Rozdział 15

Betowała: Cassie McKinley 

Światło

Wiara potrzebuje światła.

~ Franco Scaglia

Od zawsze uważam, że najważniejszą rzeczą w życiu jest umiejętność dostrzegania światła w momencie, gdy wszystko spowija mrok.

Ludzie są specyficzni. Tak długo jak obserwuję, tak długo dostrzegam w nich tę specyficzność. Jedni są niezaprzeczalnymi optymistami. Ich twarze rozjaśniają uśmiechy, ich cera lśni, a policzki zawsze są rumiane od zbyt częstego śmiania się. To właśnie takie osoby nie radzą sobie z życiem, gdy to staje przed nimi w swojej drugiej, okrutnej formie.  Następny rodzaj ludzi to pesymiści. Oni zawsze żyją w bólu i strachu, nie ma chwili, w której na ich twarzy nie widać byłoby cierpienia. To właśnie oni nie potrafią dostrzec w życiu szczęścia, nawet gdy staje ono przed nimi w całej swej pięknej odsłonie. Najszczęśliwsi zawsze są realiści. Oni umieją marzyć, gdy wiedzą, że to pozwoli im wyzbyć się smutków. Potrafią cierpieć, gdy wiedzą, że nastał właśnie ten odpowiedni moment. Ich śmiech zawsze jest najgłośniejszy, bo umieją prawdziwie się cieszyć.

Dostrzegają mrok w świetle i światło w mroku, dlatego waśnie realistom życie daje najwięcej od siebie. 

***

22 października 1998, wieczór

Jutrzejszy dzień będzie dobry. Tak jak kolejny i jeszcze jeden, i następny. Każdy dzień będzie niósł światło: ono przegoni mrok. I ja w to wierzę.

Wierzę w to, bo wiem, że wiara potrzebuje światła.

Draco

– Wiesz, że jest już późno, Draco? – szept Astorii wyrywa go z zamyślenia. – Nie sądziłam, że cię tutaj znajdę.

Dziewczyna siada na miękkim, puszystym dywanie w kolorze butelkowej zieleni. Podciąga kolana i opiera na nich brodę. Przyjemne ciepło bijące z kominka otula ją.  Astoria pozwala sobie na przymknięcie oczu i wsłuchanie się w ciszę. Draco uważnie ją obserwuje. W końcu osuwa się na podłogę obok niej.  Siedzą ramię w ramię, blisko siebie, choć zupełnie daleko. Ich myśli biegną innymi ścieżkami. Mimo że początkowo wydawało się, że gdzieś w połowie drogi spotkają się, jest to nierealne. Ich przeznaczeniem jest być osobno.

– Czemu nie śpisz? – pyta Draco. Nie patrzy na Astorię, bo wie, że jedno, nawet krótkie spojrzenie sprawi, że poczuje przyjemne ciepło rozchodzące się po ciele, a teraz nie może sobie na to pozwolić. Nie, gdy jest tak blisko uratowania matki, to temu zadaniu musi poświęcić swoje myśli, a nie piękniej dziewczynie, która przypomina mu anioła. 

– Ostatnio za dużo myślę. – Z jej ust wyrywa się zduszony śmiech, wydaje się ponury i niezwykle nieszczęśliwy. Astoria zagryza wargę, chciałaby wyznać, że za dużo myśli o nim...

– Znam to uczucie. – Draco uśmiecha się słabo. – Znam je nawet zbyt dobrze…

Dziewczyna kiwa głową. Często zastanawia się nad tym, co tak naprawdę spędza sen z powiek Draco. Czy to wspomnienia? Czy tak jak ona każdej nocy na nowo przeżywa okrucieństwa wojny? Widzi torturowanych i mordowanych, bezsilnie spogląda na młodych uczniów, którzy są gnębieni przez Carrowów? Czy może to obawa przed nadchodzącym dniem? Astoria chciałaby poznać wszystkie lęki i słabości Draco i pomóc mu je przezwyciężyć. Ostatni czas, który spędzali wspólnie, sprawił, że Astoria zapałała silnym uczuciem do niego.

Ostatni czas sprawił, że Astoria zakochała się w Draco.

– Czasami mam już dosyć tego, że nie mogę spać. Nienawidzę swojej bezsilności w tej sprawie – mruczy chłopak. Jego głos wydaje się bardziej zrezygnowany niż zwykle, dlatego dziewczyna niepewnie opiera głowę o jego ramię. Czuje, jak Draco sztywnieje i przez krótką chwilę Astoria chce jak najszybciej odsunąć się od niego i uciec do dormitorium, przeklinając swoją głupotę, ale właśnie wtedy chłopak się rozluźnia.

– Bezradność jest przereklamowana – szepcze. – Może nawet bardziej niż cokolwiek innego.

– Cieszę się, że mnie rozumiesz – odpowiada Draco. Mimo że bardzo boi się tego, co może za chwilę nastąpić, odwraca głowę w stronę dziewczyny. Napotyka spojrzenie jej zielonych oczu. Nie sądził, że są one tak intensywnego koloru… Kojarzą mu się z wiosenną trawą.

– Tak, ja też się cieszę…

Oddech Astorii jest szybki i drażni szyję Draco. Jej usta są lekko rozchylone, chłopak spogląda na nie w skupieniu. Są delikatnie zaróżowione, zastanawia się, czy są tak miękkie, jak mu się wydaje. Nie wie, co nim kieruje, ale unosi drżącą rękę i przejeżdża opuszkami palców po policzku dziewczyny. Jego serce bije szybko, jego uszy są głuche na krzyki umysłu. Pochyla się niepewnie i muska lekko wargi dziewczyny. Czeka na jakikolwiek jej sprzeciw, ale nie otrzymuje go. Astoria z lekkim strachem chwyta jedną z dłoni Draco i zaciska na niej swoje chude palce. Ich pocałunek jest nieporadny, ale pełen delikatności i czułości. Draco wciąż gładzi policzek Astorii, sprawiając, że jej myśl wariują, a serce bije szaleńczo. Gdy przerywa pocałunek, opiera swoje czoło o jej. Wciąż mają przymknięte oczy, a ich ciała drżą z powodu tej krótkiej i niewinnej chwili zapomnienia.

To Draco odsuwa się jako pierwszy. Dociera do niego, co zrobił. Wysuwa swoją dłoń z uścisku Astorii i opiera się o kanapę. Ten moment nie powinien mieć miejsca. W jego życiu nie ma teraz miejsca na miłość; priorytetem jest uleczenie matki. Odwraca głowę w kierunku dziewczyny, wówczas dostrzega jej rozczarowane spojrzenie, pełne żalu i smutku.

– Draco? – szepcze.

– Przepraszam, Astorio, ale to nie powinno się wydarzyć, ja… – Jego głos łamie się, gdy widzi błyszczącą zieleń. Nie wie, kiedy łzy popłyną po jej rumianych policzkach, ale czuje, że będzie to miało miejsce niedługo. Jest wściekły na siebie.

– Draco…

– Ja nie jestem teraz gotowy na takie uczucie – mówi. Tymi słowami niszczy zarodek miłości, która rozkwitała w jego sercu.

– Dlaczego więc… Dlaczego mnie pocałowałeś?  

– Zapomnijmy o tym, proszę. Bądźmy przyjaciółmi, tak jak wcześniej, jakby to nie miało miejsca.

Chłopak wstaje i ostatni raz spoglądając na Astorię, rusza w kierunku swojego dormitorium. Nie wie, że właśnie łamie serce dziewczynie, która go szczerze kocha.

***

23 października 1998

Kim ja jestem, że tak bardzo ranię tych, którym na mnie zależy? Dziś nie pojawiła się na śniadaniu. Dafne patrzyła na mnie ze smutkiem, ale nie obwiniała mnie, choć powinna. Jestem idiotą, możliwe, że nawet większym niż Weasley.

Całą noc spędziłem na wpatrywaniu się w sufit i próbie wyrzucenia ze swojej głowy obrazu jej zielonych oczu. Starałem się zapomnieć o jej ustach, które okazały się tak miękkie, jak myślałem.

Jedno jest pewne: jeśli cokolwiek miało mnie połączyć z Astorią – zniszczyłem to bezpowrotnie. Może to i lepiej? Muszę skupić się na swoim zadaniu, muszę uratować matkę. To jest dla mnie najważniejsze.

Draco

W bibliotece panuje przyjemna cisza. W piątkowe popołudnie nikt nie myśli o nauce ani odrabianiu zadań domowych, każdy zostawia to na ostatnią chwilę. Dlatego też Draco zaszył się w tym miejscu w nadziei, że jego spokój nie zostanie zakłócony.

– Witaj, Malfoy. – Cichy głos Hermiony sprawia, że chłopak odrywa spojrzenie od zapisanej kartki, w którą wpatruje się od dłuższej chwili.

– Granger. – Usilnie stara się powstrzymać przed obrzuceniem jej obraźliwą uwagą, tak jak wyglądało to na przestrzeni lat. Widząc jednak, z jakim naręczem książek przyszła, zrywa się z miejsca. – Czy to…

Hermiona kiwa głową, zanim Draco zdąży dokończyć swoją wypowiedź. Kładzie tomy na stoliku i siada na jednym z krzeseł, jej spojrzenie jest wyczekujące. Malfoy zaciska usta, czując upokorzenie, ale odzywa się chłodnym głosem:

– Dziękuję.

– Nie ma za co – odpowiada automatycznie Hermiona.

– Czy to już wszystkie? – Zadaje nurtujące go pytanie. Granger znów kiwa głową, wydaje się zmęczona, Draco zastanawia się, czy tak jak on nie przespała nawet chwili w nocy. Szybko jednak odrzuca te myśli, nie są one nawet w minimalnym stopniu istotne.

– Najlepiej będzie, jeśli zaczniemy od „Średniowiecznych klątw i uroków” – mówi cichym głosem.

Draco mruga z zaskoczenie.

– Zaczniemy? Chyba żartujesz, Granger?! Nie było mowy o żadnej współpracy – warczy. Jego spojrzenie jest chłodne i Hermiona ma wrażenie, że zimne sopelki lodu przeszywają jej ciało. Mimo to hardo wpatruje się w oczy chłopaka.

– Daj spokój, Malfoy. Po prostu zaakceptujmy swoją obecność – mówi i podaje chłopakowi pierwszą książkę z brzegu. Draco wpatruje się w jej wyciągniętą dłoń i wodzi wzrokiem po jej twarzy: wyraża zdeterminowanie. W końcu chwyta tom i siada naprzeciwko Granger.

– Od którego rozdziału mam zacząć?

Hermiona odpowiada mu i zaczynają pracę. Chłopak przez kilkadziesiąt minut dokładnie wertuje każdą z przyniesionych książek, sporządzając notatki. Każde kolejne przeczytane słowo boli go jeszcze bardziej. Czuje jak igły wżynają się w jego serce, raniąc je tak mocno, że cierpienie jest ogromne. W końcu nie mogąc znieść patrzenia na tekst, odsuwa od siebie czytany wolumin i ukrywa twarz w dłoniach. Całkowicie zapomniał o obecności Hermiony, dlatego dziewczyna może go obserwować. Jest zaskoczona, jak wiele uczuć bije od Malfoya; od zawziętości przez zrezygnowanie aż do wściekłości.  Czuje palącą wręcz potrzebę dotknięcia go i powiedzenia, że będzie dobrze, że ta klątwa tylko tak została opisana, jej skutki wcale nie muszą tak wyglądać. Niestety, skłamałaby. Klątwa jest niezwykle silna i nie da się jej tak po prostu pokonać, potrzebna jest do tego ogromna moc.

– Malfoy? – szepcze ostrożnie.

Chłopak kręci głową i wstaje z krzesła. Chwyta swoje notatki i bez słowa rusza w kierunku drzwi. Chce jak najszybciej wyjść z biblioteki. Ma wrażenie, że chłodne dłonie śmierci dotykają go i ciągną ze sobą w nicość. Hogwarckie korytarze są opustoszałe; większość uczniów siedzi teraz z przyjaciółmi w ciepłych Pokojach Wspólnych. Draco kieruje się wprost na dziedziniec: tam, nie bacząc na chłód, opiera się o jeden z filarów. Zimny wiatr owiewa całe jego ciało, które zaczyna drżeć. Ma dosyć tego, że jego umysł ciągle zaprzątają te same myśli! Chciałby jak najszybciej wyzbyć się problemów i zacząć żyć normalnie, jak każdy chłopak w jego wieku! Chciałby móc myśleć o przyszłości, a nie tkwić w szponach wspomnień i czasu teraźniejszego.

Draco nie zdaje sobie sprawy z tego, że Hermiona poszła za nim. Nie wiedzieć czemu, czuje się odpowiedzialna za stan, w jakim się znalazł, to ona dostarczyła mu wszystkich informacji. Podchodzi ostrożnie do chłopaka i niepewnie wyciąga rękę, którą szybko cofa. Nie potrafi dotknąć Malfoya, na samą myśl czuje wielkie obrzydzenie.

– Wszystko w porządku?

– Odejdź stąd, Granger.

– A co z… – przerywa, gdyż właśnie Draco odwraca się do niej twarzą. Stoją pośrodku dziedzińca, w lodowatą, jesienną noc – wpatrzeni w siebie. Chłodny błękit zatraca się w czekoladowym brązie, dwie zupełnie rożne osoby, ze wspólną przeszłością, która ściga ich na każdym kroku. Nigdy wcześniej nie wpatrywali się w siebie tak intensywnie, w końcu czując wielkie zmieszanie, Hermiona odwraca wzrok. Draco podświadomie odczuwa wielkie zadowolenie, okazała się słabsza od niego. Jednak z jego ust nie padają żadne okrutne słowa. Draco wie, że musi pohamować swoje obrzydzenie i wielką nienawiść, ta dziewczyna pokazała mu sposób na uratowanie jego matki, należy jej się odrobina szacunku.

– Odejdź, Granger. Idź stąd teraz – mówi z naciskiem.

Hermiona kiwa głową, nie wie, co mogłaby powiedzieć. Że jest jej przykro? Że mu współczuje? Te słowa nic nie znaczą, są pustymi wyrazami, które jedynie przypominają o nieszczęściu spotykającym chłopaka. Odchodzi w kierunku szkoły, wie jednak, że niedługo nastąpi ich kolejne spotkanie.

***

Hogwart, 25 października 1998

Kochana Lil!

Wiem, że odpisuje strasznie późno, ale nie miałem chwili wytchnienia. Mam dosłownie wrażenie, że wszyscy profesorowie uwzięli się na nasz rocznik! Nigdy wcześniej w jednym tygodniu nie miałem tak wielu egzaminów: transmutacja, eliksiry, starożytne runy i astronomia! Wiesz, że uwielbiam te przedmioty, ale mam wrażenie, że mój mózg eksploduje od nadmiaru informacji! Oczywiście, dostałem z każdego testu Wybitny.

Jak się czujesz? Wszystko w porządku z Tobą? Oczywiście, powiedziałabyś mi, gdyby działo się coś złego, prawda?

Co słychać u Teodora? Mocno rozrabia, czy jednak postanowił być grzecznym chłopcem jak wujek? Tęsknię bardzo mocno za tym brzdącem, jest tak zabawny, że nie sposób go nie lubić! Zresztą, brakuje mi rozmów z André. On ma dar do ukazywania rozwiązań w sprawach z pozoru trudnych. Pewnie teraz zapytasz się mnie, co to za sprawa… Niestety, nie mogę udzielić Ci tej informacji, to ma związek z Draco Malfoyem (pamiętasz go?). Draco ma wielki problem, a ja bardzo, bardzo chciałbym mu pomóc, tylko jest to niemal niemożliwe! Czuję wściekłość z powodu mojej bezsilności. Mam wrażenie, że jestem złym przyjacielem…! Moje uczucie potęguje fakt, że Draco chodzi całkowicie przybity: jest smętny, zamknięty w sobie. Owszem, kiedyś też był skryty, ale zawsze otwierał się przed nami. Teraz boję się, że z dnia na dzień odsunie się od nas całkowicie, a ja nie chcę go tracić.

Ale już nie będę o tym pisać. Przejdźmy może do czegoś przyjemniejszego! Trochę dziwnie mi o tym mówić, ale nie potrafię o tym nie wspomnieć!  Odezwała się do mnie Marietta Ornano i jestem z tego powodu niezmiernie szczęśliwy! Gdy nas sobie przedstawiłaś w wakacje, oczarowała mnie, ale gdy przez długi czas nie dawała mi znać, odpuściłem sobie, ale dziś rano sowa przyniosła mi od niej list! Dawno nie wiedziałem tylu stron w dodatku zapisanych drobnym pismem. Muszę przyznać, że list prezentował się pięknie; litery Marietty są pochyłe i mają zawijasy, wyglądają jakby zostały napisane przez średniowiecznych kronikarzy! 
 Merlinie, jestem tak podekscytowany! Mari jest niezwykle inteligentna, bystra, piękna, aż brakuje mi słów. Napisała, że będzie w Szkocji na koniec listopada i nawet nie wiesz, jak bym chciał się z nią spotkać. Będę musiał napomknąć jej co nieco o tym, jak ładnie wygląda Hogsmeade w porze zimowej!

Muszę już kończyć, mam do napisania jeszcze esej na OPCM.

Kocham Cię, siostrzyczko!

Teo

***

26 października 1998

Chyba zwariuję. Zaraz eliksiry, w dodatku dwie godziny… Przez weekend udawało mi się unikać Granger, ale teraz nie wiem, jak to będzie wyglądać. Nie mogę na nią patrzeć, przypomina mi o tym, czego dowiedziałem się z książki; a te rzeczy nie były kolorowe.

Draco

– Co się z tobą dzieje? – pyta Pansy. W ostatnim tygodniu przyglądała się chłopakowi. Wydawał się bardziej poruszony, a dodatkowo poprosił ich o przerwanie poszukiwań lekarstwa!

– Nie sypiam dobrze – kłamie, na razie nie chce mówić o Granger.

Gdy rozbrzmiewa dzwonek, jak zwykle profesor Slughorn otwiera drzwi i witając się z uśmiechem, zaprasza wszystkich do środka. Uczniowie zajmują swoje ławki i wpatrują się w nauczyciela wyczekująco. Są ciekawi, czego będzie dotyczyć dzisiejsza lekcja, ostatnio przekonali się, że po Horacym Slughornie nie można się już niczego spodziewać: na ostatnich zajęciach nakazał uwarzyć Amortencję bez korzystania z podręczników. Tylko siedmiu uczniom udało się wykonać to zadanie!

– Dobierzcie się w pary, moi drodzy. Dziś będziemy warzyć Eliksir Niewidzialności, a co za tym idzie: dzisiejsza lekcja będzie jedną z łatwiejszych! – mówi z uśmiechem i klaszcze w dłonie.

Hermiona uśmiecha się, tworzenie tego eliksiru to sama przyjemność! Odwraca się do Ginny i szturcha ją lekko łokciem; mają Wybitny w kieszeni!

– Chciałbym jednak, aby te pary był mieszane… – dodaje profesor, na jego ustach lśni chytry uśmieszek, ale w oczach widać strach; liczy, że ten pomysł nie skończy się źle.

– Miona? – pyta zaskoczona Ginny, próbując przebić się przez falę protestów. – Z kim ja mam pracować?!

– Dobre pytanie…

Granger wzdycha i zagryza wargę. Ona już wie, z kim będzie pracować. Jej wzrok wędruje do stojącego w otoczeniu przyjaciół chłopaka.

– Idź do Dafne Greengrass – sugeruje w końcu. – Wydaje się równie zagubiona, może to nie będzie takie złe.

– A ty?

– A ja… Wyjaśnię ci później – rzuca i rusza do stolika Malfoya. 

Draco opiera się o swoją ławkę, jego przyjaciele podeszli właśnie do kilku Gryfonów. Dla Pansy, Teodora i Blaise’a nie ma różnicy, z kim będą pracować; najważniejsza jest ocena, dlatego wolą mieć to już z głowy.  Draco wie, że jemu przypadnie ostatnia osoba; nikt nie chce współpracować z mordercą.

– Malfoy? Nie masz pary, prawda?

– Mówiłem, żebyś odeszła, Granger.

– Mówiłeś to w piątek, nie dziś.

Chłopak kiwa głową, nic nie odpowiadając. Zaciska zęby i siada na krześle. To tylko dwie godziny, to tylko kolejny dzień szkoły. Nim zdąży się obejrzeć, już będzie odrabiać prace domowe w bibliotece. Stara się nie odzywać, gdy Granger zadaje mu jakieś pytania, tylko kiwa głową na „tak” lub „nie”, a gdy dziewczyna idzie z tacą po potrzebne produkty, on mechanicznie stawia kociołek na palniku i rozkłada noże i deski. Między nimi panuje wielkie napięcie, w dodatku zmieszane z niechęcią i wzajemną nienawiścią. Draco jest tak trudno patrzeć na tę dziewczynę! Jest szlamą, to przeczy wszystkiemu, czego go nauczono. Czuje wielką złość na siebie, że jest tak uzależniony od niej… Gdyby nie jej książki nie dowiedziałby się, jak można uleczyć matkę. Stara się zaakceptować jej towarzystwo, ale to takie trudne! Musi się godzić z rzeczywistością, której nie chce. Najgorsze jest to, że czuje wdzięczność, to go przytłacza i sprawia, że w jego sercu rośnie jeszcze większa złość na Granger. On, Draco Malfoy, jest wdzięczny szlamie!

– Kiedy zamierzasz zacząć warzyć eliksir?

– Przecież zacząłem – rzuca Draco. Nie odrywa wzroku od krojonych przez siebie pijawek.

– Nie ten, mam na myśli lekarstwo…

Draco automatycznie podnosi na nią swoje zimne spojrzenie. Jego wzrok jest tak mocny, że pali ją niczym ogień.

– Nie wspominaj o tym, Granger. Nie mów nawet słowa!

Hermiona nie odzywa się ponownie, czuje, że chłopakowi jest ciężko ze świadomością, że ona – jego wróg – mogłaby mu pomóc. Dlatego Hermiona odwraca się i zaczyna wrzucać składniki do wywaru, jednoczenie mieszając go powolnie. Kończą eliksir jako drudzy, pierwszą parą był Teodor i współlokatorka Hermiony, Fay Dunbar.

– Doskonale sobie poradziliście! – chwali Draco i Hermionę profesor. – Oczywiście dostajecie po Wybitnym.

Po uśmiechu nauczyciela nie widać tego, jak bardzo zaskoczony jest duetem Granger i Malfoya. Nie sądził, że ta dwójka zdoła ze sobą współpracować, doskonale zdaje sobie sprawę z relacji, jaka ich łączy: to dwoje wrogów. Jest niezwykle ciekaw, co doprowadziło do tego, że postanowili ze sobą pracować. Przecież było jeszcze wiele wolnych osób, z którymi mogliby stworzyć parę… Więc co się między nimi stało? Przez dwie godziny uważnie się im przyglądał. Panowała między nimi cisza, niekiedy przerywana krótkimi komendami wydawanymi przez Draco lub Hermionę. Zauważył, że ich relacja była napięta, ale nie aż tak wroga jak wcześniej! Slughorn nie dostrzegł, aby wymieniali się nienawistnymi spojrzeniami, warczeli na siebie lub wyzywali. Ich zachowanie było neutralne!

Profesor wzdycha głęboko. Nie wie, co się stało, ale ich współpraca była bardzo owocna; dawno nie widział tak doskonale uwarzonego eliksiru.

***

Czwartek mija Lunie wyjątkowo szybko, czym jest niezwykle zaskoczona! Na jej ustach przez cały dzień lśni szczery uśmiech, a staje się on jeszcze piękniejszy, gdy idzie na spotkanie z Blaise'em. Czuje motylki w brzuchu; uwielbia chwile, gdy wspólnie spędzają czas.  Już nie pamięta, jak wyglądały wcześniej jej popołudnia, teraz niemal każde dzieli z chłopakiem. Rozmowy z nim pozwalają jej się oderwać od rzeczywistości, a momenty, gdy spoglądają sobie w oczy i dostrzegają zrozumienie, sprawiają, że na jej ustach zawsze widnieje uśmiech.

Blaise czeka tam, gdzie zwykle. Czyta książkę, która, jak sądzi Luna po obrazku, dotyczy magicznych roślin. Czuje ukłucie żalu, tego typu książki uwielbia Neville. Dziewczynę nagle ogarnia smutek, ostatnio mija się z Neville'em; niemal w ogóle nie rozmawiają, jedynie w czasie wspólnych lekcji, a nie ma ich zbyt wielu. Gdy ona odwiedza w Pokoju Wspólnym Hermionę i Ginny, jego zwykle nie ma. Po prostu nie mogą się zgrać…

Ja wiem, że oni oddalają się od siebie i wkrótce stanie pomiędzy nimi wielka bariera. Niestety, oni tego nie dostrzegają.

Luna skrada się po cichu, gdy jest już dostatecznie blisko, zakrywa Blaise’owi oczy i mówi do ucha:

– Zgadnij, kto to?!

Blaise od razu czuje przyjemny zapach Luny, tak charakterystyczny, do którego ostatnio przywykł. Uśmiecha się szeroko.

– Nie wiem, czy to ty, Pansy?

– Jesteś całkiem zabawny w próbie droczenia się ze mną – szepcze przyjemnym głosem.

Blaise odwraca się i przesuwa bardziej w lewą stronę. Luna siada obok niego, podkurczając kolana i opierając się o ścianę. Od okna bije chłód, dlatego otula się ramionami.

– Co tym razem wymyśliłeś?

– Chyba zostanę uzdrowicielem – mówi z pełną powagą. – Już wcześniej się nad tym zastanawiałem, dlatego chciałem kontynuować eliksiry.

Lovegood kiwa głową, Blaise nadawałby się na takie stanowisko. Mimo że znają się dopiero od niecałych dwóch miesięcy, to zauważyła już, że jest niezwykle odpowiedzialny i sumienny, a dodatkowo do każdego zadania podchodzi z wielką ostrożnością i precyzją. Jednak obawia się, czy nie zostanie pochopnie oceniony? Może i nie opowiedział się w czasie wojny po żadnej ze stron, ale jego nazwisko nie jest zbyt dobrze kojarzone.

– Jesteś pewien? – pyta Luna, mimo że doskonale zdaje sobie sprawę, jaka jest odpowiedź.

– Tak, jak byłem mały zawsze chciałem uleczyć matkę z jej obojętności – szepcze.

Luna ma wrażenie, że jej serce rozsypuje się na drobne części. Uleczyć z obojętności… Jak okrutnie i podle to brzmi. Nawet nie jest wstanie wyobrazić sobie, jak samotne i smutne dzieciństwo miał Blaise. Odruchowo przytula chłopaka, przyciągając go do siebie i obejmując ciasno ramionami. Czuje bijące od niego ciepło i oddech, który łaskocze jej szyję. Przymyka oczy i pozwala, by jego dotyk całkowicie pochłonął jej myśli; nie sądziła, że Blaise jest jej tak bliski, że sama jego obecność wywoła u niej przyjemne dreszcze.

– Ja po prostu miałem do niczego rodziców – mówi i chowa twarz w jej włosach. – Nigdy tak naprawdę nie znałem ojca ani matki… Najbliższa była mi babcia, ale gdy miałem dwanaście lat, umarła. Później martwiła się o mnie pani Malfoy, zapraszała mnie często, ale nie zawsze mogłem tam jeździć, często musiałem towarzyszyć matce w jej spotkaniach, by mogła robić ze mnie swoją maskotkę i chwalić się mną przed znajomymi. – Jego głos jest pełen bólu i żalu.

– Merlinie, Blaise…

Luna wciąga głośno powietrze, odsuwa się od chłopaka i splata ich dłonie. Te chłopaka są zimne i trzęsą się, dlatego Luna stara się ukoić jego nerwy. Jest jej tak bardzo przykro, mimo wielu przykrości, jakie jej dotknęły, zawsze miała wsparcie przyjaciół i czuła miłość ojca. Był przy niej, opiekował się nią i pomagał, zresztą tak jest do tej pory. Nie może zrozumieć, dlaczego jego matka postąpiła tak wyrachowanie. Czuje wielką złość: nie powinno się tak traktować kogokolwiek!

Spoglądają sobie w oczy. Blaise kiwa lekko głową, jakby dziękując za obecność Luny, ona zaś uśmiecha się niemrawo. Jej wzrok, ku jej zaskoczeniu, przesuwa się na usta chłopaka. Nigdy wcześniej nie czuła takiej potrzeby, ale teraz ma wrażenie, że pragnienie poczucia smaku jego ust, zawładnęło nią całkowicie.

– Jesteś niezwykłą przyjaciółką – mówi Blaise, ściskając jej dłoń.

Luna mruga zaskoczona, słowa chłopaka wybijają ją z transu. Palący wstyd ogarnia jej ciało, a na policzkach pojawiają się różane plamy, tak odznaczające się na jasnym kolorze skóry. Kiwa głową i pozwala, by chłopak ją ponownie przytulił. Zastanawia się, co to za uczucie, które prawie popchnęło ją do pocałunku.