Rozdział 18

Cześć, kochani!

Przepraszam, że rozdział dopiero teraz, ale nastąpiła mała zmiana planów w związku z calutkim Wschodem. Początkowo części II miała składać się z 15 rozdziałów i całość miała zostać zamknięta w rozdziale 20, ale niestety wszystko się nieco przedłużyło. Z tego też powodu rozdziałów będzie jeszcze pięć? Może sześć? I nie będą tak jak wcześniej obiecałam tasiemcami, a będą mieć normalną długość 10-12 stron :).
A teraz przechodzę do BARDZO WAŻNEJ sprawy :D! Otóż, moi drodzy, Wschód słońca bierze udział w głosowaniu na BLOG ROKU 2016! Jeśli uważacie, że opowiadanie zasługuje na wygraną, zachęcam Was do oddania głosu w ankiecie w prawej kolumnie :D. Głosowanie trwa do 16 lutego 2017 do 23:59!

A teraz zapraszam do czytania i zachęcam do komentowania!

Buziaki,

Charlotte

Betowała: Cassie McKinley

***

 Anioły

Przyjaciele są jak ciche anioły,

które podnoszą nas,

kiedy nasze skrzydła zapominają jak latać.

~ Antoine de Saint–Exupéry

Wtorkowy wieczór zapowiada się całkiem spokojnie. Pierwszy raz od tygodnia profesorowie dali uczniom chwilę wytchnienia i ci mogą teraz odpocząć w swoich Pokojach Wspólnych.

Draco opiera się wygodnie o kanapę, na kolanach trzyma otwartą książkę, ale nie czyta jej. Jego oczy są przymknięte, zasnął.

– Draco… – szepcze cicho Pansy. Delikatnie potrząsa ramieniem chłopaka. – Obudź się…

– Daj spokój. Mogłoby się walić, palić, a jego i tak nie dobudzisz, prawda, Theo? – Blaise śmieje się cicho, lekko trącając Teodora łokciem.

 – Już wstaje, Pansy… – mruczy Draco i leniwie otwiera oczy. – Co jest? – pyta nim ziewnie wyraźnie niewyspany.

– Nie było cię na kolacji.

– Nie miałem siły się ruszyć, jestem zmęczony…

Blaise, widząc niemrawą minę przyjaciela, z uśmiechem satysfakcji rzuca się na kanapę obok niego.

– Zgłupiałeś, człowieku?! Wiesz, jak mnie boli głowa…

– Wstawaj, bo cię okradną! – Znów zaczyna się śmiać. Wyrywa Draco książkę z ręki i zaczyna ją przeglądać, to, co przykuwa jego uwagę, sprawia, że z ust chłopaka momentalnie znika uśmiech. – Skąd to masz…?

Pansy i Teodor wciskają się na kanapę po obu stronach Blaise’a i zaglądają mu przez ramię. Początkowo na ich twarzach maluje się szok, a zaraz potem ulga przemieszana z rozczarowaniem.

– Dlatego prosiłeś nas, żebyśmy nie szukali lekarstwa… – stwierdza cicho Pansy. – Już masz potrzebne informacje…

Draco sprawia wrażenie zaniepokojonego. Nie chciał w ten sposób mówić przyjaciołom, że już od dłuższego czasu, wie jak uleczyć matkę. Jest zły na siebie, że zostawił tę cholerną książkę otwartą. W ogóle co go podkusiło, żeby czytać ją w Pokoju Wspólnym, gdzie na dobrą sprawę, każdy może ją wziąć!

Prostuje się i przeciera twarz dłonią. W końcu, wzdychając głośno, odzywa się cicho:

– Chodźmy do naszego pokoju…

Cała czwórka kieruje się do dormitorium chłopaków. Draco, Pansy i Teodor siadają na jednym z łóżek, Blaise opiera się o jego ramę z niemrawą miną. Widać, że jest zawiedziony.

– Więc kto ci pomógł? Na pewno gdybyś sam znalazł informacje, poinformowałbyś nas.

Draco wie, że nie ma sensu kłamać. Jednak boi się, jak zareagują na to, co zamierza im powiedzieć.

– Granger usłyszała jedną z naszych rozmów, Blaise. Nie wiem, jak to zrobiła, ale udało jej się znaleźć odpowiednie księgi, a nawet zdobyć składniki eliksiru. Właściwie to jestem już w trakcie warzenia antidotum.

Ze wszystkich osób tylko Pansy nie wydaje się zaskoczona. Unosi lekko kąciki ust i łapie chłopaka za dłoń. Nie lubi Granger, a już tym bardziej nie darzy jej zaufaniem, jednak widzi, że dziewczyna nie traktuje Ślizgonów tak jak wszyscy inni. Raz nawet miała możliwość zobaczenia jej w akcji; paru czwartoklasistów, chyba z Hufflepuffu, rzucało jakieś złośliwe komentarze w kierunku młodszego Ślizgona, Granger zareagowała – odjęła uczniom dużo punktów i zagroziła szlabanem u Filcha. Od tamtego czasu Pansy uważnie obserwuje Hermionę i jest niemal pewna, że jej intencje są czyste.

– Dlaczego nic nam nie powiedziałeś?! – unosi się Blaise.

Pansy spogląda na niego surowo i kręci głową, nim ten powie coś, czego by nie chciał. Blaise ostatecznie wzdycha głęboko i nie dodaje nic do swojej wypowiedzi. Jest rozczarowany postawą Draco, przecież przyjaciel mógł im o wszystkim powiedzieć… Możliwe, że próbowaliby go odciągnąć od tego i namawiali na jakieś inne rozwiązanie, ale przynajmniej Draco nic by nie zataił. W końcu kręci głową i odzywa się:

– Jak idzie?

– Na razie się nie zabiliśmy, to już duży postęp – mruczy Draco, uśmiecha się półgębkiem i patrzy w oczy przyjaciela wyzywająco.

– Potrzebujesz w czymś naszej pomocy? – Teodor odzywa się po raz pierwszy. – Jeśli jest coś, co możemy zrobić, mów od razu.

  Draco kręci głową. Nic nie mogą zrobić, nie sądzi, by któreś z jego przyjaciół zdobyło dla niego krew jednorożca, ale nie wspomina o tym. Zaczyna za to opowiadać o samej klątwie, nie pomija żadnych szczegółów. Pansy cały czas trzyma go za rękę i opiera swoją głowę o jego ramię, daje mu tym samym swoje wsparcie.

– Nie wiem co powiedzieć… – szepcze Teodor. – Tak bardzo mi przykro…

– Pamiętaj, że jesteśmy z tobą, Draco. – Pansy całuje go delikatnie w policzek. – Na zawsze i od zawsze…

– Przyjaciele po grób – dodaje z uśmiechem Blaise i szturcha Draco ramieniem. Rozładowuje napiętą atmosferę swoimi kolejnymi słowami: – Nie pozbędziesz się nas tak szybko…

***

17 listopada 1998, 23:48

Powiedziałem im o pomocy, którą otrzymuję od Granger. Trudno mi nawet opisać to, jak zareagowali; Pansy uśmiechała się, zupełnie jakby przeczuwała wszystko, Teodor kiwnął głową z wyraźną ulgą, a Blaise mimo początkowej złości też wydawał się spokojny. Wiem, że są zadowoleni z takiego obrotu sprawy, jak powiedzieli: nie ważne jest, od kogo mam te księgi i składniki, ważne, że je w ogóle mam. I muszę przyznać im rację.

Astoria dziś zaprosiła mnie na spacer. Spytała, czy nie chciałbym przejście z nią gdzieś,  i mimo że naprawdę miałem wielką ochotę wyrwać się z zamku, odmówiłem. Nie mogłem przełożyć spotkania z Granger.

Właśnie, Granger. Nie wiem, jakim cudem, ale nawet udało nam się parę razy porozmawiać po ludzku. Wydaje się całkiem znośna, gdy na siłę nie chce udowodnić swojej inteligencji. Merlinie, co się już dzieje, ja piszący o Granger….! Zdecydowanie powinienem położyć się już spać.

Draco

***

Hogwart, 18 listopada 1998

Kochana mamo, kochany tato!

Wiem, że jesteście zaniepokojeni, zwłaszcza że odpowiadam na Wasze list tak późno, ale nie martwcie się – jest dobrze. Hermiona i Luna są cały czas przy mnie, nie mogłabym czuć się samotna. Moje przyjaciółki to skarb i żałuję, że wcześniej tego nie dostrzegałam. Jest mi tak wstyd, że byłam taka oziębła i zdystansowana. Gdybym wcześniej nie była tak samolubna, już od dawna znałabym smak prawdziwej przyjaźni.

Harry był moją miłością, kochałam go i czuję, że wciąż go kocham. Możecie wyobrazić sobie, co czułam, gdy zobaczyłam ten artykuł. To zupełnie tak, jakbyś ty, mamo, zobaczyła tatę z inną kobietą. Wiem, że z waszego punktu widzenia moje uczucia mogły wydawać się szczeniackim zauroczeniem, ale to nie prawda. Gdy zbliżyłam się do Harry’ego, miałam wrażenie, że znalazłam od dawna zgubioną część siebie, że dopełniamy się jak fragmenty układanki.  Moje serce biło na każdą wzmiankę o nim, mogłam myśleć dniami i nocami o tym, co teraz robi, jak się czuje, czy jego uczucia są takie jak moje. Starałam się zwrócić na siebie jego uwagę, ale jednocześnie nie stracić z życia nic, przecież jestem jeszcze młoda! Umawiałam się z chłopcami, ale w głębi serca wierzyłam, że będę z Harrym.

Gdy w końcu moje marzenie się spełniło, myślałam, że rozsadzi mnie radość. Milion myśli i emocji krążyło po moim ciele, chciałam tylko z nim być, już na zawsze. Wierzyłam, że razem przezwyciężymy wszystko; wygramy wojnę, skończymy szkołę, założymy kiedyś rodzinę… Ale w końcu marzenie zbudowane na fundamencie miłości zaczęło się burzyć. Jedna cegiełka, druga, trzecia, aż w końcu runęły wszystkie. 

Ostania odpadła z chwilą pojawienia się tego artykułu.

Nawet nie wiecie, jak ciężko mi z myślą, że wszystko stracone. Mam siedemnaście lat, na Merlina, a tak wiele zostało mi już odebrane. Najpierw Fred, następnie Wy, Ron i teraz jeszcze Harry… Całe szczęście, że chociaż Wy do mnie wróciliście. Mam już dosyć bólu spowodowanego stratą…

Ciężko mi myśleć o tym, że już nigdy nie zatracę się w zielonych oczach Harry’ego, że nigdy nie będę mogła go pocałować, a on nie uśmiechnie się z lekkim zmieszaniem, ale i zadowoleniem. Próbowałam o niego walczyć, prosiłam o spotkania, słałam listy… Teraz wiem, dlaczego to było takie bezsensowne, on już od dawna darzył uczuciem kogoś innego…

Hermiona mówi, że to dobrze, że czuję teraz złość i rozgoryczenie. To znaczy, że zaczynam oswajać się z tą wiadomością i w końcu się z nią pogodzę na tyle, by móc zakochać się ponownie… Ciężko mi o tym myśleć, mówić, a nawet pisać, bo wierzyłam, że Harry jest tą jedyną miłością… Nie jestem nawet pewna, czy uda mi się ponownie zakochać. To śmieszne, w końcu mam tak mało lat i całe życie przed sobą!

Gdy przeczytałam ten artykuł, miałam wrażenie, że się rozpadłam na drobne kawałeczki. W tym dniu szalała nawałnica. Nie bacząc na nic, wybiegłam z zamku. Teraz wiem, że zachowałam się samolubnie, gdyby cokolwiek mi się stało, ucierpielibyście Wy, moi bracia, przyjaciele… Przepraszam, że postąpiłam tak głupio i nieodpowiedzialnie…

Przez pierwsze dni miałam, jak to określiła Hermiona, syndrom wyparcia. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że to naprawdę koniec. Wcześniej łudziłam się, że to, że zerwał ze mną, było tylko jakimś przejściowym okresem, który wkrótce minie. Sądziłam, że wszystko będzie dobrze już niedługo, dlatego próbowałam często śmiać się i starałam normalnie żyć… Na tyle, na ile pozwalały mi na to wspomnienia zapisane na każdej ścianie Hogwartu… Te pierwsze dni przetrwałam dzięki pomocy Hermiony, Luny i Blaise’a Zabiniego. O ile pierwsze dwie osoby nie są dwa Was zaskoczeniem, o tyle ta ostatnia na pewno.

To Zabini wybiegł za mną w deszcz. Znalazł mnie, zabrał do szkoły, a tam osuszył i długo rozmawiał. Czułam się tak, jakbym rozmawiała z Hermioną albo Luną, tylko że Zabini nie mówił przez pryzmat wcześniejszego zachowania Harry’ego. Luna i Miona bardzo mi pomagały, ale za ich słowami kryła się próba usprawiedliwienia zachowania Harry’ego. Wspominały, że to na pewno pomyłka, że on nie wie, co robi, że wszystko powinno wkrótce się wyjaśnić… Nie mam im tego za złe, bo w końcu Harry to ich przyjaciel… Jednak to właśnie Zabini bez ogródek i bez zbędnego usprawiedliwiania powiedział to, co miałam ochotę wykrzyczeć.

Miałam wrażenie, jakbym znalazła przyjaciela… Zabini to Ślizgon, złośliwy i cyniczny chłopak, ale przy nim czuję się lekka. Nie wiem, czy kiedykolwiek kochał kogoś tak, jak ja kocham Harry’ego, i czy znalazł się kiedyś w sytuacji podobnej do mojej, ale w jego towarzystwie wiem, że mogę być sobą. Nie muszę kłamać, że już nie boli mnie serce na myśli o Harrym. Nie muszę nic udawać.

Spotkałam się z nim może jeszcze dwa czy trzy razy i każde to spotkanie wspominam bardzo dobrze. Nasz wspólnie spędzony czas w bibliotece lub w głównym holu, nieopodal drzwi wejściowych, był bardzo miły. Nie pamiętam, kiedy ostatnio zapominałam o wszystkich swoich problemach i czułam się tak dobrze przy kimś. Chyba znaleźliśmy wspólny język. Mamy podobne poczucie humoru, uwielbiamy się śmiać i często ironizować. Dawno już nie uśmiechałam się tyle, co po spotkaniach z Zabinim! Już wiem, o czym mówiła Luna, gdy wspominała, że Blaise jest niezwykłym chłopakiem. Z nim da się porozmawiać o wszystkim! Czuję, że jeśli miałabym jakikolwiek problem, mogłabym powiedzieć mu o nim, a on pomógłby mi bez mrugnięcia okiem…

Strasznie się rozpisałam… Kończę już!

Kocham Was,

Ginny

Dziewczyna odrywa pióro od pergaminu i zaczyna czytać napisany przez siebie list. Zagryza wargę, już wie, że go nie wyśle. Jest tam zbyt wiele szczegółów z jej relacji z Harrym, za bardzo rozpisała się też o Blaisie… Nie sądzi, aby dobrym pomysłem było mówienie takich rzeczy rodzicom…

Wzdycha głośno, ale uśmiecha się lekko. Czuje się dobrze po napisaniu tego, co od dłuższego czasu ciążyło jej na sercu. Przelanie wszystkiego na papier było doskonałym posunięciem i żałuje, że zrobiła to tak późno. Z drugiej strony jest jednak nieco sfrustrowana – będzie musiała wszystko napisać na nowo!

– Idziemy? – Do dormitorium wchodzi Hermiona, po odświeżeniu jej włosy nie sterczą już we wszystkie strony, układają się w ładne spirale, mimo że wciąż są napuszone. Od kiedy loki Hermiony urosły i zaczęły sięgać do połowy pleców przestały wyglądać jak szopa, choć – nie da się zaprzeczyć – mają dużą objętość i czasami przeszkadzają. Ginny spogląda na nie z niejaką zazdrością, mimo że wie, ile kłopotów sprawiają, chciałaby mieć takie pukle.

– Jasne, już się zbieram… – Uśmiecha się ciepło i bierze swoją torbę i kurtkę. Po śniadaniu musi pędzić na opiekę nad magicznymi zwierzętami.

– Ostatnio bardzo szybko wstajesz… – zauważa Hermiona.

Ginny kiwa głową.

– I co z tego?

– Zastanawiałam się, co się dzieje… Zawsze byłaś śpiochem.

Ginny krzywi się mimowolnie. Cieszy się, że Hermiona zawsze jest taka opiekuńcza w stosunku do niej, ale niekiedy ma po prosu dość. Ma wrażenie, jakby była przesłuchiwana! Co dodatkowo irytuje Ginny, Hermiona nie pozwala, by ktoś zachował się tak w stosunku do niej. Musi upłynąć sporo czasu, zanim da z siebie cokolwiek wyciągnąć, często wiele rzeczy i tak zataja. Jest niezwykle ostrożna w czasie rozmów, jakby bała się, że niepotrzebnie powie za dużo.

– Wiesz, jeśli cokolwiek się dzieje, to możesz zawsze mi o tym powiedzieć…

– Wiem, dziękuję – mówi.

Stara się swoją postawą pokazać, że nie ma ochoty na żadne rozmowy, ale Hermiona jak zwykle drąży. I Ginny wie, że pewnie i tak się ugnie, i odpowie na pytania przyjaciółki.

– Ostatnio ciągle gdzieś znikasz…

– Hermiono!

– Przepraszam… – Opuszcza głowę i dopiero wówczas dodaje: – Ja się po prostu martwię.

Ginny wzdycha i jej spojrzenie mięknie. Wie, że mogłaby zwyczajnie nie odpowiedzieć, ale nie umie odmówić Hermionie. Ona ma w sobie coś, co sprawia, że ludzie chcą się jej zwierzać, nawet jeśli sami mieliby niczego się nie dowiedzieć o swej rozmówczyni.

– Widziałam się dwa czy trzy razy z Blaise'em. Luna miała rację, jest całkiem w porządku – mówi cicho, ale z uśmiechem.

– Z Zabinim? – Marszczy brwi, ale w końcu delikatnie, choć z lekkim niepokojem, uśmiecha się. – Z opowieści Luny wynika, że jest zabawny, już wiem dlaczego wracasz do pokoju wspólnego uśmiechnięta. 

Ginny śmieje się cicho, ale kiwa głową. Te spotkania pozwoliły jej się oderwać od wszystkiego.

Gdy wchodzą do Wielkiej Sali, od razu kierują się w stronę swojego stołu. Jest jeszcze dość wcześnie, dlatego panuje względna cisza. Zajmują swoje stałe miejsca i nakładają sobie śniadanie. Ginny jak zwykle z zapałem je jajecznicę, podczas gdy Hermiona skubie tost z ulubionym dżemem.

– Kogo tam wypatrujesz?

Ginny podrywa głowę zaskoczona. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że wpatruje się w drzwi. Wzrusza ramionami, sama nie wie, co chciała tam znaleźć.

– Właściwie to nie wiem – mówi, odwracając wzrok.

Jeszcze kilkanaście minut rozmawiają cicho, co jakiś czas śmiejąc się z błahych powodów. Wielka Sala powoli wypełnia się uczniami i znów zaczyna panować tak doskonale znany dziewczętom gwar. Ginny lubi od czasu do czasu zatracić się w nim, poczuć jak zapachy i rozmowy przenikają przez nią. To kojarzy się jej z domem, ze świętami i rodziną. Czuje uścisk w sercu. W tym roku przy bożonarodzeniowym stole zostanie więcej niż jedno wolne krzesło.

– Ja będę się już zbierać, Herm. Lubię sobie porozmawiać z Hagridem przed lekcjami. – Uśmiecha się szeroko i kiwa głową w kierunku zbliżającego się Deana i Seamusa.

– Do zobaczenia za godzinę!

Ginny rusza w kierunku drzwi, gdy po drodze zauważa jasną czuprynę Luny. Macha do niej, ale przyjaciółka wydaje się wyraźnie zamyślona i jednocześnie przygnębiona. Ginny zauważa, że Luna wpatruje się w kogoś siedzącego przy stole Slytherinu. Jej wzrok jest nieobecny, jakby tęskny, a jednocześnie zamglony – zakochany? Ginny stara się odszukać osobę, w którą tak zapatrzona jest jej przyjaciółka, a gdy się jej to udaje – zamiera. Luna wpatruje się w Blaise’a gawędzącego wesoło z Parkinson.

Ginny marszczy brwi i pochyla głowę. Po raz pierwszy zastanawia się, czy Blaise’a i Lunę łączyło coś więcej niż przyjaźń.

***

Draco w czwartkowe popołudnie siedzi w bibliotece. Jego dzisiejszy dzień był całkiem dobry. Sprawia wrażenie zadowolonego, bo czemu miałby nie być? Wszystko idzie zgodnie z planem, eliksir jest w trakcie warzenia – niedługo będą musieli dodać ostatnie z posiadanych składników – dostał Wybitny z obrony i świetnie uwarzył wywar na eliksirach, a ponadto dziś spadł pierwszy śnieg! Uśmiecha się: dziś jest dobre i ma nadzieję, że jutro będzie jeszcze lepsze.

– Cześć, mogę się przysiąść?

Astoria staje przy stoliku i spogląda na chłopaka z niepewnością. Ostatnio spędzają mało czasu razem, co sprawia, że dziewczyna chodzi nieco przygnębiona. Wie, że ich relacja nie będzie wyglądać tak jak wcześniej, przed pocałunkiem, ale ma nadzieję, że wkrótce przestanie między nimi panować napięta atmosfera.

– Oczywiście. – Draco kiwa głową i zabiera swoje książki, aby zrobić miejsce na te przyniesione przez nią.

– Dawno ze sobą nie rozmawialiśmy – wyznaje cicho Astoria, zakładając kosmyk włosów za ucho. Draco uśmiecha się na widok tego niewinnego gestu, który sprawia, że dziewczyna jest jeszcze bardziej urocza.

– Rozmawialiśmy… – odpowiada, spoglądając jej w oczy. Dziewczyna wytrzymuje lekko wyzywające spojrzenie chłopaka przez dłuższy czas. Ostatecznie jednak z delikatnym uśmiechem odwraca wzrok.

– Mówiliśmy sobie „cześć”, Draco, i kilka razy zamieniliśmy parę zdań…

– To i tak dużo jak na mnie. – Wzrusza ramionami i oczekuje jej reakcji, nie musi długo czekać, Astoria po chwili zaczyna śmiać się słodko. Na jego usta wpływa ogromny uśmiech, czuje się doskonale w jej towarzystwie.

– Wydajesz się całkiem szczęśliwy…

Dziewczyna pochyla się w jego kierunku z ciepłem bijącym z zielonych oczu. W ostatnim czasie Draco stał się zupełnie odmienną osobą; częściej się uśmiecha, zdarza mu się śmiać, a nawet ironizuje i rzuca sarkastycznymi komentarzami. Zdaje się jej, że Draco odzyskuje część siebie, a dodatkowo tworzy nową, lepszą. 

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, Draco, że w końcu zaczynasz od początku – wyznaje i przygryza wargę.

Draco nie musi pytać, co znaczą słowa dziewczyny. Astoria nawiązuje do jednej z ich rozmów, w której to powiedziała, że bardzo chciałaby zobaczyć go uśmiechniętego. Odpowiedział jej wówczas, że żeby móc zacząć się uśmiechać, musiałby mieć pewność, że może zacząć od nowa, z czystą kartą – od początku i samodzielnie rozpocząć tworzenie swojej historii.

– Nie wiem, czy zrobiłem to we właściwym czasie…

– Nie musisz tego wiedzieć, ważne, że czujesz, że był to ten właściwy moment.

Nawet nie wiedzą, w którym momencie ich palce łączą się ze sobą. Draco, wciąż spoglądając w oczy Astorii, mocniej ściska jej dłoń, a później opuszcza głowę i ostrożnie odsuwa swoją rękę. Nie chce widzieć, jak w jej pięknych oczach pojawia się zawód i smutek. Nie chce zadawać jej cierpienia, dla niego jest tylko przyjaciółką…

 Astoria kładzie swoje dłonie na kolanach. Nie należy do tego typu dziewczyn, które się narzucają, zresztą żadna Ślizgonka tak nie robi – są arystokratkami pełnymi dumy… Unosi głowę i z uprzejmym uśmiechem ponownie zwraca się do Draco.

– Do twarzy ci w uśmiechu. – Jej słowa są ciepłe, ale daje się wyczuć w nich smutek.

Draco nie wie, co odpowiedzieć. Astoria jest tak szczera, dobra i piękna… Kiedyś stwierdził, że przypomina stokrotkę i teraz jest zupełnie pewien, że wtedy nie pomylił się ani trochę. Niemal czuje palącą zazdrość na myśli o osobie, która kiedyś zostanie obdarowana na zawsze jej ciepłem i miłością, i dziwne przeczucie, że to nie będzie on…

– Nie powinnaś być smutna… – mruczy wyraźnie poddenerwowany. – Nie z mojego powodu.

– Już zapomniałam jak bardzo pewny siebie jesteś! – Dziewczyna zupełnie ignoruje prawdziwe znaczenie słów Draco. – Dobrze cię takim widzieć… – Śmieje się głośno i radośnie odchyla głowę. Draco uśmiecha się – tylko ona potrafi tak łatwo zmienić temat.

– Cieszę się, że jesteś zadowolona…

– Ty wiesz, oczywiście, jak to zadowolenie wywołać – rzuca i puszcza do niego oczko. Teraz to on nie potrafi pohamować śmiechu.

Cieszę się, że mogę obserwować te chwile radości. Ostatnio zauważam, że Draco zmienia się. Nadzieja w jego sercu urosła do tak wielkiego stopnia, że zaczęła wpływać na jego zachowanie. Teraz Draco już nie chodzi przybity, a wpisy w jego dzienniku nie są już tak pełne bólu i samotności. Ponownie otwiera się na świat.

Jest wiele czynników, które wpływają na jego życie….

Przyjaciele: Teodor, który swoją skrupulatnością i bystrym umysłem oświetla mu drogę i ukazuje racjonalne rozwiązania. Blaise, który potrafi sprawić, że nawet najbardziej ponury dzień stanie się ciepły i przyjazny. Nieważne, że niekiedy Blaise nawet nie ma humoru ani chęci na wygłupy, by przyjaciel poczuł się lepiej, potrafi odrzucić na chwilę swoje cierpienie. Pansy, o niej nie trzeba nawet zbyt wiele mówić. Jej przenikliwe spojrzenie jest wystarczającym powodem. Wie, że ktoś ma gorszy dzień, jeszcze zanim ten ktoś się zorientuje – i robi wszystko, by dzień stał się lepszy. Jest też Astoria, która swoim ciepłem przegania chłód, a zielenią rozjaśnia mrok.

Rodzina: matka jest wszystkim, co Draco ma i wszystko, co robi, jest dla niej. Nie chce jej zawieść.

Wspomnienia: pogodził się z nimi, a skoro udało mu się z nimi pogodzić, może ruszyć dalej. Nadzieja sprawiła, że pozwolił sobie na postawienie kolejnego kroku w kierunku przyszłości pozbawionej bólu i napiętnowania.

Jest też jeszcze jeden czynnik… Taki, o którym Draco nawet nie wie, że istnieje… Ale nie zapominajmy: ja wiem wiele i mam wgląd w przyszłość. Na samym końcu tej listy jest imię, które dopiero jest pisane. Na razie są pierwsze litery, ale wkrótce pojawi się całość, która zabrzmi: Hermiona.

***

– Naprawdę nie mogę uwierzyć, że zapomniałeś eseju! Przecież wszystko dokładnie spakowałeś! – Astoria śmieje się cicho, gdy wracają jeszcze tego samego wieczoru do biblioteki.

– Po prostu był pod książkami – mruczy na usprawiedliwienie.

Stolik, przy którym siedzieli jest pusty, a kilka pergaminów leży na samym jego skraju. Draco z ulgą stwierdza, że jego praca nie poszła na marne. Nikt nie zabrał wypracowania! Gdyby tak się stało od nowa musiałby pisać pięć stron na temat eliksirów leczniczych, a nie uśmiechało mu się to!

– Masz szczęście.

Draco wzrusza ramionami i rozgląda się. Jego uwagę przykuwa postać opierająca się o jeden z pobliskich regałów. Włosy dziewczyny spływają na książkę, którą trzyma przed nosem i która zasłania całą jej twarz. Draco jednak jest doskonale świadom tego, kto tak bardzo pogrążył się w lekturze.

Możliwe, że pod wpływem jego intensywnego wzroku dziewczyna unosi głowę. Najpierw mruży oczy, jakby wyrwana z jakiegoś letargu, a później spogląda wprost w tęczówki Draco.  Marszczy brwi, ale zaraz potem kiwa głową i – czego Draco jest niemal pewien – delikatnie się uśmiecha. Następnie zamyka z hukiem księgę, spogląda na okładkę i z wyrazem zaciekawienia na twarzy znika między regałami.

– Idziemy, Draco?

Astoria stoi po przeciwnej stronie stołu wyraźnie zniecierpliwiona. Nie widziała, w kogo wpatrywał się chłopak, ale poczuła ukłucie zazdrości. Ostatnio często gdzieś znika i jest rzadko widywany. Czasami, gdy dłużej się zastanawia, myśli, że Draco znalazł sobie jakąś dziewczynę.

– Właściwie…

Draco wzdycha. Od dwóch dni nie widział się z Granger, gdyż ta miała dużo obowiązków, i czuje niemal palącą potrzebę, by się z nią spotkać i chwilę porozmawiać. Chce dowiedzieć się, czy jej zdaniem z eliksirem wszystko w porządku i co mają zrobić w związku z tymi brakującymi składnikami – ich jedynym, a zarazem największym problemem.

Ma do wyboru dwie opcje: czas miło spędzony w towarzystwie pięknej, kochanej dziewczyny lub rozmowę z jego niedawnym wrogiem. Decyzja, którą podejmuje wydaje się raczej oczywista, choć zaskakująca.

– Nie jestem teraz głodny, Astorio. Przypomniało mi się, że mam jeszcze jedną ważną rzecz do zrobienia.

– Oczywiście, ty zawsze masz dużo do zrobienia – mówi sztywno Astoria i odwraca się, by po chwili szybko wyjść z biblioteki.

Draco mruży oczy i unosi głowę. W tej chwili wygląda jak dawny on: poważny i pełen dumy. W słowach dziewczyny dało się wyczuć wielki żal i gorycz, ale Draco nic nie może na to poradzić. On nie czuje tego, co czuje ona.

Szybko chowa esej do torby, wcześniej starannie go składając, i rusza w kierunku regałów, za którymi zniknęła Granger. Niemal ma ochotę zaśmiać się drwiąco, gdy ją widzi! Ułożyła wokół siebie stos podręczników, a sama usiadła w jego środku. Na kolanach ma trzy książki i w skupieniu się nad nimi pochyla.

– Granger – mówi chłodno. Zawsze witają się tym samym oschłym tonem, choć niejednokrotnie zdarza im się rozmawiać zwyczajnie, jakby byli dwójką przyjaciół… O czym jednak nie mają jeszcze pojęcia…

– Malfoy – mruczy, nie odrywając wzroku znad książek. – Co się stało?

– Muszę z tobą porozmawiać na temat eliksiru…

– Tutaj? – Dopiero wówczas unosi głowę. Ale nie spogląda mu w oczy, poza jednym jedynym razem, nigdy nie wpatrują się sobie w oczy. Jeszcze tego nie potrafią.

– Twoje pogłębianie wiedzy nie może chwilę poczekać? – pyta zniecierpliwiony. – To bardzo ważne!

– Oczywiście, że nie może poczekać, Malfoy. – Prycha. – Byliśmy umówieni na jutro!

– Ale ja muszę porozmawiać z tobą dzisiaj! – warczy i spogląda na nią pewnie, z zaciśniętymi ustami i zmrużonymi oczyma.

– A może ja nie mam wcale na to ochoty! – Wpatruje się w niego uporczywie.

Naprawdę chciałaby porozmawiać z Malfoyem, ale ma jeszcze dużo rzeczy do zrobienia! Ostatnio na jej głowę spadło wiele spraw: przygotowania do owutemów i obowiązki prefekta, których do tej pory zgrabnie udawało jej się uniknąć. Ostatnie kilka nocy spędziła, patrolując z Deanem korytarze, przez co jest niezwykle niewyspana, a gdy ona jest niewyspana, nie jest zbyt miła.

– Więc zaczniesz mieć – rzuca oschle Draco. Stawia torbę na podłodze, po czym siada naprzeciwko Granger.

– Idź sobie, Malfoy!

– Nie.

– Więc siedź cicho – mruczy.

– Jak na razie to ty się odzywasz… – zauważa trafnie chłopak.

Mija kilka minut, w czasie których miedzy nimi panuje głucha cisza. Daje się wyczuć napięcie spowodowane złością. Hermiona uporczywie wpatruje się w książkę i stara cokolwiek zrozumieć z czytanego przez siebie fragmentu, ale nie jest wstanie, gdyż palący wzrok chłopaka zdecydowanie jej to utrudnia. Draco zastanawia się, co go w ogóle popchnęło do zrezygnowania z czasu spędzonego z Astorią na rzecz siedzenia na podłodze z Granger! Kilka sekund później jednak przekonuje się, że to była całkiem dobra decyzja. Hermiona drga wyraźnie zezłoszczona, unosi głowę i spogląda na niego ze zniesmaczeniem i zrezygnowaniem. 

– Niech ci już będzie, Malfoy. Co jest tak ważne, że nie może poczekać do jutra?

– Widzisz, Granger, to nie jest odpowiednie miejsce na tego typu rozmowy… – Pochyla się w jej kierunku ze znaczącym spojrzeniem.

Hermiona wstaje sztywno i machnięciem różdżki układa książki z powrotem na półki. Bierze swoją torbę i nawet nie czekając na chłopaka, rusza w kierunku wyjścia z biblioteki. Początkowo Draco jest zaskoczony, ale szybko również wstaje i dogania ją przy drzwiach. Korytarze są teraz opustoszałe, gdyż wszyscy są na kolacji, dlatego nie ma mowy o tym, aby ktokolwiek zobaczył ich razem.

W pustej klasie unosi zapach ziół i palonego drewna. Hermiona, wchodząc do pomieszczenia, jak zwykle przystaje i wdycha ten łagodny zapach. Delikatna woń koi jej zmysły. Obserwując z boku tę sytuację, widzę młodą dziewczynę z roztrzepanymi włosami i przymkniętymi oczami, wczuwającą się w ciszę, a także chłopaka, który przygląda się jej z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Ja wiem, jakie myśli próbują zająć jego umysł, ale jeszcze nie pora na nie…

W końcu nadejdzie odpowiedni czas.