Rozdział 14

Cześć, kochani! Przepraszam za te dwa dni zwłoki, niestety nawał pracy nie pozwolił mi skończyć rozdziału na czas :(. Mimo to mam nadzieję, że czkaliście na niego i że czytanie go będzie dla Was samą przyjemnością :D! Oczywiście czekam na Wasze szczere opinie ;).

Buziaki!

Charlotte
Betowała: Cassie McKinley

***

  Wszystko za nic

Słuchaj po prostu głosu swego serca.

Ono wie wszystko.

~ Paulo Coelho

Draco nie wie, czy prawdą jest, że cały nasz świat może się skończyć w jednej chwili. Nigdy nie postrzegał tak nawet tych najgorszych wydarzeń swojego życia. Chwila, gdy dowiaduje się o klątwie matki? Udaje mu się przez nią przebrnąć; ma nadzieję. Chwila, w której Voldemort pochyla się nad nim, przyciskając swoją różdżkę do jego przedramienia? Zaciska zęby, nie krzyczy; ma godność. Sekunda, w której celuje w Dumbledore’a? Ciepły wzrok profesora daje mu siłę, by wierzyć, że świat Draco jeszcze się nie skończył.

Teraz jednak czuje, że wszystko się wokół niego kurczy. Niewidzialne pętla zaciskają się wokół niego, a wszystko, co zostało mu wpojone, upada wraz z nim.  Wszystkie jego negatywne uczucia nagle tracą sens, cała nienawiść wydaje się wielkim złudzeniem!

Hermiona Granger – jego wróg, szlama, dziewczyna, która cierpiała w jego domu, osoba, która najbardziej go nienawidzi – zna prawdę! Zna najboleśniejszy sekret Draco i nie wyśmiewa go, nie cieszy się z jego cierpienia, a wręcz przeciwnie, chce mu pomóc.

Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego, do cholery?! Draco gubi się w swoich myślach, błądzi w nich w samotności, szuka zrozumienia. Jedyne racjonalne wyjaśnienie, jakie przychodzi mu do głowy, jest takie, że Granger robi to, by móc napawać się jego bólem i smutkiem. Jednak szybko odrzuca tę myśl: dziewczyna wygląda tak zawzięcie, jej spojrzenie jest pełne współczucia. A postawa wyjawia, jak zdeterminowana jest.

Chłopak kręci głową. To niemożliwe. Zrywa się gwałtownie z krzesła i spogląda na nią pełnym wściekłości wzrokiem. Jego głos jest ostry niczym brzytwa, a zimny niczym lód.

– Nic nie wiesz.

– Przeciwnie. – Hermiona staje naprzeciwko niego. – Wiem o twojej mamie. Rzucono na nią klątwę, muntrię.

W ułamku sekundy Draco chwyta ją za ramiona, w jego oczach igra obłęd, a oddech jest szybki i płytki. Widzi, jak dziewczyna krzywi się z bólu, ale on tylko mocniej zaciska palce. Mimo to Hermiona wciąż wpatruje się w niego łagodnie.

– Chcę ci pomóc… – szepcze. 

Draco puszcza ją i ledwie udaje mu się usiąść na krześle.  Wszystko wiruje mu przed oczami. Są w najdalszym zakątku biblioteki, stąd niewiele słychać. Opiera łokcie o stół i ukrywa twarz w dłoniach. Ona kłamie… Ona nie chce mu pomóc! Ona chce go zniszczyć i zobaczyć jak cierpi.

– Słyszałam twoją rozmowę z Zabinim – mówi Hermiona. Na razie nie chce wyznawać, że o stanie jego matki, wiedzą jeszcze Ginny i Luna. – Mam informacje o tej klątwie – dodaje. – Mogę ci pomóc uratować mamę.

– Odejdź, Granger. Odsuń się ode mnie i daj mi spokój! – warczy, a gdy dziewczyna próbuje dotknąć jego dłoń, ucieka gwałtownie.

– Malfoy, ja nie chcę źle. Naprawdę chciałabym ci pomóc.

– W zamian za co? Chcesz pieniędzy? Chcesz mnie upokorzyć? Na pewno! W końcu otrzymam informacje od takiej brudnej szlamy jak ty!

Spojrzenie Hermiony staje się chłodne, a oczy czernieją niczym węgielki. Dostrzegam w nich wielką różnicę, już nie są barwy czekolady. Widzę, że dziewczyna sztywnieje, prostuje się i zaciska dłonie. Słowa Draco ją zabolały, zezłościły i sprawiły, że poczuła wielką bezsilność. Nieważne, co zrobi, ilu ludziom będzie chciała pomóc, status jej krwi zawsze sprawi, że będzie postrzegana jako ta gorsza… Nie poddaje się jednak. Nieważne, że jest mugolaczką, to się nie liczy i ona to wie! Unosi dumnie głowę i spogląda na Malfoya.

– Jedyne, czego chciałam, to pomóc ci w uratowaniu osoby, którą kochasz – mówi spokojnym głosem.

Odwraca się i odchodzi w kierunku wyjścia z biblioteki. Draco wciąż wpatruje się w miejsce, w którym przed chwilą stała. Właśnie dociera do niego, że być może stracił jedyną szansę na uleczenie swojej mamy.

***

21 października 1998, 3.38 rano

Nie czuję nic, choć mam wrażenie, że wszystko mnie rozrywa. Przed oczami widzę twarz ojca; jego wykrzywione w złośliwym uśmiechu usta. Słyszę jego słowa: Znów przegrałeś, Draco.

I choć mam ochotę krzyczeć, nie robię tego. Oddycham; głośno, ciężko. Zaciskam pięści; mocno, do bólu.

Wiem, co powinienem zrobić. Moja duma nie ma znaczenia.

Muszę przyjąć pomoc Hermiony Granger.

Draco

***

Niekiedy człowiek ma wrażenie, że życie się dla niego skończyło. Przez cały czas, w którym obserwuję ludzi, dostrzegam wiele takich momentów. Pojawiają się znienacka, burzą porządek, rujnują szczęście, niszczą to, co udało się zbudować. Sprawiają, że ludzie stają się krusi i gotowi na wszystko. Niezależnie od ceny.

Draco został wychowany na dumnego człowieka, jego los był przesądzony: miał być wyniosły, pogardliwy, okrutny dla czarodziejów gorszych od siebie. Bezlitosny dla szlam.

Mając wgląd w serce, widzę wiele, gdyby nie moja zdolność, uczucia Draco byłyby dla mnie tajemnicą, a próba rozszyfrowania ich moją klęską. Na szczęście jest inaczej. Widzę nie tylko to, co na zewnątrz, ale i to, co wewnątrz.

Draco siedzi przygarbiony – już w nocy podjął decyzję. Wie, że to wiele zmieni, ale nie może postąpić inaczej – matka jest dla niego najważniejsza. Honor, wychowanie, teraz to nie ma znaczenia, dla Narcyzy gotów jest sprzedać swoją duszę. Nigdy nie był dobrym synem, nie dostrzegał miłości kobiety. Dlatego teraz chce za wszelką cenę pokazać swojej mamie, że kocha ją najmocniej na świecie, że poświęci dla niej wszystko. Bo ona na to zasługuje.

– Draco? – szept Astorii wybudza chłopak z zadumy. – Wszystko w porządku?

– Jak nigdy – odpowiada głosem pełnym emocji.

– Wydajesz się smutny…

– Nie, Astorio, po prostu dzisiaj muszę pokonać swoje uprzedzenia, a to trudne – mówi, zanim wstanie i ruszy w kierunku wyjścia z Pokoju Wspólnego.

***

Czasami życie mocno się komplikuje. Po prostu niekiedy musi. Hermiona czuje, jak wszystko zamyka ją w jej małym, wyidealizowanym świecie, w którym życie jest proste. Nie może zrozumieć, dlaczego realność nie jest łatwa?! Dlaczego wszystko jest pełne sprzeczności?! Dlaczego ona chce pomóc komuś, kto tak wiele razy ją skrzywdził…?

Hermiona czuje swoją bezsilność. Nienawidzi tego, że jest tak dobra, to przysparza jej wiele bólu, zupełnie niepotrzebnego. Gdyby była obojętna, nigdy w nic by się nie angażowała i może nie cierpiałaby tak bardzo? Może żadne okrutne słowa nie utkwiłyby w jej umyśle?

Może wówczas wszystko byłoby proste?

– Hermiono? – szept Ginny wybudza dziewczynę z zadumy. – Wszystko w porządku?

– Tak sądzę – odpowiada drżącym głosem.

– Wydajesz się smutna…

– Po prostu trudno mi zrozumieć, dlaczego zawsze wszystko sobie utrudniam… – mówi, następnie wstaje i kieruje się ku wyjściu z Wielkiej Sali. 

***

Draco pierwsza lekcja mija na nieustannych rozmyślaniach. Kilkakrotnie Pansy musi szturchać go w ramię, by odpowiedział na zadane przez Flitwicka pytanie. Dlatego też z ulgą przyjmuje koniec zajęć. Nie wytrzymałby ani minuty dłużej w klasie, zwłaszcza że miał wrażenie, iż wszyscy wiedzą o jego mamie. Każdy chichot rozbrzmiewający w sali sprawiał, że jego dłonie zaczynały się trząść.

Gdy żegna się z przyjaciółmi idącymi na obronę, widzi ich zaniepokojone spojrzenia. Nie pozwala im jednak na rozpoczęcie rozmowy. Rusza szybko w kierunku sali starożytnych run, tam w końcu zazna chwili spokoju. Runy od zawsze go wyciszały. Odkrywanie tajemnic zapisanych tym starożytnym pismem jest jego wielką pasją, z której nie potrafi zrezygnować.

Pod klasą czeka na niego Terence i Dafne. Draco uśmiecha się, widząc ich złączone dłonie, nigdy nawet nie przypuszczał, że tych dwoje może połączyć jakieś uczucie.

– Już myśleliśmy, że nie przyjdziesz! – mruczy Dafne, kręcąc głową.

– Nie odpuściłbym tej lekcji.

– Mówiłem jej, ale ona nigdy mnie nie słucha! – rzuca Terence, szturchając lekko dziewczynę.

– Cicho! – mruczy Dafne, nagle wyrywa się z uścisku swojego chłopaka i rusza szybko w kierunku idącej Milicenty.

Terence spogląda na Draco, marszcząc brwi.

– Jesteś bladszy niż zazwyczaj, wiesz?

– Przemęczenie – odpowiada wymijająco.

– Nie musisz starać się ponad wszystko.

– Ale chcę – mówi. – To pomaga nie myśleć.

Terence kiwa głową. On też często miewa takie momenty, to one pomagają mu w przebrnięciu przez codzienność.

Gdy rozbrzmiewa dzwonek, drzwi klasy otwierają się, a w nich staje profesor, wita ich uśmiechem i zaprasza gestem do wejścia. Draco wzdycha, nareszcie będzie miał chwilę, by odpocząć od wszystkich problemów.

21 października 1998

Trzeba wiedzieć, kiedy się poddać.

Nigdy nie zapomnę o tym, co mi wpojono w dzieciństwie. Te zasady mówiły mi, jak mam żyć. Mimo że świat i sytuacja się zmienia, ja nigdy nie zapomnę o tym, w co kazano mi wierzyć. Dlatego tak trudno mi pogodzić się z tym, że szla… że Granger chce mi pomóc. Na pewno w jej zachowaniu jest ukryty jakiś podstęp! Niestety, muszę spróbować. Moje poszukiwania okazały się bezsensowne, a w hogwarckiej bibliotece jestem pewien, że nic nie uda mi się znaleźć. Ona jest jedyną szansą, jaką mam, i choć to, co zamierzam dziś zrobić, przeczy wszystkiemu, w co wierzę, nie mam wyjścia.

Muszę poprosić ją o pomoc.

Draco

Starożytne runy mijają Draco niesamowicie szybko, a po nich nadchodzi pora lunchu. Chłopak jednak nie idzie na niego. Od razu po runach kieruje się pod klasę eliksirów. Opiera się o ścianę i wyjmuje podręcznik. Chce powtórzyć sobie niektóre zagadnienia. Będąc całkowicie pochłoniętym książką, nie dostrzega, że staje nad nim profesor Slughorn. Mężczyzna kuca obok niego i kładzie mu dłoń na ramieniu.

– Draco? Chodź, wejdźmy do mojego gabinetu – mówi spokojnie.

Malfoy marszczy brwi z zaskoczeniem. Nie za bardzo rozumie, czego może chcieć od niego profesor. Posłusznie jednak podnosi się z miejsca i kieruje za nauczycielem. Po jego ciele nagle przechodzą nieprzyjemne dreszcze, a umysł zaczynają wypełniać różne myśli. Czy to możliwe, że Granger powiedziała Slughornowi o chorobie Narcyzy? Draco zaczyna czuć wściekłość, nie oczekuje żadnego współczucia. Ma już go dosyć, jedyną rzeczą, której pragnie już od dawna, jest spokój: niezakłócony przez nikogo.

– Usiądź, proszę. Napijesz się czegoś?

– Nie, dziękuję – odpowiada ze ściśniętym gardłem. Wierci się na krześle, podczas gdy profesor nalewa sobie herbaty do filiżanki. W końcu siada naprzeciwko niego i podsuwa mu pod nos talerzyk z herbatnikami.

– Powiedz mi, Draco, czy nie masz żadnych kłopotów? – Nauczyciel stara się delikatnie zacząć temat, który męczy go już od początku roku. Niestety Draco czuje się niepewnie, a w jego zachowaniu można dostrzec chłodne zdystansowanie. Slughorn przeczuwa, że teraz nie uzyska żadnych informacji, jednak ma nadzieję, że jego wychowanek postanowi z nim porozmawiać.

– Wszystko w porządku – odpowiada machinalnie.

Slughorn kiwa głową. Chwyta herbatnika w dłoń i obraca go dokładnie, zanim go zje. Draco to zachowanie wydaje się bezsensowne. W ogóle ta sytuacja jest dla niego niecodzienna i dziwna. Poprawia się na krześle i opiera łokcie o podłokietniki. W końcu postanawia przerwać milczenie panujące między nim a opiekunem.

– Czy coś się stało, że poprosił mnie pan do gabinetu? – mówi cichym, ale chłodnym głosem. Profesor unosi na niego swoje spojrzenie. Wydaje się być zaskoczony tak ostrym tonem swojego wychowanka.

– Właściwie to tak, Draco. Twoje oceny są perfekcyjne, zachowanie nigdy wcześniej nie było tak dobre, ale… Widać, że coś cię trapi. Jako opiekun Slytherinu mam prawo wiedzieć, co sprawia, że jesteś tak smutny i rozgoryczony.

– A jak pan by się czuł na moim miejscu? – Draco pozwala ponieść się swoim negatywnym uczuciom. Możliwe, że będzie później żałował tego, co zaraz powie, ale ma dosyć tego, że wszyscy chcą zabarwić świat na kolorowo, gdy tak naprawdę jest czarny niczym smoła! – Jestem na każdym kroku wytykany i wyzywany. Były śmierciożerca, do Azkabanu  z nim… To te najmniej ciekawe słowa, które słyszę, ale niech mi pan wierzy, są bardziej interesujące.

– Draco… – Nauczyciel wydaje się zmieszany. Oczywiście słyszał o tym, jak szykanowani są jego wychowankowie, ale nie wie, jak mógłby temu zaradzić. To wydaje się niemal niemożliwe!

– Chciał pan wiedzieć, co sprawia, że jestem rozgoryczony, więc panu mówię: życie. Życie sprawia, że mam już dosyć wszystkiego.

– Jeśli jest coś, co mógłbym zrobić, jeśli potrzebujesz z kimś porozmawiać…

– Nic nie da się zrobić, bo nie ma pan wpływu na innych – ucina szybko Draco. Wstaje z krzesła i rusza w kierunku wyjścia. – Pójdę już, chciałbym jeszcze powtórzyć przed zajęciami.

Gdy staje pod klasą, osuwa się po ścianie na zimną posadzkę. Opiera obie dłonie o kolana i wzdycha głośno. W większości powiedział prawdę, między innymi o tym, że ma dosyć życia. Jeśli chodzi o te nieprzyjemne komentarze słane pod jego adresem: już przestały sprawiać mu ból, przyjaciele pomogli mu zrozumieć, że nie warto się nimi przejmować.

Gdy uczniowie powoli zaczynają się schodzić, Draco wstaje i czeka na Pansy, Teodora i Blaise’a, którzy jak zwykle się spóźniają. Zapewne znów zasiedzieli się na lunchu, zupełnie tracąc poczucie czasu. Tak jak myślał, przyjaciele pojawiają się zdyszani zaledwie kilka minut przed dzwonkiem.

– Nie mogłam się oprzeć! Były muffinki! – mruczy zdyszana Pansy. Otwiera torbę i wyjmuje z niej dwie owinięte w serwetkę babeczki. – Koniecznie musisz je zjeść!

Draco śmieje się głośno i bierze gryz. Przyjemna słodycz rozchodzi się po jego podniebieniu, a drobno pokruszona czekolada przyjemnie chrupie mu w ustach.

– Pyszne!

– Było przyjść na lunch, a nie chować się przed światem – rzuca żartobliwie Teodor i dźga Draco łokciem w żebra.

– Już dajcie spokój – mruczy Draco i bierze ostatniego kęsa muffinka.

Gdy wchodzą do klasy, Draco od razu kieruje się do ławki, w której zwykle siedzi z Blaise'em. Jednak profesor ma inne plany. Prosi wszystkich uczniów, aby stanęli pod ścianą, ponieważ na czas zaliczenia chce, aby pracowali w parach wybranych przez niego. Draco marszczy brwi i czeka, aż jego nazwisko zostanie wyczytane. W końcu przychodzi jego kolej.

– Pan Malfoy będzie parą panny Parkinson – mruczy Slughorn, a Draco wzdycha z ulgą. Na szczęście będzie pracować z Pansy.

– Chodź, moja paro! – Dziewczyna łapie go pod ramię i ciągnie w kierunku jednego z wolnych stolików.

Pierwsza lekcja mija im bardzo szybko. Praktycznie wcale ze sobą nie rozmawiają, bo jak najszybciej starają się przygotować składniki eliksiru tak, by ten ważył się jedną pełną godzinę, jak jest zalecone. Gdy w końcu udaje im się wstawić wywar, mają chwilę odpoczynku. Teraz będą musieli tylko co kilka minut zamieszać w prawo i w lewo i ich eliksir powinien być gotowy. Siadają na krzesełkach i obserwują, jak kilka innych par ugania się niczym mrówki w obawie, że zabraknie im czasu.

– Wiesz, że Slughorn cały czas się na ciebie patrzy? – pyta Pansy.

– Przed lekcją zawołał mnie do gabinetu. Chciał porozmawiać o moich problemach… – mruczy, wzruszając ramionami.

– I co mu powiedziałeś?

– Prawdę – mówi, po czym dodaje szybko: – oczywiście nie tę o matce…

Pansy kiwa głową i opiera się wygodniej o ławkę.

– Co się stało wczoraj? Wróciłeś taki niemrawy… Byłeś blady niczym ściana, nigdy wcześniej nie widziałam cię tak przytłoczonego.

– Nic się nie stało… – mruczy wymijająco. – Po prostu miałem chwilowe załamanie.

– Draco?

– Jest w porządku, Pansy. Przecież wiesz, że gdyby coś się działo, powiedziałbym wam.

– Jasne. Jak zawsze. – Uśmiecha się ciepło, ale Draco wie, że Pansy mu nie wierzy.

Reszta lekcji mija Draco bardzo szybko. Po skończonych zajęciach tak jak zwykle idzie do biblioteki. Wita się z panną Prince i kieruje się w kierunku swojego stolika. Siada przy nim i wyjmuje wszystkie potrzebne książki, a także dziennik. Najpierw otwiera właśnie jego; macza pióro w atramencie i powoli zaczyna pisać.

21 października 1998, popołudnie

 Mam na kartce zapisane jedno zdanie, które muszę wysłać. Wystarczy, że machnę różdżką, a ten świstek papieru pofrunie do adresata… Jednak wciąż mam obawy. Boję się zmian, jakie pojawią się w moim życiu po wysłaniu tego krótkiego listu…

Ale nie mogę tchórzyć, już zbyt wiele razy zapłaciłem za swój brak odwagi.

Draco

Chłopak wyciąga różdżkę i kilkakrotnie wykonuje nią owalne ruchy w powietrzu. Kartka, którą trzyma między palcami, znika i pojawia się na książce Hermiony Granger. Jej treść jest zwyczajna, ale napisanie tych słów wiele kosztowało Draco.

Granger, przyjdź teraz do biblioteki tam, gdzie widzieliśmy się wczoraj.

D.M.

Draco nie wie, że Hermiona siedzi zaledwie kilka rzędów dalej, odrabiając prace domowe. Dlatego jest zaskoczony, gdy po zaledwie kilku minutach dziewczyna siada naprzeciwko niego. Jest wyprostowana, głowę ma uniesioną wysoko, tworzy kontrast dla skulonego na krześle chłopaka.

Panuje między nimi cisza, którą w końcu przerywa Malfoy. Jego głos jest chłodny, zdystansowany, ale w oczach można dostrzec iskry walki, którą prowadzi z samym sobą.

– Dlaczego chcesz mi pomóc, Granger?

Hermiona wzdycha i spogląda na niego ciepłym wzrokiem.

– Jesteś świnią, Malfoy – mówi miękko, po czym dodaje smutnym głosem: – Ale… Ja wiem, co to znaczy stracić kogoś bliskiego…

– Przecież to nie ma sensu! Na pewno czegoś chcesz. Nikt jeszcze nigdy nie dał mi czegokolwiek za darmo! – Draco ma wrażenie, że wszystko wokół niego jest złudną bańką.

– Ja taka nie jestem, Malfoy. Chcę ci pomóc uratować to, co jest dla ciebie wszystkim. Bo tak postępują prawdziwi ludzie.

Draco kiwa głową i choć wewnątrz prowadzi walkę, spogląda Granger w oczy. I choć ma wrażenie, że wszystko rozrywa go na strzepy, próbując go powstrzymać, mówi słowa, które zmienią jego życie na zawsze.

– Proszę cię, Granger, pomóż mi uratować moją matkę.