Rozdział 11

Cześć, kochani!

Przychodzę do Was z nowym rozdziałem, tak jak obiecałam. Staram się dotrzymywać obietnic ;). W 11 jak zauważycie już zaczyna się coś dziać, tak naprawdę ten rozdział jest już takim wstępem do ostatecznego rozwinięcia naszej historii. W kolejnym będzie się już dość dużo działo, a zapraszam na niego 30 października :).

Buziaki!

Charlotte
Betowała: Cassie McKinley

***

Istota przyjaźni

Przyjaźń – rozkoszy nieprzebranym źródłem,

Chociaż daleka – zakwita nadzieją.

Jej zawierzyliśmy młode nasze chęci,

Nasze wspomnienia, błogi dar pamięci,

I serca, co się z dala rozumieją.

~ Autor nieznany

Cały weekend mija jej na rozmyślaniach. Jej głowa pulsuje od bólu, a dłonie się trzęsą. Swoim zachowaniem zwraca uwagę przyjaciół, dlatego ukrywa się przed nimi w zaciszu biblioteki. To miejsce nigdy przedtem nie było jej tak bliskie.

Nie wie co zrobić z informacjami, które posiada. Przez przypadek stała się powierniczką tajemnicy. Czuje ciężar tego sekretu, a odpowiedzialność przygniata jej ciało. Zdobywając wiedzę, sprawiła, że teraz w jej rękach jest życie tej kobiety…

Narcyza Malfoy. Zawsze wyniosła, zawsze dumna i wyrachowana; to jedyne, co o niej wie. Widziała ją kilkakrotnie, a ostatni raz w dniu bitwy. Pamięta przerażenie na jej twarzy, pamięta miłość, z jaką patrzyła na swojego syna. Pamięta, jak dla niego ocaliła Harry’ego… Mimo że Draco Malfoy wyrządził wiele krzywd jej rodzinie, czuje, że musi zapomnieć o przeszłości. Musi zostawić ją za sobą i spróbować pomóc Draco uratować matkę.

Ginny Weasley czuje, że podejmuje właściwą decyzję.

***

Luna w końcu ma się dobrze. Pozbyła się już paskudnego przeziębienia! Na jej ustach widnieje uśmiech, który jeszcze bardziej się zwiększa, gdy siada na parapecie obok Blaise’a.

– Cześć – mówi.

– Luna! Myślałem, że dziś się w ogóle nie zobaczymy.

– Dużo lekcji?

– Nawet nie wiesz, jak ciężki miałem dzień. – Wzdycha. – Eliksiry mnie wykończyły. Transmutacja zabiła, ale na szczęście to już koniec. – Śmieje się.

– Przykro mi. Poniedziałki powinny być luźniejsze – stwierdza.

– Niestety nie są. Dawno nie byłem tak zmęczony. – Blaise przymyka oczy i pociera skronie. – A jeszcze muszę napisać esej z zaklęć. 

– Mogę ci pomóc, jeśli chcesz? – Luna uśmiecha się ciepło. I nie czekając na odpowiedź Blaise’a, łapie go za rękę i ciągnie w stronę biblioteki. – Chodź, im szybciej, tym lepiej!

Śmieje się głośno. Blaise ostatnio zauważył, że uwielbia takie momenty. Luna wygląda wtedy promiennie i radośnie. Przypomina mu płomyk ognia, szalenie wirujący w kominku i wesoło lśniący. Jej usta układają się w taki specyficzny sposób, ukazując jej białe zęby, a włosy wirują złotą kaskadą. Luna wydaje mu się tak słodka i niewinna zarazem.

– Czemu patrzysz się na mnie tak dziwnie? – pyta, gdy siadają przy stoliku.

Blaise uśmiecha się do niej szeroko.

– Ładnie wyglądasz, gdy się śmiejesz.

– Dziękuję – odpowiada zaskoczona.

Tak jak przewiduje Luna: wyjątkowo szybko udaje im się skończyć wypracowanie Blaise’a i inne prace domowe. Kilkanaście minut przed kolacją wstają i idą w stronę Wielkiej Sali. Jak zwykle zawzięcie dyskutują, tym razem o tematach swoich prac z transmutacji.

– Spotkamy się po kolacji? – pyta Blaise.

– Nie mogę. Obiecałam przyjaciołom, że z nimi spędzę ten wieczór – mówi przepraszająco.

– Jasne. Nie ma problemu. – Uśmiecha się ciepło, ale Luna widzi, że jest mu przykro.

Każde z nich idzie stronę swojego stołu. Luna zajmuje miejsce obok Anthony’ego Goldsteina. Wita się z nim uprzejmie i czeka na rozpoczęcie kolacji. Po skończonym posiłku wstaje i kieruje się w stronę stołu Gryffindoru.

– Neville!

– O, Luna! – Pozwala, by dziewczyna przytuliła go na powitanie. Jednak nie spogląda na nią, a szuka kogoś nad jej ramieniem wyraźnie podekscytowany.

– Idziemy do Pokoju Wspólnego?

– Nie mogę. Umówiłem się Hanną, mamy wspólny projekt z zielarstwa.

– Och… – Uśmiech Luny blednie. – Oczywiście, nie ma problemu. Do zobaczenia jutro.

Naville szybkim krokiem odchodzi. Luna patrzy, jak wita stojącą przy drzwiach Hannę. Czuje ukłucie zazdrości, gdy Neville z szerokim uśmiechem zaczyna ożywioną dyskusję.

– Luna? Idziemy? – Obok niej staje Hermiona. Zauważa smutny wzrok przyjaciółki, dlatego chwyta ją pod ramię.

– Tak, jasne – mruczy.

Ginny idzie obok nich. Wydaje się przygaszona i pełna niepewności. Cały czas przygryza wargę i zaciska dłonie na szacie. W końcu nie wytrzymuje.

– Dziewczyny, chodźmy gdzie indziej – zaczyna.

– Hm…? – Hermiona przystaje zaskoczona. – Co się stało?

– Nic. Po prostu muszę wam coś powiedzieć.

Dziewczyny idą spokojnie za Ginny. Skręcają w jeden z korytarzy prowadzący do klasy transmutacji. Jedynie blask świec rozjaśnia miejsce. Siadają na ławce stojącej pod oknem. Ginny nie za bardzo wie od czego zacząć.

– Słuchajcie, ja… – Wzdycha. – Słyszałam coś, czego nie powinnam – mówi cicho.

– Ginny? Wszystko w porządku? – Hermiona ściska jej ramię. Jest zaniepokojona, czuje, że stało się coś złego.

– Słyszałam rozmowę Malfoya z Zabinim – wyznaje.

Słysząc nazwisko Blaise’a Luna gwałtownie podnosi głowę i intensywniej wpatruje się w przyjaciółkę. Czuje ciekawość, co mogło być powodem tak wielkiej huśtawki emocjonalnej Ginny.

– Chyba się pomyliłam – szepcze dziewczyna – w sprawie Malfoya… On, to znaczy jego matka, ona jest jakby chora… Rozmawiali o klątwie, którą na nią rzucono, a Malfoy stara się znaleźć lekarstwo na nią.

– Ginny? – Hermiona zakrywa sobie usta dłonią. – Jesteś pewna?

– Nigdy nie widziałam takiego Malfoya, on prawie płakał… Chyba jest z nią bardzo, bardzo źle, ale Malfoy wciąż wierzy, że uda mu się ją uratować…

– Ginny, dobrze się czujesz? Jesteś strasznie blada – pyta drżącym głosem Luna.

– Nie… Merlinie… Byłam w stosunku do niego taka okrutna… – Zakrywa sobie usta dłonią. Przyjaciółki dostrzegają w jej oczach łzy.

– Spokojnie. Coś jeszcze wiesz? – Hermiona przytula przyjaciółkę.

– Słyszałam jak się nazywa ta klątwa. Dość dziwnie: muntria. – Kilka chwil siedzą w milczeniu, ale po ich upływie Ginny wyrywa się i gwałtownie wstaje. Spogląda na przyjaciółki zdeterminowana. – Chciałabym spróbować mu jakoś pomóc.

Hermiona jest zaskoczona, zarówno postawą Ginny jak i tym, co usłyszała. Ale na jej usta wkrada się delikatny uśmiech. Jej przyjaciółka postępuje honorowo i odważnie. Mimo nienawiści, jaką czuje, chce pomóc Malfoyowi. Hermiona kiwa głową. Każdy zasługuje na pomoc. Współczuje chłopakowi, ale teraz czuje jeszcze większy żal. Nikt nie zasługuje na tak wiele cierpienia.

– Możesz na mnie liczyć, Ginny.

– Na mnie też – dodaje od razu Luna. – Malfoy dokonał paru złych wyborów, ale obiecuję pomóc uratować jego matkę. Śmierć już zbyt wielu osobom zabrała bliskich…

***

28 września 1998

Czasami zastanawiam się, czym sobie zasłużyłem na tak wspaniałych przyjaciół? Nigdy nie byłem dobry… Nigdy nie postępowałem moralnie, co więcej uznawałem, że nie istnieje coś takiego jak „moralność”.  A jednak życie obdarowało mnie wspaniałymi przyjaciółmi:

zabawnym, ale gdy trzeba poważnym i uczciwym Blaise'em. Inteligentnym, spokojnym i pomocnym Teodorem, a także mądrą, kochaną i oddaną Pansy.

To oni zawsze mnie wspierają. To oni gotowi są wyciągnąć mnie nawet z czeluści ciemności, wyrwać z jej szponów.

Czuję, że do tych osób może dołączyć jeszcze jedna... To dziwne: ostatnio zbliżyłem się do Astorii. Jest wyjątkowo zabawna, ale i inteligentna. Uśmiecha się tak słodko, a gdy patrzę w jej oczy, dosłownie się w nich zatracam. Jest uosobieniem niewinności i wszystkiego, co dobre. Nie umiem wyrzucić jej ze swoich myśli…

Mam wrażenie, że jeszcze trochę czasu, a zyskam kolejną przyjaciółkę.

Draco

***

Wrzesień, 1998

Kochane dzieci,

Tak bardzo Was przepraszamy. Trudno opisać to, jak się zachowaliśmy. Merlinie, byliśmy tak zaślepieni swoim cierpieniem, że zapomnieliśmy o tym, że naszym obowiązkiem jest obdarowanie Was miłością i poczuciem bezpieczeństwa.

Nasz droga Ginny, prosimy wybacz nam. Wybacz, że pozwoliliśmy naszej rodzinie się rozpaść, że doprowadziliśmy do tego, że nasze więzi osłabły.

Kochany Billu, przepraszamy, że pozwoliliśmy ci wyjechać bez słowa otuchy i miłości. Nie zatrzymaliśmy, ale też nie daliśmy wsparcia. Wybacz nam, błagamy Cię, synku, wróć do nas.

Nasz Perce, tak bardzo Cię przepraszamy, za to że nie okazaliśmy Ci dostatecznie dużo miłości. Nie odsuwaj się od nas, nie przepracowuj się. Nie ogłuszaj swojego smutku i pamiętaj, że Cię kochamy.

Charlie, nasz ukochany synku, wróć do Brytanii. Prosimy Cię, abyś nam wybaczył. Spotkał się z rodziną. Potrzebujemy Ciebie.

Ron, kochany, nie odsuwaj się od nas. Nie niszcz tego, co przez wiele lat budowałeś, przyjaźń, którą udało Ci się zdobyć. Prosimy, wybacz nam.

I Georgie, nasz drogi Georgie, Ty tak wiele wycierpiałeś. To Tobie pozwoliliśmy najbardziej tonąć w poczuciu winy. Wybacz nam synku, tak bardzo Cię przepraszamy.

Prosimy, nie odtrącajcie nas. Chcemy naprawić to, co spowodowaliśmy. Chcemy znów złączyć naszą rodzinę.

Kochający mama i tata

Jednym z przywilejów, które posiadam, jest możliwość obserwowania tego, co dzieje się w różnych miejscach i o różnej porze jednocześnie. Teraz spoglądam, jak Bill Weasley płacze w ramię swojej żony Fleur, a w dłoni ściska list od rodziców. Widzę, jak Charlie i Percy Weasleyowie, siedząc przy swoich biurkach, uśmiechają się, choć ich oczy lśnią od łez. Czuję smutek, gdy dostrzegam, że Ron Weasley wpatruje się w pergamin pustym, wypranym z emocji wzrokiem. Wiem, co powoduje u niego ten chłód…  Obserwuję, jak Ginny Weasley, drżąc, wchodzi do pustej sypialni i z łkaniem osuwa się na łóżko. Odzyskała rodzinę. Jednak najbardziej porusza mnie zachowanie George’a Weasleya. Trzęsie się cały, ale ma siłę, by wstać, podejść do stojącej niepewnie w drzwiach Angeliny i pocałować ją delikatnie. Ich pocałunek jest słony od łez George’a, ale Angelina kładzie mu dłonie na policzkach i ściera łzy.

– Będzie dobrze – szepcze, gdy odsuwa się od niego

George odpowiada drżącym głosem:

– Wiem.

***

Wtorek zapowiada się pięknie. Teodor ma nadzieję, że nie skończy się tylko na zapowiedzi… Nienawidzi sennych i ociężałych dni. Zdecydowanie bardziej woli te przepełnione słońcem.

Wchodzi do Wielkiej Sali i siada z uśmiechem przy stole. Dziś trochę mu się przysnęło, ale prawda jest taka, że nie należy do rannych ptaszków, uwielbia sobie pospać. Wita się z przyjaciółmi i sięga po sok dyniowy. Nie wtrąca się do rozmowy, jeszcze nie do końca się rozbudził, wie, że sok dyniowy postawi go na nogi!

– Myśleliśmy, że już nie przyjdziesz – mówi Pansy, dźgając go łokciem w żebro. – Co ty robisz w nocy?

– Śpię, co innego miałbym do roboty?

– Właśnie to jest zasadnicze pytanie! – Blaise wyrywa się niczym oparzony, na jego ustach widnieje szeroki uśmiech.

 – Pewnie wymykasz się na jakieś potajemne spotkania z miłością swojego życia! – dodaje rozmarzonym głosem Pansy.

– Dajcie spokój – mruczy Teodor, a na jego policzki wstępują rumieńce.

– Właśnie, odpuście mu, chłopak jeszcze się nie pozbierał po Aurorze. – Draco mruga sugestywnie, a Teodor jeszcze bardziej czerwienieje. Aurora była jego pierwszą dziewczyną. Przyjechała do Hogwartu na Turniej Trójmagiczny. Teodor był w niej bardzo zakochany, niestety wiele ich różniło, przede wszystkich język. Aurora mówiła tylko po francusku, a Teodor wówczas nie posługiwał się tym językiem tak perfekcyjnie, jak teraz. Ich związek bardzo szybko się zaczął, ale równie szybko skończył.

– Po prostu byliście zazdrośni – stwierdza Teodor. – Aurora była piękna.

– Ale nie tak jak ja! – dodaje wyniośle Pansy i wybucha śmiechem, do niej dołącza reszta.

Nagle Draco zrywa się z miejsca, patrząc z przerażeniem na swój zegarek.

– Merlinie, od pięciu minut powinienem być na lekcji! – Wybiega z Wielkiej Sali, nawet nie spoglądając na przyjaciół.

Pansy wzrusza ramiona i z uśmiechem wyjaśnia Teodorowi i Blaise’owi, o co chodzi Draco.

– Dziś mieli mieć jakiś egzamin praktyczny z obrony, czy coś w tym stylu. Profesor kazała im przyjść wcześniej.

– Ach, czyli jak zawsze nasz Draco jest spóźniony.

– Jak zawsze – potwierdza słowa Blaise’a Pansy.

– Ja też muszę iść – mruczy Teodor, wstając. – Mam teraz starożytne runy. Ale widzimy się na lunchu?

– Jasne, a potem mamy razem zaklęcia – zaznacza z uśmiechem Pansy, a chwilę później śle Teodorowi buziaka w powietrzu. Blaise kiwa mu głową.

Idzie spokojnym krokiem. Nie lubi się śpieszyć. Mimo to pod klasą jest kilka minut przed czasem. Opiera się o ścianę i przymyka oczy. W nocy pisał list do siostry, który ma zamiar wysłać po obiedzie. Uśmiecha się. To dla niego tak nowe, ale wspaniałe uczucie. Móc porozmawiać o wszystkich swoich problemach, ale i o tym, co dobre. Prosić o radę i dostrzegać to wsparcie. Wiele by dał, aby mieć swoją siostrę przy sobie już kilka lat wcześniej.

Nagle czuje uderzenie. Od jego twarzy odbija się czekoladowa żaba.

– Orientuj się, Teo! – krzyczy Ernie MacMillan. Podchodzi do niego dziarskim krokiem i wyciąga rękę, gotowy przybić piątkę. Teodor kręci głową z rozdrażnieniem, ale oddaje gest.

– Ja się zemszczę, Erneście! Nie znasz dnia ani godziny, ale pamiętaj: Ślizgoni nie odpuszczają! – mówi groźne, ale po chwili wybucha śmiechem. On i Ernie mają wiele wspólnych lekcji już od zeszłego roku. Polubili się, można powiedzieć, że się zaprzyjaźnili.

– Masz esej? – pyta MacMillan, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

– On by nie miał? Ernie, w jakim ty świecie żyjesz! – Obok nich staje Susan Bones, jej rude włosy jak zawsze związane są w luźnego koka na czubku głowy.

– W realnym, Sus! – mruczy chłopak i dźga ją łokciem w żebro. – Miałaś się już nie skradać!

Teodor wybucha śmiechem. Większość rzeczy, które mówią o Hufflepuffie to kłamstwo! Członkowie tego domu na pewno nie są spokojni, przynajmniej nie ci, których bardzo dobrze zna Teodor. Susan i Ernie są przezabawni i szaleni. Nie da się z nimi usiedzieć w miejscu. Ale prawdą jest, że, jak przystało na Puchonów, są mili, przyjaźni i pracowici. Choć to ostatnie nie zawsze jest potwierdzane przez zachowanie Ernie’ego…

– Zapraszam do klasy – mówi profesor, wychylając się z za drzwi.

Dwie godziny mijają Teodorowi jak zwykle w przyjemniej atmosferze. Siedzi w ławce z Erniem. Chłopak co rusz wymyśla nowe kawały albo próbuje niezauważalnie wysłać magiczny liścik. Niestety ten zamiast zniknąć, niemal zawsze staje w płomieniach.

Po skończonych lekcjach Teodor wychodzi z klasy w towarzystwie Susan. Ernie pognał na spotkanie ze swoją przyjaciółką Hanną Abbott. Teo i Susan idą spokojnie w stronę Wielkiej Sali, rozmawiając cicho. Dzisiejsze zajęcia wyjątkowo przypadły im do gustu, co widać po szerokich uśmiechach zdobiących ich twarze.

– Muszę lecieć, Susan – mruczy Teodor, widząc machającą do niego Pansy. – Do zobaczenia!

Susan uśmiecha się w odpowiedzi i kieruje w stronę swojego stołu. Teodor po chwili siada obok swojej przyjaciółki.

– Jak minęła numerologia?

– Jak zawsze samotnie! – mówi z uśmiechem. – Blaise znów olał mnie dla Lovegood.

– Auć, to musi boleć twoje ego…

– Nawet nie wiesz jak bardzo… Czuję się niedoceniona, ale…! – Kręci głową z niedowierzania, a jej włosy wirują wokół niej. – Dostałam Wybitny!

– Że niby ty? Niemożliwe, żeby twój esej był tak dobry… – Teodor spogląda na nią pełnym wątpliwości wzrokiem. Pansy wybucha śmiechem.

– Nie z numerologii, bałwanie! Z transmutacji!

– A to co innego… W to już mogę uwierzyć i… Ał… – List uderza go w głowę, a mała, szara sówka zatacza nad nim kółka. – Cholera…

– Puchacz Liliany?

Teodor kiwa głową i pociera bolące miejsce. Siostra go wyprzedziła, napisała do niego, nim ten zdążył wysłać swój list. Korzystając z okazji, wyciąga swoją kopertę z torby i przyczepia do nóżki zwierzęcia, jednocześnie częstując je ciastkiem. Po chwili z entuzjazmem zaczyna czytać wiadomość od siostry.

28 września 1998

Kochany braciszku,

Wiem, że jeszcze nie otrzymałam odpowiedzi od Ciebie, ale nie mogłam zwlekać z tą informacją. To dla mnie, André’a i Teosia bardzo radosna nowina. Mam szczerą nadzieję, że dla Ciebie też będzie. Teodorze, spodziewam się dziecka!

Nawet nie wiesz, ile szczęścia daje mi świadomość, że po raz drugi zostanę matką. Niestety nie znam jeszcze płci dziecka, ale jedno wiem na pewno, chcę, żebyś został ojcem chrzestnym tego maleństwa.

Kocham Cię, braciszku!

Liliana

– Nie wierzę – szepcze Teodor. Jego usta rozjaśnia szeroki uśmiech. – Liliana jest w ciąży!

– Merlinie, to cudownie! – Pansy piszczy i przytula go mocno.

– Chce, żebym został ojcem chrzestnym – dodaje. Nie może uwierzyć w swoje szczęście. Łzy napływają mu do oczu. W końcu czuje, co tak naprawdę znaczy mieć rodzinę.