? Zwłaszcza z tymi rumieńcami…

Z zadowoleniem obserwuje jej reakcje. Dziewczyna odgarnia włosy, a zaraz znów je poprawia. Draco nauczył się już, że tak właśnie reaguje, gdy jest zawstydzona. Uwielbia te momenty, gdy naprawdę może odsapnąć, na chwilę zwolnić i pozwolić sobie na miłe spędzenie czasu w jej towarzystwie.

– Chyba jednak ja wygrałem – mówi w końcu Draco, a Astoria kręci głową, ale powoli się uśmiecha.

– Uwielbiasz stawiać na swoim, zapomniałam… – Śmieje się dziewczyna.

– A kto nie lubi wygrywać?

Astoria wzrusza ramionami i pochyla się w jego stronę.

– Czasami lepiej jest odpuścić, jeśli wiesz, że sprawi to komuś radość…

Draco unosi zdziwiony brew. Co ona ma na myśli? Szybko jednak zaczyna rozumieć, bo Astoria wstaje, poprawia swoją spódnicę i niespodziewanie całuje Draco w policzek.

– Do zobaczenia później – szepcze, niby przypadkiem jej oddech owiewa jego szyję. Draco jest zbyt zaskoczony, by zareagować, ale gdy w końcu otrząsa się z szoku, pozwala sobie na głośny śmiech. Zapomniał, że Astoria to przecież sprytna Ślizgonka.

***

Astoria sprawiła, że zapomniałem, co chciałem napisać. Chyba już sobie tego nie przypomnę, choćbym nie wiem jak wiele razy przeczytał swoje wcześniejsze myśli…

Teraz jednak jest coś innego, o czym chciałbym napisać…

Właściwie to ktoś…

Astoria.

Ostatnio naprawdę spędzamy wiele czasu razem i skłamałbym, gdybym powiedział, że nie lubię tych spotkań. Astoria jest cudowną dziewczyną; jest kochana, urocza i zdecydowanie prześliczna. Mam jednak wrażenie, że jest poza moim zasięgiem… Jakby stała za mgłą… Mgłą tak gęstą, że nie jestem w stanie jej dosięgnąć…

Zupełnie jakby coś nie pozwalało mi się do niej zbliżyć. Jakbym nie potrafił dać jej cząstki siebie, którą ona tak usilnie próbuje zdobyć… Jakby ta cząstka mnie była już przez kogoś zajęta. Jakbym nieświadomie przywiązał się do kogoś, do kogo zdecydowanie nie chciałem… 

Piszę głupstwa, zdecydowanie nie panuję nad myślami…

Draco

***

 – Jestem taka zmęczona! – mamrocze Ginny, układając głowę na stole.

Hermiona wzrusza ramionami, nawet nie spoglądając na przyjaciółkę. Jest zbyt zajęta czytaniem artykułu w Proroku Codziennym: autor opisał w nim swoje teorie dotyczące przyszłych działań śmierciożerców.

– Nie mogłam spać tak bardzo się denerwowałam…! Jeśli zawalę dzisiejszy test, chyba się zabiję!

Ginny spogląda na Hermionę wyczekującą i nie widząc żadnej reakcji, prycha głośno, a następnie gwałtownie wyrywa z rąk Hermiony gazetę.

– Czy mogłabyś mnie posłuchać?! – mówi ostro, choć jej głos lekko drży.

– Przepraszam – rzuca od niechcenia i zaczyna jeść śniadanie.

Nie tylko Ginny nie mogła spać. Hermiona również od dłuższego czasu nie może zmrużyć oka w nocy, a wszystko przez te ataki i skradzione plany… Ostatnie wydarzenia bardzo wpływają na jej życie: jest rozdrażniona i poddenerwowana, nie potrafi nawet na chwilę się skupić… Ma złe przeczucia: to co się teraz dzieje jest przerażająco podobne do sytuacji, która miała miejsce po odrodzeniu się Voldemorta… Nie chce nawet myśleć, co może jeszcze się wydarzyć… Śmierciożercy są przepełnieni nienawiścią i chęcią zemsty: ich dowódca nie żyje – tym razem nie uda im się go wskrzesić – wielu ich pobratymców również zginęło, a jeszcze większa liczba została już osadzona w Azkabanie…

Hermiona w głębi serca przeczuwa, że jeśli aurorzy w porę nie złapią śmierciożerców odpowiedzialnych za te ataki, może dojść do kolejnej wojny… A Hermiona nie wie, czy po niej zostałaby jeszcze choć jedna osoba, zdolna podnieść się i odbudować świat.

– Mam tego dość, Hermiono! – warczy Ginny i podnosi się z miejsca. Jej głos jest ostry, ale w oczach błyszczą łzy.

Hermiona marszczy brwi; wygląda zupełnie tak jakby dopiero wybudziła się z jakiegoś transu. Mruga kilkakrotnie i dopiero wówczas się odzywa:

– Co się znowu stało?

Zaledwie po paru sekundach orientuje się, że zadała złe pytanie w bardzo złym czasie. Już chce przeprosić Ginny, ale ta jedynie kręci głową.

– Mam dosyć tego, że mówię do ciebie, a ty masz mnie w nosie! Od paru dni chodzisz z głową w chmurach i nie zwracasz uwagi na nikogo! To irytuje i mnie, i Lunę, ale ona oczywiście jest zbyt miła, żeby ci to powiedzieć! 

– Ja… – zaczyna Hermiona, ale już po chwili milknie. Wygina usta i wpatruje się w Ginny twardym wzrokiem. Nie ma zamiaru przepraszać.

Ginny prycha wyraźnie zniesmaczona zachowaniem przyjaciółki.

– Jak zrozumiesz, o co mi chodzi to się odezwij. Na razie nie mamy, o czym rozmawiać!

Ginny odwraca się i z dumnie uniesioną głową, wychodzi z Wielkiej Sali. Hermiona zaciska mocno usta i ze złością wpatruje się w swój prawie pusty talerz. Nawet nie spostrzega, że obok niej siadają Dean, Neville i Seamus.

– Co tam u ciebie, Hermiono? – zagaduje Seamus, jednocześnie nakłada sobie na talerz sporo jajecznicy.

– Wszystko w porządku – odburkuje Hermiona. Nic nie jest w porządku, myśli, ale tylko zaciska jedną z dłoni na serwetce.

– Widziałem jak wychodziła Ginny – zaczyna Neville, a Hermiona już wie, że za chwilę powie Neville’owi coś nie przyjemnego…

– Pokłóciłyście się, co? Ostatnio ciągle się na siebie wnerwiacie, co wam się stało? – pyta z wyraźnym zainteresowaniem Seamus.

Hermiona aż trzęsie się ze złości, widząc zachowanie kolegi. W końcu nie wytrzymuje i odzywa się wściekła:

– Nie mów z pełnymi ustami, Finnigan! – warczy.

Seamus unosi ręce do góry w geście poddania się i spogląda na nią ze skruchą. Zapomniał, że Hermiona jest niezwykle wyczulona, jeśli chodzi o nienaganne zachowywanie się przy stole…

– Ostatnio jakoś dziwnie się zachowujesz, Hermiono – mówi cicho Neville. – Rozumiem, że stresujesz się szkołą i tymi skradzionymi dokumentami, ale to jeszcze nie powód, żeby się na wszystkich wyżywać…

Hermiona wstaje gwałtownie od stołu i rzuca na swój talerz serwetkę.

– Dajcie wy mi wszyscy święty spokój!

Nie bacząc na zdziwione, a jednocześnie pełne skruchy spojrzenie Neville’a, wychodzi z Wielkiej Sali. Do rozpoczęcia pierwszej lekcji zostało jeszcze dobre trzydzieści minut i Hermiona nie wie, co ma ze sobą począć.  W końcu decyduje się udać na dziedziniec Sali Wejściowej, mimo że na zewnątrz jest okropnie zimno. Czuje, że chłodne powietrze pomoże jej pozbierać myśli, dlatego pcha drzwi i bierze głęboki wdech, gdy mróz uderza w jej policzki.

Wzdycha głośno i opiera się o jedną z kolumn, jednocześnie strzepuje śnieg z jednej z ławek. Nie chce wszystkich denerwować, nie chce też kłócić się z przyjaciółmi, ale ostatnio po prostu wszystko ją przerasta… Myśli o tym, że wydarzenia z pierwszej i drugiej wojny czarodziejów mogą się powtórzyć…

Zamyka oczy i zaciska usta. Merlinie, dlaczego nikt nie rozumie, że znajdują się w naprawdę tragicznej sytuacji? To oczywiste, że dokumenty zostały wykradzione przez kogoś współpracującego ze śmierciożercami, jakiegoś sympatyka Voldemorta, który nie wychylał się w czasie drugiej wojny i który dzięki temu teraz może swobodnie, bez żadnych podejrzeń, pomagać swoich pobratymcom?

– Cholera! – klnie cicho pod nosem Hermiona. Ku jej zaskoczeniu, odpowiada jej czyiś cichy śmiech.

– Nie wiedziałam, Granger, że używasz takich brzydkich słów…

Obok Hermiony staje Pansy Parkinson. Ma zaczerwienione policzki, ale nie trzęsie się z zimna jak Hermiona; jest ubrana w gruby, znacznie większy od niej sweter, wokół szyi ma owinięty zielony szalik, a na dłoniach nosi czarne rękawiczki. Wydaje się być zadowolona, ponieważ uśmiecha się lekko, a jej oczy błyszczą nawet w słabym blasku pochodni.

– Parkinson, jak miło… – mruczy Hermiona i pociera skostniałe dłonie.

– Wiesz, w środku jest znacznie cieplej – mówi Pansy i spogląda na Hermionę z rozbawieniem. Dziewczyna jednak nie odpowiada, dlatego Pansy wzdycha. Chwilę wpatruje się w Hermionę, aż w końcu z determinacją, ale i głęboko zakorzenionym w umyśle obrzydzeniem, zdejmuje swoje rękawiczki i podaje je Granger.

Hermiona jednak wciąż się nie rusza, nie zdolna powiedzieć, choć słowo.

– Szalika ci nie oddam – mamrocze Pansy. – Wyglądałabyś koszmarnie w slytherińskiej zieleni…

– Parkinson… – Hermiona prawie nie mruga, cały czas wpatruje się to w dziewczynę, to w trzymane przez nią rzeczy.

– Och, daj już spokój! – warczy Pansy i wciska rękawiczki w dłonie Granger. Z trudem powstrzymuje się przed wzdrygnięciem z obrzydzeniem. Dotknęłam szlamy, myśli z trwogą, ale szybko kręci głową, odganiając niepotrzebne teraz myśli.

– Parkinson, naprawdę…

– Granger – zaczyna Pansy – załóż już te cholerne rękawiczki, bo zaraz odpadną ci palce! Przydadzą ci się, bo jak widzę, nie śpieszno ci do zamku…

Hermiona kręci głową, jest tak zaskoczona, że naprawdę nie wie, co mogłaby powiedzieć. Wszystko, dosłownie wszystko, sprawiłoby, że jej język by się plątał… Nie ma zamiaru dać Ślizgonce powodu do żartów, dlatego bez słowa zakłada pożyczone przez Pansy rękawice i już po chwili wzdycha z ulgą: są miękkie i bardzo ciepłe.

– Co tu robisz? – pyta po kilku minutach Hermiona. Ciasno oplotła się ramionami, żeby utrzymać ciepło.

– Chciałam pomyśleć – mówi zupełnie szczerze Pansy. – Zimą jest tu cicho i spokojnie, nikt nie ma ochoty siedzieć na zaśnieżonym dziedzińcu.

– Dlaczego przyszłaś tu teraz? Jest jeszcze strasznie wilgotno, ciemno i zimno!

Pansy spogląda na nią swoimi czarnymi oczyma i Hermiona pierwszy raz od dłuższego czasu ma wrażenie, że znika, kurczy się pod ciężarem wzroku dziewczyny.

– A dlaczego ty tutaj przyszłaś?

Hermiona nie odpowiada. Dlaczego tu przyszła? Och, bo ma ochotę odsapnąć od duchoty panującej wewnątrz zamku. Napięcie wiszące w powietrzu w każdej sali, na każdym korytarzu, w bibliotece, po prostu w każdym hogwarckim pomieszczeniu ją przytłacza. A tutaj, gdzie chłód przenika przez jej ubrania, jej dłonie robią się sine, a policzki i uszy zaczynają piec, w końcu może usłyszeć swoje myśli i spojrzeć spokojnie na to, co ją otacza.

– Też masz czasem tak, że czujesz się jakbyś spoglądała na wszystko zza szyby? – pyta niespodziewanie Pansy. – Jakby jakaś mgła otaczała ciebie i tylko ciebie...?

Hermiona ukrywa podbródek w swoim kołnierzyku i zastanawia się chwilę nad odpowiedzią.

– Wydaje mi się, że czuję się tak właśnie teraz… – mówi, zupełnie zaskoczona swoją szczerością.

Pansy opuszcza głowię; teraz wpatruje się w powoli padający śnieg. Płatki targane przez wiatr suną wprost na jej twarz; przymyka oczy, pozwalając sobie na chwilę zapomnienia. Właśnie wówczas się odzywa; jej głos wydaje się Hermionie zaskakująco obcy i odległy, jakby Pansy była daleko stąd.

– Jestem bezsilna na wszystko, co wokół mnie się dzieje – szepcze Pansy. – Mój przyjaciel cierpi, a ja nawet nie mogę mu pomóc… Znowu mogę tylko bezradnie się temu przyglądać. Mogę go słuchać, mogę pocieszać, ale to wszystko!

Pansy zaciska dłonie i krzywi się jakby wypowiadane przez nią słowa, sprawiały ból. Zanim odzywa się ponownie, garbi się lekko, zupełnie jakby chroniła się przed oceniającym wzrokiem Hermiony.

– Czuję się jak we mgle… Jakbym stąpała po kruchym lodzie, albo jakby świat zaczął rozpadać się na drobne kawałki, a ja stałabym na samym jego skraju…

Pansy milknie i Hermiona z niedowierzaniem, zauważa że dziewczyna się trzęsie. Nie wie jak zareagować na słowa Pansy, dlatego nie odzywa się nawet słowem.

– Tak – szepcze w końcu Pansy, jej głos jest zduszony przez z trudem powstrzymywany płacz. – Tak się właśnie czuję…

Hermiona nigdy nie zastanawiała się nad cechami, z którymi usposabiany jest dom Salazara. Teraz jednak zaczyna rozumieć, że nie bez powodu Ślizgonów cechuje między innymi zaradność i duma. Mimo że Pansy jeszcze chwilę temu zdawała się być w rozsypce, teraz już tak nie jest; dziewczyna prostuje się, unosi głowę i delikatnie ociera z policzków łzy. Mruga kilkakrotnie, wyciera kąciki oczu i parokrotnie rusza śmiesznie ustami, by sprawić, że ślady po płaczu znikną na dobre.

Nim Hermiona zdobywa się na odwagę, by zapytać się Pansy czy wszystko w porządku, Pansy już tego pytania nie potrzebuje… Wygląda na rozbawioną i zadowoloną z życia dziewczynę, co wprawia Hermionę w zakłopotanie.

– Wolałabym, żebyś zachowała tę rozmowę dla siebie, Granger – mówi cicho Pansy. – Byłabym ci za to… wdzięczna

Hermiona kiwa głową, bo nie zdolna jest wypowiedzieć jakiekolwiek słowa. Wpatruje się w odchodzącą Pansy Parkinson i z zaskoczeniem zauważa że czuje się już lepiej…?

Zanim w końcu decyduje się wrócić do zamku jeszcze przez dłuższy czas wpatruje się w swoje dłonie odziane w czarne rękawice.

***

– W końcu piątek!

Pansy z ulgą rzuca się na zieloną kanapę w Pokoju Wspólnym. Zaledwie kilka minut temu zadzwonił dzwonek oznajmiający koniec jej ostatniej lekcji: numerologii. Pansy jest zdania, że nie powinno się tak ciężkiego przedmiotu jak numerologia, ustalać w planie tak późno, a dodatkowo jeszcze w piątek! Człowiek wtedy już nie myśli... Całą godzinę Pansy siedziała prosto i praktycznie się nie ruszała, jedynie co parę minut odwracała głowę, żeby zerknąć na zegarek…

Teodor słysząc słowa przyjaciółki, wygina usta w złośliwym uśmiechu. Jest całkiem zadowolony z przebiegu numerologii, zwłaszcza że udało mu się niezwykle zdenerwować Pansy. Wciąż jest wściekły za to, że dostał szlaban u Flitwicka!

– A gdzie zniknął Blaise? – pyta Draco, unosząc głowę znad książki. On, w przeciwieństwie do trójki swoich przyjaciół, skończył lekcje już godzinę temu.

– Umówił się z rudą Weasley… – rzuca Pansy i wzdryga się z niechęcią. – Nie wiem, co on w niej widzi…

– Wolałabyś, żeby był z Tracey?

Draco przypatruje się dziewczynie z zaciekawieniem. Pansy zdaje się być lekko rozdarta; marszczy nos i brwi, a usta wygina w dziwny grymas. W końcu jednak wzdycha i odzywa się pewnie:

– Jasne, że widziałabym go z Tracey… Nie pamiętasz już, jacy szczęśliwi byli? Tracey bardzo go kochała, wciąż kocha! Nie wiem jak Blaise może być takim głupcem: Weasleyówna nigdy nie zwróci na niego uwagi…

– Skąd ta pewność? – pyta mimowolnie Teodor.

Pansy prycha zdegustowana.

– To przecież takie oczywiste! Wciąż kocha tego swojego Pottera. Chłopak ma ją w nosie, znalazł sobie nową dziewczynę, ale Weasley cały czas do niego wzdycha!

Draco wzrusza ramionami i wraca do książki. To nie jego sprawa. Mimo że Teodor i Pansy dyskutują jeszcze przez pewien czas o Blaisie i Weasleyównie, nie uczestniczy w tej rozmowie. Nauczył się już, że czasami naprawdę nie warto wtykać nos w nie swoje sprawy. Czyta jedną z książek przygotowujących do owutemów z eliksirów, ale niestety gwar w Pokoju Wspólnym nie pozwala mu się należycie skupić. W końcu wyraźnie rozdrażniony wstaje i łapie swoją torbę.

– Idę do biblioteki, spotkamy się na kolacji – rzuca do Pansy i Teodora.

– Jasne, ah, Draco! – mówi Pansy, jeszcze zanim chłopak zdąży odejść. – Gdy skończysz, pożyczysz mi tę książkę? Potrzebuje jednej rzeczy do eseju.

– Oczywiście – mruczy Draco i idzie w kierunku wyjścia.

Nienawidzi położenia Pokoju Wspólnego! O tyle, o ile latem chłód panujący w lochach jest niesamowicie przyjemny, o tyle zimą wyjście poza salon i dormitoria Ślizgonów jest katorgą. Draco stara się jak najszybciej dotrzeć do schodów, a potem niemal wbiega po nich na parter. Jest zły na siebie, że nie włożył swetra, wtedy byłoby mu znacznie cieplej. W końcu z niemałą ulgą wchodzi do biblioteki. Tutaj panuje przyjemne ciepło, które powoli rozgrzewa ciało chłopaka.

Draco powolnie zaczyna lawirować pomiędzy regałami w poszukiwaniu wolnego stolika. Ku jego ogromnemu zdziwieniu, mimo że jest piątek niemal wszystkie miejsca są zajęte. W końcu rusza w kierunku działu ksiąg zakazanych, z tego co pamięta stoją tam dwa miękkie fotele i jeden stolik, a miejsce jest wyjątkowo klimatyczne i ciche.

Wychodzi zza jednego z regałów i już chce iść usiąść, gdy zauważa postać skuloną na jednym z foteli. Nim Draco zdąży się wycofać, dziewczyna unosi głowę i Draco spogląda w brązowe – tak doskonale znane mu – oczy Hermiony Granger.

 – Malfoy – kiwa głową na powitanie i ponownie wraca do czytania swojej książki.

Draco stoi kilka minut w miejscu, aż w końcu z niemal wyczuwalną niechęcią siada na fotelu obok Hermiony. Mimo że bardzo stara się nawet nie zerkać na Granger, nie może się powstrzymać. Niejednokrotnie widywał już ją zatraconą w jakiejś pozycji w stu procentach. I mimo że chłopak nie mówi o tym głośno, to widok zaczytanej Hermiony naprawdę mu się podoba. Dziewczyna wygląda wtedy niebywale spokojnie i delikatnie. Jej włosy opadają na strony, a Hermiona co rusz strząsa je, marszcząc przy tym brwi i zaciskając usta. Draco może z pewnością powiedzieć, że książka jest czymś, z czym Hermiona Granger zawsze mu się kojarzyła i zawsze kojarzyć mu się będzie.

– Ja naprawdę to widzę, Malfoy – odzywa się dziewczyna. Nawet na chwilę nie unosi głowy z nad książki.

Draco marszczy brwi z irytacją. Oczywiście, myśli. Ona zawsze wszystko wie…

– Co czytasz? – pyta w końcu Draco, czując dziwną potrzebę rozmowy z kimś.

Hermiona uśmiecha się lekko.

– To co ty.

Chłopak prycha głośno.

– I jak wrażenia?

Hermiona najpierw marszczy brwi w skipieniu, a następnie podnosi głowę i spogląda na Draco. Wydaje się być bardzo skoncentrowana, a powaga jej spojrzenia niemal wbija chłopaka w fotel. Jest naprawdę zaskoczony tym, z jaką łatwością przychodzi mu przebywanie w jej towarzystwie. Zwłaszcza że teraz robi to bez żadnego przymusu… Nie wisi już nad nim widmo śmierci matki, a Granger nie jest już ostatnią deską ratunku… Teraz siedzi tutaj nie dlatego że nigdzie indziej nie było miejsce, gdyby chciał dosiadłby się do któregokolwiek innego stolika… Jest tutaj, bo świadomie podejmuje taką decyzję, bo potrzebuje jej towarzystwa…

– To chyba jakieś nieporozumienie! – mówi w końcu Hermiona. – Nie rozumiem, co autor chciał udowodnić w tej książce!

Draco z zaskoczeniem, ale i zadowoleniem, zauważa że mają taką samą opinię.

– Nie przeczytałam jeszcze wszystkiego – kontynuuje Hermiona – ale jestem już mniej więcej w połowie i jak do tej pory jedyne co wywołała u mnie ta książka to wielką irytację!

– Skoro tak ci się nie podoba, po co jeszcze ją czytasz?

– Bo to lektura obowiązkowa, oczywiście! – mówi z dumną Hermiona, a zaraz potem dodaje szybko: – No i liczę, że jednak jeszcze zmienię zdanie…

Draco mimowolnie uśmiecha się lekko, czym zaskakuje Hermionę. Mija chwila nim dziewczyna również unosi kąciki ust.  

Rozmawiają jeszcze przez bardzo długi czas. A ja z zadowoleniem obserwuję scenę, która ma miejsce przed moimi oczyma. To kolejny etap znajomości Hermiony i Draco, kolejne pokonane uprzedzenia i kolejne wspólnie spędzone chwile. Draco i Hermiona gwałtownie gestykulują, żywo dyskutują, a także zaciekle kłócą się, gdy mają odmienne zdanie. A wszystko to ma miejsce tutaj; przy stoliczku nieopodal działu ksiąg zakazanych w bibliotece. To ich nowe wspólne miejsce, przy którym jeszcze nieraz spędzą razem czas.

To kolejne miejsce, które pisze ich historię.

***

Wszystko okrywa mgła.

Ściany. Schody. Poręcze. Ludzkie twarze zasnute są mgłą. Wszystko, co tak dobrze znane, teraz gdy Pansy biegnie w kierunku Pokoju Wspólnego, wydaje się obce. Właśnie otrzymała list, a wraz z nim straszną wiadomość. O tym, czego za chwilę dowiedzą się Ślizgoni, jutro będą wiedzieli wszyscy. Prorok Codzienny nie ominie takiej sensacji.

W końcu Pansy z trudem, przez łzy, wypowiada hasło i wpada do salonu. Na kanapach przy kominku siedzi cały rocznik siódmy, a także kilka osób z roku szóstego…

– Pansy? – pyta Teodor, zrywa się z miejsca tak jak kilka innych osób, w tym Draco, Blaise i Dafne.

Pansy jedynie głośno szlocha i pozwala, by przyjaciele posadzili ją na jednym z foteli. W końcu udaje jej się wykrztusić:

– Nie żyje… Gregory Goyle został zamordowany przez śmierciożerców…