Rozdział 30

Jedna krew

Więzy krwi nie gwarantują miłości bliźniego.

~ Stieg Larsson

Pansy Parkinson staje się świetnym obserwatorem…

Cały tydzień Pansy z uwagą obserwuje zarówno Draco, jak i Granger, w końcu dziś – w sobotę – z zadowoleniem może stwierdzić, że dobrze robiła. Jednego jest pewna – Draco i Hermiona są do siebie niezwykle podobni.

– Oboje się tym zadręczają – szepcze Pansy wprost do ucha Teodora. W między czasie miesza łyżeczką w filiżance, tak aby cukier się rozpuścił.

Chłopak wzrusza ramionami i odsuwa się od przyjaciółki – jej oddech za bardzo łaskocze go w ucho.

 – Mówi, że to tylko szlama – kontynuuje Pansy, jej spojrzenie jest zamglone, jakby coś intensywnie analizowała.

– Naprawdę, Pan, nie powinnaś tak drążyć. – Teodor spogląda jej głęboko w oczy. – To nie skończy się dobrze…

– Nie mogę siedzieć i patrzeć jak niknie z dnia na dzień… Wydaje mi się, Teo, że ona dobrze na niego wpływa. Z tych całych spotkań wracał zawsze w lepszym nastroju. Może Granger jest szlamą, ale ma na niego dobry wpływ… – stwierdza w końcu, a każde wypowiedziane słowo przychodzi jej z trudem.

Jest bardzo rzetelna w swoich obserwacjach i zauważa każde, nawet najkrótsze spojrzenie, które Draco posyła w stronę Granger. Zawsze jest przepełnione mieszaniną złości, goryczy, a także ledwie zauważalnej tęsknoty. To właśnie myśl o niej sprawia, że Pansy podejmuje taką, a nie inną decyzję:

– Porozmawiam z Granger.

Teodor śmieje się cicho. Widząc jednak skupienie na twarzy Pansy milknie i wpatruje się w nią zaskoczony.

– Zwariowałaś – rzuca, kręcąc głową. – Do reszty już postradałaś zmysły, Parkinson…

Dziewczyna wzrusza ramionami i owija jeden kosmyk wokół palca. Teodor z zaskoczeniem zauważa, że wygląda teraz całkiem słodko. Wzdryga się na to stwierdzenie; nie może tak myśleć… Nie o niej…

– Lepiej, że porozmawiam z nią, aniżeli z Draco i dobrze o tym wiesz…

– A Astoria nie może z nim pogadać?

Pansy marszczy śmiesznie brwi.

– To nie to samo – mówi w końcu. – To musi być Granger, ona go postawi na nogi. Jestem tego pewna.

Na jej ustach pojawia się nonszalancki uśmieszek, a Teodor mimowolnie śmieje się. Pansy nigdy nie odpuszcza i zawsze znajduje rozwiązania, których nikt inny nie miałby odwagi zastosować. Ma jednak nadzieje, że dziewczyna nie myli się i że gdy Draco znów zacznie rozmawiać z Granger, stanie się trochę mniej… rozdrażniony?

– Co tam u Rogera? – pyta w końcu Teodor, chcąc zmienić temat, a jednocześnie zaspokoić swoją ciekawość.

Pansy wzrusza ramionami.

– Wyrzucam listy od niego.

– Co robisz? – Unosi brwi, wyraźnie zdziwiony.

– Nie mam zamiaru czytać głupstw, którymi chce mnie karmić. Zachował się jak dupek, odwołując wspólne święta, więc ja zachowam się jak suka, nie odzywając się do niego.

– Nie sądzisz, że trochę przesadzasz? Niedługo miną trzy tygodnie, a ty wciąż się do niego nie odzywasz. 

Pansy prycha głośno i krzyżuje ręce na piersiach.

– A może mam dobry powód, co?

– On też miał dobry powód, żeby nie przyjechać – zauważa chłopak. – Nie mógł tak po postu powiedzieć szefowi, że nie pojedzie na misję, bo obiecał spędzić święta z dziewczyną.

Pansy w końcu daje za wygraną. Opuszcza ramiona i garbi się lekko, jakby to, co chce powiedzieć już od dawna jej ciążyło.

– Tu nawet nie chodzi o te święta, po prostu… Mam wrażenie, że się duszę… Kochem Rogera, ale ostatnio ten związek zaczął mnie przytłaczać. Roger zaczął wspominać coś o wspólnej przyszłości, mówił nawet o tym, że dobrze by się nam razem mieszkało… Ja, na Merlina!, ja mam tylko dziewiętnaście lat!

Teodor wpatruje się w nią uważnie. Zdaje się być całkowicie skupiony na jej czarnych, przenikliwych oczach. Czy ona zawsze miała takie śliczne oczy?, myśli. Otrząsa się dopiero wtedy, gdy Pansy kopie go w kostkę.

– Moi rodzice mieli tyle lat, gdy się pobrali – stwierdza w końcu Teodor, a Pansy ponownie go kopie, tym razem w łydkę.

– Liczyłam, że powiesz coś mądrzejszego, a nie zaczniesz odnosić się do tradycji – warczy wściekła.

– Dobrze wiesz, że tradycja cię nieco ogranicza – mówi ostrożnie. – Zwłaszcza, że twoi rodzice…

Pansy prycha i kończy za niego zdanie:

– Żyją. To chciałeś powiedzieć, prawda?

Teodor odwraca wzrok nieco zawstydzony.

– Matka nigdy nie kazałaby mi wyjść za mąż, jeśli sama tego nie zechcę, a zdanie ojca się nie liczy… – niemal syczy te słowa, są przepełnione złośliwością. – Nie wyjdzie przed moimi dwudziestymi czwartymi urodzinami. A do tego czasu zdążę już spełnić swoje marzenia.

– A jakie są twoje największe marzenia?

Pansy mruga do niego niemal zalotnie i uśmiecha się nonszalancko.

– Dowiesz się, gdy już je spełnię…

Rozmawiają jeszcze przez pewien czas. Pansy jednak zdaje się być nieobecna; nieustannie odchyla się na ławce i spogląda na kogoś, kto znajduje się przy sąsiednim stole. Nie powiedziała Teodorowi całej prawdy… Chce jeszcze o czymś innym porozmawiać z Granger, nie tylko o Draco…

W końcu z okrzykiem triumfu Pansy wstaje ze swojego miejsca. Teodor, zupełnie zaskoczony jej zachowaniem, wylewa na swój czarny sweter sok dyniowy.

– Pansy! – warczy złowrogo.

Dziewczyna wzrusza ramionami i posyła w jego kierunku buziaka. Teodor niemal jest w stanie wyobrazić sobie jak jej usta dotykają jego policzek.

– Gdzie biegniesz?

– Ratować sytuacje – odpowiada Pansy tajemniczym głosem.

Dziewczyna lekkim krokiem idzie w kierunku biblioteki. Z boku wydaje się, że jej zachowanie jest jak najbardziej zwyczajne, ja jednak wiem, że jej serce bije też naprawdę szybko, a dłonie zaczynają się pocić.

– Co ja robię, do cholery… – mamrocze cicho pod nosem.

W końcu przekracza próg biblioteki, kiwa lekko głowa w stronę pani Prince, by zaraz zniknąć między regałami. Tam opiera się o półki i bierze jeden głęboki wdech, a zaraz potem kolejny. I tak trzykrotnie. Gdy w końcu jest pewna, że pozbyła się całego stresu, uśmiecha się lekko, całkiem zwyczajnie, i wychodzi zza regałów z rękoma swobodnie opuszczonymi wzdłuż ciała.

– Granger – rzuca krótko i nim Hermiona zdąży zareagować, Pansy dosiada się do jej stolika. – Jak leci?

Hermiona prawie wypuszcza pióro z dłoni. Marszczy brwi i wygina usta w skupieniu analizując sytuacje.

– Słucham? – mówi w końcu.

Pansy uśmiecha się złośliwie.

– Pytałam jak leci…?

– Och, oczywiście, że wiem, o co się pytałaś. Bardziej interesuje mnie: dlaczego zadajesz takie pytanie mnie?

– Uznajmy, że to ciekawość… – odpowiada Pansy, a jej uśmiech jeszcze bardziej się powiększa. – Ostatnio nie wyglądasz zbyt dobrze… Bezsenność, nie mylę się?

Hermiona odkłada pióro i najpierw opiera łokcie na stoliku, a następnie na dłoniach opiera swój podbródek.

– Ostatnio… – mówi przeciągając sylaby. – A więc kiedy?

– W ostatnim czasie…

Dziewczęta spoglądają sobie w oczy, ostatecznie to jednak Hermiona pierwsza odwraca głowę. Pansy uśmiecha się na to z satysfakcją.

– Czego ty chcesz, Parkinson?

Pansy wzrusza ramionami i opiera się wygodnie o oparcie krzesła. Jej oczy błyszczą, bo czuje, że wszystko pójdzie w dobrą stronę.

– Jak ci minęły święta, Granger? Miałaś sporo pracy w Wigilię, nieprawdaż?

Hermiona zamiera. Oczywiście, myśli. Parkinson o wszystkim wie… Zagryza wargę, a następnie kręci głowa, jakby chcąc pozbyć się wszystkich natrętnych myśli. Nie ma sensu udawać, Hermiona zdaje sobie sprawę z tego, że im szybciej przestanie bawić się z Ślizgonką w podchody, tym szybciej dowie się, czego ta od niej chce.

– Robiłam to, co mi najlepiej wychodzi – odpowiada w końcu Hermiona.

Pansy unosi zdziwiona brwi.

– Doprawdy?

– Och, oczywiście. Warzyłam eliksir.

– Warzenie eliksirów to twoja specjalność? – Śmieje się Pansy. – A sądziłam, że ratowanie świata przed wielkim, złymi śmierciożercami…

Mierzą się spojrzeniami. Ku zaskoczeniu Hermiony Pansy uśmiecha się w końcu z wyraźnym zadowoleniem i pochyla w jej kierunku.

– Jak się czujesz z tym, że Malfoyowie są twoimi dłużnikami? Miłe uczucie, co?

– Nie są mi nic winni, bo…

– Tak, tak – przerywa jej Pansy. – Bo zrobiłam to, co musiałam, bla, bla, bla... Mam dobre serce i w ogóle… Och, daj spokój, to irytujące.

Hermiona zaciska mocno usta i wpatruje się w czarne oczy Pansy z złością. W końcu jednak odpuszcza, wie, że wściekłość tutaj nie pomoże.

– Czego ty chcesz? – Uświadamia sobie, że głos jej lekko drży.

– Właściwie, to podziękować – mówi Pansy, ku zaskoczeniu Hermiony.

– Podziękować? – szepcze Granger. – Ty chcesz mi podziękować…

Pansy opiera się o krzesło i odwraca głowę. Spogląda gdzieś przed siebie zupełnie nieobecnym wzrokiem.

– Draco – zaczyna powoli, nawet nie patrząc na Hermionę – jest trudny. Ty lepiej niż ktokolwiek inny o tym wiesz… Nienawidziłaś go i być może teraz też go nienawidzisz, a mimo to pomogłaś mu, w chwili gdy ani ja, ani Blaise, czy Teodor nie potrafiliśmy.

Pansy spogląda na Hermionę z rozgoryczeniem.

– Jesteś szlamą, na Merlina!, ale to właśnie ty uratowałaś Narcyzę… Może się myliliśmy, może naprawdę popełniliśmy wiele błędów…

W oczach Pansy zaczynają lśnić łzy, na ich widok Hermiona zabiera dłonie ze stołu i kładzie je na swoich kolanach. Nie może uwierzyć w prawdziwość tej rozmowy. 

– Okazałaś się dużo lepsza niż ktokolwiek z nas, czystokrwistych, Granger – szepcze Pansy.

– Parkinson…

– Nie przerywaj mi – syczy ostro Pansy.

Przez chwilę nic nie mówi, błądząc wzrokiem po regałach wypełnionych książkami. Zaczęła tę rozmowę i teraz musi ją skończyć. Dla Draco, dla Ślizgonów, dla siebie… Chce móc ruszyć na przód i nie oglądać się za siebie. Najpierw jednak musi naprawić to, co zostało zepsute.

– Ta wojna był głupia… Mój ojciec mówił, że walczymy o lepszy świat… Ale jaki on jest? Pełen bólu i cierpienia? Czy ran, których nikt nie jest w stanie wyleczyć?

Pansy znów zamiera, spogląda na swoje dłonie; trzęsące się i zaczerwienione. Ne wewnętrznych stronach pojawiają się ślady po paznokciach, nawet nie wie, kiedy zaczęła wbijać je w swoją skórę.

– Patrząc na ciebie, Granger, rozumiem, że wszyscy żyliśmy w jednym wielkim kłamstwie. Szlamy wcale nie są od nas gorsze… – Pansy śmieje się ponuro. – Mam wrażenie, że są od nas lepsze… Odważniejsze i może nawet mądrzejsze, a my, czystokrwiści, baliśmy się was… Może to dlatego wybuchła wojna? Może Voldemort tylko podsycił strach w naszych sercach? Strach przed utratą złota, stanowisk, władzy?

Pansy unosi głowę i spogląda w oczy Hermiony.

– Przepraszam, Granger. Za te wszystkie lata, gdy traktowałam cię z góry, choć nie miałam do tego żadnego powodu. Twoja krew jest tak samo czerwona i pełna magii jak moja. Przykro mi, że zrozumiałam to tak późno…

Słyszę bicie serca Pansy. Słyszę bicie serca Hermiony. Nawet nie zdają sobie sprawy, że biją w tym samym rytmie.

Mówi się, że ludzie nigdy się nie zmieniają, to prawda. Nie zmieniają się, ukazują jedynie swoją prawdziwą twarz. A prawdziwa twarz Pansy Parkinson jest piękna i urocza. Prawdziwa Pansy Parkinson to cudowna dziewczyna i cieszę się, że kolejna osoba może ją poznać.

Hermiona milczy, cały czas wpatrując się w Pansy siedzącą naprzeciwko. Nie wie, co mogłaby powiedzieć, ma wrażenie, że wszystkie słowa, które zdołałyby przejść przez jej usta, są zbyt małe i zbyt nieodpowiednie na ten moment.

– Chciałabym – Pansy bierze głęboki wdech, a następnie wypuszcza powietrze z świstem –podziękować... Bo to, co zrobiłaś dla Draco… Dziękuję, Granger. Nie wiem, co miedzy wami zaszło w te święta, ale to go męczy. Obserwowałam cię, Granger, stąd wiem, że ty czujesz to samo, tę…

– Nie kończ – przerywa cicho Hermiona. – Nie mów nic dalej, proszę.

Pansy kiwa głową.

– Masz rację, już i tak zbyt wiele powiedziałam.

Wstaje i rusza w kierunku wyjścia. Hermiona jeszcze kilka minut spogląda na puste krzesło przed sobą, aż w końcu również wstaje i niemal biegnie w kierunku drzwi.

– Parkinson! – krzyczy na korytarzu. – Parkinson, stój!

Przebiega krótki odcinek dzielący ją od Ślizgonki i spogląda na nią pewnie z lekkim uśmiechem.

– Każdy zasługuje na drugą szansę – mówi i wyciąga w jej kierunku rękę. – Hermiona Granger, miło mi.

Dziewczyna patrzy na nią z niedowierzaniem, ale w końcu również się uśmiecha. Ściska jej dłoń i lekko nią potrząsa.

– Pansy Parkinson, mi również miło cię poznać, Hermiono.

***

11 stycznia 1999

Ostatnio Pansy zachowuje się dość dziwnie?

Przed sobotą chodziła cała spięta i była zupełnie nieobecna. Nawet nie gadała tyle, co zawsze! W pierwszej chwili odczuwałem ulgę, bo czasami trajkotanie Pansy jest nieznośne, ale później zacząłem się tym martwić. Zapytałem nawet Teodora, czy wie coś na ten temat, ale on – co jest jeszcze bardziej dziwne! – uśmiechnął się, jakby co najmniej wygrał tysiąc galeonów i powiedział, że Pansy to Pansy i że czasami trudno zrozumieć jej zachowanie…

Przełom natomiast nastąpił w sobotę…

Pansy zniknęła jeszcze w trakcie śniadania. Minąłem ją w drzwiach Wielkiej Sali, a on była kimś tak niezwykle zainteresowana, że nawet nie zareagowała na moje „Cześć”. Później szukałem jej przez prawie godzinę! Potrzebowałem jej pomocy – ma książkę, z której chciałem skorzystać, by lekko uwiarygodnić argumenty w moim wypracowaniu z obrony. W końcu jednak się poddałem i poszedłem do biblioteki, a tam – jestem niemalże pewien – Pansy siedziała przy jednym stoliku z Hermioną Granger! I rozmawiała z nią!!!!

Nie wiem, co Pansy próbuje osiągnąć, ani po co, jednak wiem, że nic dobrego nie może z tego wyniknąć…

Chociaż… Czasami naprawdę brakuje mi Granger… Wydaje mi się, że z nią dogadywałem się lepiej niż z kimkolwiek innym. Może to głupie, ale wciąż chodzę do tej opuszczonej klasy i mam wrażenie, że wciąż czuję zapach ziół, a także lekką woń jej perfum…

Draco

Draco upuszcza pióro, a na zapisanej kartce pojawia się kleks. Z ulgą zauważa, że ostatni akapit jest niemal całkowicie zamazany. Jak najszybciej kreśli resztę, tak by nie musieć patrzeć na tę chwilę słabości.

Opiera głowę o wezgłowie sofy i przymyka oczy.

– Salazarze – szepcze. Naprawdę mi jej brakuje…, dodaje w myślach.

***

Hermiona zawzięcie pisze coś na pergaminie. Jej włosy zakrywają całą twarz i mimo że niezwykle ją irytują nie ma czasu choćby na moment oderwać się od notowania. W głowie dudnią jej tylko formułki zaklęć, a także jedno słowo: Egzaminy!

Mam ochotę się zaśmiać. Przez cały ten czas, gdy obserwuję, rzadko kiedy mam sposobność zobaczenia takiego skupienia, takiego oddania i poświęcenia! Kto by pomyślał, że ta zaledwie dziewiętnastoletnia dziewczyna tak bardzo zaangażuje się w powtarzanie do egzaminów… Patrząc na swobodę innych osób z jej rocznika, trudno mi przestać ją podziwiać. Najwspanialsze w tym jednak jest to, że udało jej się przekonać jeszcze kilka innych osób do tego, by wspólnie zacząć się uczyć. Przy jednym ze stolików z bibliotece siedzi całkiem spora grupa osób. Prócz Hermiony jest tutaj kilku Krukonów: Luna, Michael Corner, Terry Boot, Anthony Goldstein, Lisa Turpin, a nawet i kilku Puchonów: Hannah Abbott, Susan Bones, a także Justyn Finch–Fletchley. Wszyscy spotkali się dzisiejszego wtorkowego wieczoru, żeby w spokoju powtórzyć materiał, który udało im się omówić w weekend.

– Tutaj mam pytania! – mówi Hermiona i z zadowoleniem unosi pergamin nad głowę i macha nim delikatnie.

– I jak to będzie wyglądać? – pyta Hannah.

Odpowiedzi udziela jej Luna, uśmiechając się delikatnie, a jednocześnie pewnie.

– Za chwilę Hermiona powycina pytania, a my kolejno będziemy je losować i na nie odpowiadać. Jeśli nie będziemy znali odpowiedzi, pytanie przejdzie na osobę siedzącą po naszej lewej stronie. 

Hannah kiwa głową i odwraca wzrok. Nie wie, jak rozmawiać z Luną, zwłaszcza, że czuje wyrzuty sumienia. Jest niemal pewna, że to właśnie ona była jednym z wielu powodów, które doprowadziły do rozpadu związku Neville’a i Luny.

– Kto zaczyna? – pyta Hermiona, gdy rozkłada pocięte i zwinięte w ruloniki pytania na środku stołu. 

– Może ty, Miona? – sugeruje Terry, uśmiechając się do dziewczyny szeroko. Hermiona ze zdziwieniem zauważa, że jego niebieckie oczy błyszczą, gdy na nią spogląda.

– Jasne – mamrocze, opuszczając głowę. Nie chce, by Terry zauważył, że na jej policzkach pojawiają się rumieńce.

Hermiona w skupieniu spogląda na ruloniki, by w końcu wybrać sobie ten leżący nieopodal Susan. Rozwija go i niemal uśmiecha się na widom pytania. Po cichu liczyła, że uda się jej wylosować właśnie to.

– Wymiń Prawa Gampa, a następnie podaj wyjątki od tych praw.

Hermiona widząc zakłopotanie na twarzach Luny i pozostałych daje im chwilę na znalezienie odpowiedzi w podręczniku, a następnie zaczyna recytować formułkę z charakterystyczną dla siebie dumą wyczuwalną w głosie.

– Prawo pierwsze: Przetransmutować można każde ciało stałe, ciecz, plazmę i gaz oraz materię i niematerię. Prawo drugie: Każdy obiekt można dowolnie poddawać działaniu transmutacji. Wyjątkiem od tych prawa są: różdżka, próżnia, uczucia, pieniądze i metale szlachetne, duchy i osoby, a także jedzenie i picie, którego nie można stworzyć, a które można zmienić w coś innego.

Wszyscy siedzący przy stoliku spoglądają na Hermionę wyraźnie zmieszani, a w oczach niektórych widać wyraźnie skrzące się iskierki złości, zupełnie jakby fakt, że Hermiona odpowiedziała poprawnie bardzo ich zdenerwował.

Jako pierwszy odzywa się Justin. Krzywi się lekko i wpatruje się w nią niemal agresywnie.

– Nie mogłaś przygotować prostszych pytań, Hermiono? Czy zrobiłaś to specjalnie, żeby udowodnić nam, jaka to dobra we wszystkim jesteś?

Hermiona zamiera, a uśmiech znika z jej ust. Rumieni się, ale nie z zakłopotania, a ze złości.

– Nie wiesz, jakie pytanie przygotuje komisja, Justinie. Równie dobrze mogą być one tak trudne, że z łatwością je oblejesz! – unosi się, a Justin jedynie prycha z rozgoryczeniem.

– Tego pytania na pewno nam nie dadzą. – Wzrusza ramionami Lisa i uśmiecha się złośliwie. – Więc niepotrzebnie uczyłaś się tego na pamięć.

Hermiona już chce coś odpowiedzieć, ale ubiega ją Terry. Patrzy na Lisę z góry i sprawia, że jej pewność siebie znika równie szybko, co się pojawiła.

– Przypomnij mi, Liso, czy nie chciałaś przypadkiem studiować transmutacji? Nie sądzę, aby to było dobre miejsce dla ciebie skoro nawet nie znasz Praw Gampa.

– Nie każdy musi je znać! – broni się Lisa.

– Uwierz mi, Liso, każdy student musi je znać! – mówi Luna z krzywym uśmieszkiem i trąca Hermionę łokciem. Uśmiechają się do siebie porozumiewawczo.

– Moim zdaniem to tylko marnowanie czasu. – Justin wzrusza ramionami i spogląda na Hermionę złośliwie. – A ty, Hermiono, pewnie chciałaś znów przypomnieć nam, jaka to jesteś mądra. 

Hermiona unosi wysoko głowę i spogląda na Justina i Lisę z uśmiechem, w którym nie ma nawet grama życzliwości.

– Nie muszę o tym przypominać, ani wam, ani tym bardziej sobie.

– Oczywiście. – Lisa prycha głośno.

– Dajcie już spokój! – odzywa się zirytowana Susan.  – Lisa, może teraz ty?

Lisa unosi wysoko głowę i chwyta pierwszą lepszą karteczkę. Rozwija ją i zaczyna czytać, a z każdym kolejnym słowem jej mina rzednie.

– Opisz, co jest powodem komplikacji w przemianie w iguanę…

Lisa zaciska dłonie na papierze i drze go na drobne kawałeczki, cały czas patrząc prosto w oczy Hermionie.

– Chcesz mnie upokorzyć!

– Chcę, żebyśmy byli dobrze przygotowani do egzaminów – odpowiada spokojnie Hermiona. – Teraz będziesz wiedzieć, nad czym powinnaś popracować.

– Przygotowałaś te pytanie tak, żebyś tylko ty znała na nie odpowiedź!  

Zdenerwowana wstaje i spogląda na wszystkich z wyższością. Za jej śladem podążą Justin, który zrywa się z miejsca równie szybko, co ona.

– Nie sądziłam, że jesteś taka złośliwa! – mówi Lisa i odwraca się, by dumnym krokiem ruszyć w stronę z wyjścia z biblioteki.

Wszyscy siedzący przy stoliku patrzą kolejno po sobie, a potem jako pierwsza odzywa się Susan:

– Cóż, nie wiem jak wy, ale akurat na to pytanie znam odpowiedź.

Michael śmieje się cicho i kiwa potwierdzająco.

– Ja też.

– I ja w sumie też – przytakuje Hannah, w tym samym momencie, co Anthony.

Terry uśmiecha się szeroko i mruga porozumiewawczo do pozostałych.

– Coś mi się zdaje, że Justin i Lisa będą doskonałymi pracownikami.

Jako pierwsza śmiechem wybucha Hermiona.

Siedzą jeszcze przez pewien czas powtarzając i notując odpowiedzi na pytania, które sprawiają im trudności. Gdy zbliża się dziesiąta pani Prince osobiście przychodzi do ich stolika, by poinformować ich, że pora już się zbierać. Luna ściska Hermionę i zgrabnie wymija bibliotekarkę, by po chwili zniknąć w drzwiach, to samą robią Puchoni i Michael, tak że z Hermioną zostaje jedynie Terry.

– Odprowadzić cię do wieży? – pyta z uśmiechem.

Hermiona spogląda na niego zaskoczona.

– Nie trzeba, naprawdę.

– No, chodź, nie mogę pozwolić, by zaatakować cię jakiś zły duch… Zwłaszcza, że nie mogłabyś go w nic przetransmutować… – mówi zadziornie, a Hermiona wybucha głośnym śmiechem.

– Nie wiedziałam, że Lisa zareaguje tak ostro – przyznaje po chwili Hermiona. – Nie chciałam jej zdenerwować.

Terry wzrusza ramionami.

– Lisa ostatnio wszystkich irytuje. Uważa się za niezwykle ważną, bo jej ojciec dostał awans i teraz tylko jedno stanowisko dzieli go od bycia szefem całego Departamentu Magicznych Wypadków i Katastrof.

– I sądzi, że ją zatrudni?

– Nie wiem, co chodzi jej po tej ciemnej główce i naprawdę nie chcę wiedzieć…

Hermiona uśmiecha się szeroko, choć w jej oczach widać ślady smutku. Mimo że zdążyła już przyzwyczaić się do tego, że sporo osób zwraca się do niej z zazdrością, to wciąż odczuwa żal, gdy zauważa tę niechęć.

– Hej… – Terry trąca ją łokciem i spogląda na nią z góry. Jest niemal o głowę wyższy od Hermiony. – Przecież Hermiona Granger nie daje się złamać, a już na pewno nie brunetce z przeciętną inteligencją.

– Nie mów tak! – Śmieje się znów Hermiona. – To nie jest przeciętna inteligencja.

– Powiedziałem to tylko z grzeczności, właściwie to uważam, że jest poniżej średniej.

Terry uśmiecha się rozbrajająco, na co Hermiona kręci głową z niedowierzaniem. Boot ma niesamowite poczucie humoru!

– No i jesteśmy – mówi chłopak, zatrzymując się w odpowiedniej odległości o portretu Grubej Damy.

Hermiona unosi brew, widząc jak ten spogląda sceptycznie na portret.

– Ona mnie trochę przeraża – wyznaje konspiracyjnym szeptem, lekko pochylając się w jej stronę. – Ostatnim razem, gdy tu byłem chyba mnie podrywała.

Hermiona zakrywa usta dłonią, chcąc zdusić chichot. Kiwa głową z powagą i spogląda Terry’emu w oczy.

– I pewnie teraz boisz się zbliżyć do jakiejkolwiek dziewczyny?

Terry uśmiecha się zadziornie i przekrzywia głowę.

– Boję się tylko tych z portretów, w przeciwnym razie nie stałbym tutaj z tobą, prawda?

Dziewczyna odwraca wzrok zaskoczona. Kiwa głową i rusza w kierunku wejścia do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Terry łapię ja za ramię i delikatnie je ściska.

– Hermiono, chciałabyś jutro pouczyć się ze mną? – pyta niepewnie. Puszcza jej rękę i przeczesuje dłonią swoje falowane, czarne włosy.

Hermiona zdaje się być zaskoczona i nieco zawstydzona. W końcu jednak kreci głową, pozbywając się z niej niepotrzebnych myśli i uśmiecha się szeroko do chłopaka.

– Z przyjemnością, Terry.

***

Blaise opiera się o jedną z kolumn na szkolnym dziedzińcu. Mimo że pada śnieg i jest niesamowicie zimno ubrany jest tylko w koszulę i sweter. Obok niego na jednej z ławek siedzi Teodor: jest całkowicie skupiony na książce, którą czyta.

– Teo… – Blaise klepie przyjaciela w plecy.

– Zamknij się – warczy Teodor odsuwając się na drugi koniec ławki.

Blaise wzrusza ramionami i znów wpatruje się w sypiący śnieg. Jest rozdrażniony, a powoli sunące ku ziemi płatki śniegu, uspokajają go. Od czasu ostatniej rozmowy z Ginny minęło już kilka dni, a dziewczyna najwyraźniej uznaje, że unikanie go sprawia jej niesamowitą frajdę! Blaise wie, że zrobił z siebie głupka, nie powinien był wtedy zachowywać się tak nieodpowiednio, zwłaszcza że Ginny wciąż jeszcze kocha tego idiotę Pottera. Ale jest mu coraz trudniej ukrywać swoje uczucia! Ile by dał za możliwość całowania jej, przytulania, a przede wszystkim nazywania swoją dziewczyną! Zakochał się i nic na to nie poradzi. Nie może spać, nie może jeść, bo gdy siedzi w Wielkiej Sali chce tylko spoglądać w kierunku Ginny, a gdy zamyka oczy, choć na jeden krótki moment, widzi jej roześmianą twarz…

– Cholera! – klnie pod nosem, a Teodor słysząc to wzdycha.

– Wiesz, co to znaczy: zamknij się? – pyta zirytowany. Zatrzaskuje głośno książkę i spogląda na niego ze złością.

– Mam ci przypomnieć, Nott, że zaciągnąłem cię tu nie po to, żebyś czytał, tylko żebyś mi pomógł?

Teodor spogląda na niego poważnie, ale już po chwili śmieje się, kręcą głową.

– Jak ja mam ci pomóc, kiedy Weasleyówna ma cię w nosie?

– Teo… – mówi Blaise, a jego głos brzmi groźnie.

– Merlinie, nie jestem ekspertem od związków! – warczy Teodor. – A właściwie, to na jakiś czas staram się sobie od nich odpocząć, nie zauważyłeś? Nie możesz iść do Pansy, albo Dafne?

Blaise prycha.

– Jasne, pójdę do Pansy lub Dafne, zapomniałeś tylko, że one obie przyjaźnią się z Tracey! Moją byłą! – rzuca poirytowany.

– Naprawdę, Blaise, twoje życie miłosne jest niezwykle interesujące, powinieneś napisać powieść, może byłbyś popularniejszy niż Gilderoy Lockhart…

Draco opada na ławkę obok Teodor i spogląda na Blaise rozbawionym wzrokiem. Teodor zaś z trudem powstrzymuje śmiech.

– Jesteście kretynami!

– Stary – zaczyna Teodor – Draco dobrze mówi. Popatrz tylko: zdjęcia, wywiady w Proroku, może jakaś trasa po wszystkich czarodziejskich wioskach w Wielkiej Brytanii, a na dodatek tłumy skandujące twoje imię: Bla-ise! Bla-ise!

– Bla-ise! Bla-ise! – przyłącza się Draco i teraz razem krzyczą imię przyjaciela.

– Czasami zastanawiam się, czemu nie zaprzyjaźniłem się z portretem Krwawego Barona…

Teodor wzrusza ramionami i spogląda na Blaise. Nagle jego wzrok pada na zbliżającą się do nich postać. Teodor klnie pod nosem i kiwa w stronę Draco.

– My już będziemy szli – mamrocze Draco, wstając i kierując się w przeciwnym kierunku, niż ten, z którego nadchodzi Ginny Weasley.

Blaise patrzy na nich zaskoczony, a zaraz potem odwraca się. Gdy dostrzega Ginny uśmiecha się szeroko.

– Cześć.

– Cześć – odpowiada Ginny nieco mniej entuzjastycznie. Blaise od razu wyczuwa, że coś z jej zachowanie jest nie w porządku.  

– Może chodźmy do szkoły – proponuje chłopak. – Jest zimno, nie chcę żebyś się przeziębiła.

Ginny kreci przeczącą głową, choć obejmuje się ciasno ramionami. Spogląda na Blaise’a smutnym wzrokiem.

– Przepraszam za to,  że ostatnio tak dziwnie się zachowywałam – mówi cicho. – Mam straszne wyrzuty sumienia…

– Daj spokój. – Śmieje się nieco wymuszenie. – Przecież to nic wielkiego.

Ginny spogląda w jego oczy, a on znów mimowolnie zatraca się w jej spojrzeniu. Jego serce zaczyna bić szybciej, a on skupia się całkowicie na niej. Nie ma znaczeni, że są tylko przyjaciółmi, nie ma w tej chwili znaczenia, że może ją stracić przez jeden nieodpowiedni krok. Niemal wyciąga w jej kierunku dłonie, by w końcu dotknąć jej policzka, podbródka, a dalej ust. Ginny jednak kręci głową i wzdycha. Nie zauważa, że zachowanie Blaise’a się zmienia.

– Chodzi mi o to, że uwielbiam czas, który spędzamy razem. Naprawdę cię lubię, Blaise, i mimo że nie znamy się jakoś bardzo długo, uważam cię za przyjaciela – niemal szepcze Ginny.

Blaise uśmiecha się szeroko, na te słowa.

– Ja też cię lubię, Ginny.

Dziewczyna jedynie kreci głową, słysząc to.

– Chcę mieć w tobie przyjaciela, Blaise.

Przymyka oczy i dodaje:

– Tylko przyjaciela…

Blaise zaciska usta i kiwa głową. Nagle zaczyna odczuwać chłód panujący na zewnątrz. W jednej chwili jego serce rozrywa się na milion drobnych, powykrzywianych kawałeczków, z których żaden już nie stworzy całości.

– Oczywiście, Ginny. Jesteśmy i będziemy przyjaciółmi… – mówi te słowa pustym głosem.

Ginny uśmiecha się lekko do niego i przytula go mocno, ale z dozą ostrożności i dystansu. Blaise pozwala sobie na wciągnięcie zapachu jej włosów i obiecuje sobie jedną, ważną rzecz:

Nie poddam się, myśli. Nie zrezygnuję z niej.