Rozdział 10

Witajcie, kochani!

Dziś przychodzę do Was z rozdziałem 10 :). Miał być tasiemcem, ale nie wyszedł, niestety… Za to jest, według mnie, ciekawy… :D

Dziękuję serdecznie za miłe komentarze pod rozdziałem 9! Jesteście wspaniali! :* Oczywiście, zachęcam do wyrażania opinii i pod tym.

Rozdział 11 opublikuję 16 października.

Buziaki!

Charlotte

Betowała: Cassie McKinley

***

Lepsza teraźniejszość

Nie możesz zmienić przeszłości,

ale przeszłość zawsze powraca,

żeby zmienić Ciebie.

zarówno twoją teraźniejszość jak i przyszłość.

~ Jonathan Carroll

Niedziela jest równie zimna, co poprzednie dni. Czarne chmury znów spowijają zaczarowane sklepienie Wielkiej Sali. Luna siedzi przy stole i powolnie je obiad. Wie, że powinna się śpieszyć, ale nie może przełknąć ani kęsa, gardło boli ją niemiłosiernie. Jest przeziębiona: w czwartek zbyt długo siedziała na błoniach.

Po kilku dłuższych minutach odsuwa od siebie talerz i wstaje. Niemal wpada na uśmiechniętego Neville’a.

- Cześć. – Chłopak przytula ją na powitanie i całuje w policzek. – Idziemy do Pokoju Wspólnego? Hermiona i Ginny już powinny tam być.

- Mówiłam już dziewczynom, że nie mogę. – Luna odsuwa się od chłopaka. – Mam do zrobienia projekt na numerologię.

- Robisz go już tyle czasu! Spokojnie, na pewno dostaniesz Wybitny.

- Umówiłam się ze swoją parą, Neville. Obiecuję, że jutro do was wpadnę! – Ściska Neville’a i szybko idzie w stronę drzwi.

Czuje się winna, że znów musi przełożyć spotkanie z przyjaciółmi, ale już w czwartek obiecała swojemu partnerowi, że dziś rozpoczną pracę nad projektem. Wchodzi do biblioteki i kieruje się do stolika nieopodal regałów z księgami dotyczącymi numerologii.

- Dzień dobry! – mówi z uśmiechem Luna. Siada naprzeciwko chłopaka i wyciąga dłoń po jedną z książek. – Zacząłeś już coś?

- Czekałem na ciebie i na twoje promienne podejście do tematu! – Śmieje się.

- Przesadzasz… - Luna rumieni się. Lubi go. Wydaje się jej zabawny i bardzo miły. Nie rozumie, czemu inni uczniowie postrzegają go jako tego złego. Od początku roku siedzi z nim na numerologii i mimo że początkowo czuła się niekomfortowo w jego towarzystwie, po pierwszym tygodniu nauki przyzwyczaiła się do niego. Teraz rozmawia się jej z nim wyjątkowo dobrze. Jak się okazuje, mają wiele wspólnych tematów.

- Mówię poważanie, a ty jak zawsze mi nie wierzysz… - Mruga do niej. Luna kopie go delikatnie w kostkę.

- Pokaż mi lepiej swoje notatki, musimy dziś to zacząć!

- Hej, nie moja wina, że w czwartek wolałaś rozmawiać zamiast pracować! – Unosi ręce w geście poddania się. Na jego ustach widnieje szeroki uśmiech.

- To ty zacząłeś tamten temat, który… – Jej wypowiedź przerywa atak kaszlu. Po chwili unosi swoje załzawione spojrzenie na chłopaka. – I jeszcze przez ciebie jestem chora! – mówi z wyrzutem i kicha.

- Byłaś u pielęgniarki?

Luna mruczy coś w odpowiedzi. Nie miała czasu iść do pani Pomfrey, cały czas poświęciła wypracowaniom.

- Może idź się położyć? Ja zacznę esej, a ty, gdy poczujesz się lepiej, pomożesz mi go skończyć, dobrze?

- Mowy nie ma! No już, wyciągaj pióro! Do roboty! 

Chłopak uśmiecha się ciepło. Polubił Lunę, choć wcześniej wydawała mu się zwariowaną dziewczyną! W rozmowach błyszczy inteligencją, a jej opinie są niesamowite, mimo że niektóre wciąż jeszcze nieco zbzikowane. Kilkakrotnie spotkali się przypadkiem w bibliotece, ich rozmowy zaczynały się od tematu numerologii i tego, co będą robić na kolejnych lekcjach, a kończyły na wyrażaniu swoich poglądów i zwyczajnych opowieściach o sobie. Dziewczyna opowiedziała mu o swoim ojcu i jego poglądach, a także o tym, że teraz trudno uwierzyć jej w to, co mówi jej tata. Mówiła o swoich przyjaciołach i swojej pasji. On ostatnio też otworzył się przed nią, opowiedział jej trochę o swojej toksycznej rodzinie. Tak naprawdę znają się dopiero od miesiąca, ale ma wrażenie, że Luna staje się jego przyjaciółką.

Ja wiem, że Luna wniesie wiele słońca do życia Blaise’a.

***

Poniedziałek mija jej sennie. Nie przespała nawet godziny. Wiele myślała nad wczorajszą rozmową z Hermioną. Wie, że przyjaciółka ma rację, musi napisać do swoich rodziców.

W Pokoju Wspólnym panuje cisza, większość osób uczy się teraz w bibliotece. Ginny rozkłada pergamin i chwyta pióro. Siedzi na dywanie przed kominkiem, za podkładkę służy jej sporych rozmiarów księga do eliksirów.  Wzdycha i zagryza wargę. Da radę, wiem to.

Hogwart, 21 września 1998

Kochana mamo, kochany tato!

Nie wiem, od czego zacząć. Nie pamiętam już jak to jest z Wami rozmawiać… Brakuje mi Was…

Nie mam pojęcia, co tutaj zawrzeć. Hermiona powiedziała, że to mi pomoże – przelanie wszystkich swoich myśli na papier. Kazała mi pisać prawdę, więc to zrobię;

czuję wściekłość na Was! Jak mogliście? Dlaczego się odsunęliście? Dlaczego pozwoliliście naszej rodzinie się rozpaść? Mieliście ją łączyć, mieliście nas wspierać, mieliście być przy nas, a Wy nas zostawiliście. Zamknęliście się w swojej bańce, chroniąc przed bólem, ale separując od nas.

Boli mnie to, że muszę sama przechodzić przez żałobę. Mam przyjaciół, którzy są przy mnie, ale czuję się samotna, bo Was nie ma. Straciliście dziecko, ale ja straciłam brata… Brakuje mi Freda, tak bardzo mi go brakuję! Ciągle myślę o tym, co robiłby teraz… Pewnie siedziałby w Magicznych Dowcipach razem z George'em i udoskonalał nowy wynalazek. Później znów wysyłaliby dziwną, niezidentyfikowaną paczkę… Zrobiliby Ci psikusa na odległość i wyprowadzali z równowagi, mamo, a Ciebie, tato, rozśmieszyliby do łez.

Ale Fred odszedł… Nie ma już śmiechu George’a. Nie ma już pełnego powagi Percy’ego, nie ma Charlie’ego, nie ma Rona i nie ma Billa… Nie ma Was, byście znów połączyli naszą rodzinę. Dlaczego pozwoliliście na to?!

Dlaczego nie powstrzymaliście Charlie'ego przed ponownym wyjazdem do Rumunii? Dlaczego pozwoliliście George’owi zamknąć się w swoim mieszkaniu i nie wychodzić z niego? Dlaczego pozwoliliście Billowi wyjechać z Fleur do Francji? Dlaczego pozwoliliście Ronowi tak bardzo się zmienić? Dlaczego nie powstrzymaliście Percy’ego przed popadnięciem w pracoholizm? Dlaczego patrzyliście na to, jak powolnie toniemy w smutku i nie uratowaliście nas?

Dlaczego?

Nie uda się cofnąć czasu… Przeszłość zawsze z nami będzie i zawsze będzie wpływać na nasze życie… Musimy nauczyć się z tym walczyć… Hermiona mi to powiedziała. Teraz ja piszę to Wam. Błagam Was, oddajcie mi moją rodzinę… Chcę czuć się kochana, chcę móc wrócić do domu na święta i mieć świadomość, że mam Wasze wsparcie. Czuć, że nie muszę sama przechodzić przez tę rzekę wspomnień. Tak bardzo pragnę mieć Wasze wsparcie w tworzeniu nowej, lepszej teraźniejszości. W swojej walce przeciwko wspomnieniom.

Proszę, wróćcie do nas. Do mnie.  

Wasza Ginny

Łzy zdobią pergamin, ale to nic. Ważne jest to, że Ginny daje radę. Podnosi się, unosi głowę i ociera łzy. Ten list jest początkiem jej walki.  Nie odda swojego życia przeszłości, będzie walczyć do końca.

I wygra…

***

21 września 1998r.

Jest tyle rzeczy, które chciałbym opisać. Jest tak wiele myśli i uczuć, które chciałbym przelać na papier, ale nie umiem. Nie potrafię nazywać tego, co czuję.

Mam wrażenie, że ogień rozpala mnie od wewnątrz i trawi poczuciem winy… Ale czuję też sople lodu głęboko wrzynające się w moje serce.

Choć nie, wiem, jak to się nazywa: to przeszłość. Znów chce zmienić moją teraźniejszość i zniszczyć przyszłość, jaką chcę sobie wybudować.

Draco

***

Wtorek jest deszczowy i chłodny. Luna idzie otulona ciepłym szalikiem w barwach Ravenclawu. Czuje się wyjątkowo kiepsko. Ma wrażenie, że gardło pali ją żywym ogniem, a jej ból potęguje jeszcze nieustępujący kaszel. Zjawia się pod klasą jako jedna z ostatnich. Sili się na uśmiech i podchodzi do swoich znajomych. Nie mówi zbyt wiele, stara się oszczędzać głos. Jedynie przytakuje lub kręci głową, gdy z czymś się nie zgadza, czym wywołuje śmiech u koleżanek i kolegów z domu.

Gdy wchodzą do klasy, Luna od razu zajmuje swoje stałe miejsce; w środkowej ławce rządu przy ścianie. Chwilę później obok niej siada Blaise. Jak zawsze posyła jej ciepły uśmiech.

- Cześć!

Luna kiwa głową i wskazuje na gardło, kiwając głową.

- Teraz nie możesz mówić? Merlinie, przepraszam! Mogłem nie wyciągać cię na błonia w czwartek… - mruczy skruszony.

Luna uśmiecha się delikatne. Towarzystwo Blaise’a dobrze jej robi. Uwielbia rozmowy z nim i żałuje, że teraz nie ma możliwości rozpoczęcia takiej. Wczoraj skończyła czytać interesującą książkę i jest wyjątkowo ciekawa opinii chłopaka. Niestety, będzie musiała zaczekać.

- Panno Lovegood, proszę przypomnieć, jak oblicza się liczbę celu życia. Niestety, niektórzy zapomnieli o tej podstawie! – Nauczycielka srogim wzrokiem wpatruje się w Scotta Ancruma.

Nim Luna zdąży spróbować coś powiedzieć, odzywa się Blaise.

- Niestety, pani profesor, Luna ma chore gardło i nie za bardzo może mówić. Ja przypomnę koledze wzór.

Wstając, ciągnie Lunę za kosmyk blond włosów i uśmiecha się do niej lekko. Podchodzi do tablicy i zapisuje potrzebne do wykonania obliczeń liczby i litery.

Lekcja mija im przyjemnie. Blaise nieustannie próbuje rozśmieszyć Lunę, chce jej zrekompensować chorobę. Kilkakrotnie pani musiała przywoływać go do porządku. Wychodząc z klasy, usta Luny wciąż jeszcze rozjaśnia uśmiech.

- Dziękuję – skrzeczy dziewczyna. – Poprawiłeś mi humor…

Blaise krzywi się nieznacznie i nie pozwala, by Luna znów się odezwała. Zakrywa jej usta swoją dłonią. Luna sztywnieje zaskoczona, pierwszy raz czuje obecność Blaise’a tak blisko siebie. Jest zdziwiona tym, jak ciepłe i delikatne są dłonie chłopaka.

- Nic nie mów! Twój głos drażni moje uszy! – Śmieje się głośno. Spogląda dziewczynie w oczy. Z zaskoczeniem zauważa, jak piękną mają barwę.

Luna odsuwa się od niego i marszczy gniewnie brwi. 

- Nie miałam kiedy iść do pani Pomfrey! – mruczy, ale Blaise znów ją ucisza.

- Błagam, nie odzywaj się…

Luna prycha gniewnie i wymija go. Idzie z uniesioną dumnie głową. Blaise dogania ją w kilku krokach.

- Zapomniałaś, że mamy jeszcze wspólną opiekę nad magicznymi zwierzętami? Czemu nic nie mówisz? Obraziłaś się…?

Luna dźga go lekko łokciem w bok, czym wywołuje u niego głośną salwę śmiechu.

- Po obiedzie koniecznie idź do pielęgniarki albo nie odzywaj się nigdy więcej!

***

23 września 1998

Byłem przekonany, że dziś będę samotny… Teodor miał wiele pracy domowej, a Pansy i Blaise znów kończyli swoje projekty z numerologii… Chciałem zaszyć się w najciemniejszej części zamku, otworzyć dziennik i przelać na papier wszystkie złe myśli, ale ona mnie powstrzymała:

Astoria.

Nigdy nie utrzymywałem z nią bliskich kontaktów. Zawsze była młodszą, słodziutką siostrą Dafne, nie zwracałem na nią uwagi. Ale dziś było inaczej: oboje siedzieliśmy sami w Pokoju Wspólnym, nie za bardzo wiedząc, co ze sobą począć. I zaczęliśmy rozmawiać, dawno nie czułem się przy kimś tak dobrze! Astoria jest naprawdę słodka… Ma śliczne złote włosy i uśmiecha się pięknie, szczerze. To dziwne, ale czułem się przy niej wolnym… Rozmawialiśmy zaledwie kilka godzin, a ja już mam wrażenie, jakbyśmy byli przyjaciółmi od wielu lat.

Co dziwne, wciąż o niej myślę.

Draco

***

Cienie płomieni tańczą na kamiennych ścianach. Biblioteka wydaje się ponura i zarazem tajemnicza dzisiejszego, piątkowego wieczoru. Jedyne dźwięki rozrywające ciszę to szepty i odgłosy szelestu stron.  Ta atmosfera wydaje mi się tak podniosła… Doskonale pasuje do tego, co ma za chwilę tutaj nastąpić.

25 września 1998

Zapach stronic wypełnia moje nozdrza. Pod palcami wciąż czuję szorstki pergamin z ksiąg, które przeglądałem. Dziś wolałem być sam, choć przez krótką chwilę. Zająłem stolik w jednej z odleglejszych części biblioteki; tam, gdzie nikt nie będzie mi przeszkadzał i gdzie nikt mnie nie znajdzie.

Ten tydzień był ciężki, a jeszcze się nie skończył. Aż boję się, co spotka mnie w sobotę i niedzielę. Wolę o tym nie myśleć, lepiej nie wiedzieć, co przyniesie przyszłość. Staram się nie myśleć o przeszłości, wolę tkwić w teraźniejszości i to ją próbuję zmienić.

Ktoś idzie… To Blaise. Oczywiście, jak zawsze zignorował moją prośbę.

Draco

- Mówiłem, że chcę pobyć sam.

- Ludzie z samotności wariują – mówi Blaise i uśmiecha się ciepło do przyjaciela. Siada na krześle obok Draco i bierze do rąk jedną z książek.

- Nic tam nie ma… - mruczy Draco.

- Zdążyłeś to już skończyć? Tyle stron?!

Draco kiwa głową wyraźnie znudzony. Przyszedł zaraz po lekcjach i od razu zabrał się za czytanie księgi, z którą męczył się od kilku dni. Dziś wyjątkowo mu się nie dłużyła, a wręcz przeciwnie, czytało mu się wyjątkowo dobrze.  Wiem, czym jest to spowodowane; z samego rana przyszedł list od uzdrowiciela, w którym ten napisał, że śpiączka Narcyzy potrwa jeszcze co najwyżej tydzień, a po tym okresie wybudzi się. Podobno medycy zauważyli w jej stanie poprawę. Draco trzyma się tej myśli i dzięki niej jest pełen energii.

- Za którą mogę się zabrać? – pyta Blaise. – Tę?

- Nie, to chcę przejrzeć sam – mruczy Draco. Odbiera książkę z rąk Blaise’a i podaje mu inną pozycję. – Proszę.

Milkną i zaczynają czytać. Draco wodzi wzrokiem po tekście i dokładnie analizuje każdą informację. Patrząc na niego teraz, zaczytanego i skupionego, widzę człowieka zmęczonego życiem. Jego oczy są przygaszone, a twarz bardziej blada niż zwykle. Mimo to dostrzegam w nim tę wielką nadzieję, jaką nosi w sercu. Sposób, w jaki przewraca stronice, pewny, że rozwiązanie jego problemu w końcu się znajdzie, tylko to potwierdza.

Po godzinie Blaise odkłada księgę, przeciera oczy i spogląda na przyjaciela. Jest zdumiony, że Draco nawet na chwilę, nie odrywa spojrzenia od tekstu.

- Odpocznij – mruczy Blaise. – To nie pomaga twoim oczom.

Draco nie reaguje, dlatego Blaise wyrywa mu tomiszcze z rąk.

- Zabini!

- Daj spokój, tylko kilka minut.

Draco kręci głową i opiera się krzesło. W tej części biblioteki powoli zapada cisza, większość osób przeniosła się do lepiej oświetlonej i bardziej zaludnionej środkowej części. Zaczynają boleć go oczy, dlatego mruga kilkakrotnie. Są zaczerwienione i załzawione, co irytuje Draco, który chce przeczytać jeszcze kilka rozdziałów.

- Jakieś wieści? – pyta Blaise. To standardowe pytanie, które zadaje przyjacielowi co wieczór. Zwykle odpowiedź Draco jest przecząca, dziś jednak jest inaczej.

- Przyszła sowa. Uzdrowiciel pisze, że moja matka powinna wybudzić się pod koniec następnego tygodnia. Jej ciało zaczęło się regenerować, jest silniejsze.

- Ale nie wyleczone… – stwierdza Blaise.

- Nie rozumiesz! Będzie miała siłę walczyć z tą klątwą, a ja… - przerywa i przymyka oczy. Wzdycha głośno i dopiero po chwili ponownie się odzywa. – Będę miał czas szukać lekarstwa.

- Najgorsze jest to, że najpierw trzeba znaleźć cokolwiek o tym zaklęciu… A nigdzie nie ma nawet wzmianki o muntrii! – Blaise zaciska pięści.

- Pansy mówi, że mam być dobrej myśli, więc łaskawie nie niszcz mojej wiary – warczy Draco.

- Zapomniałem, że Pansy udziela ci prywatnych sesji terapeutycznych… - Śmieje się nieco sztucznie. Próbuje rozładować napięcie, choć w rzeczywistości jest pełen obaw. Boi się, że nie uda się im znaleźć lekarstwa, a to będzie jednoznaczne ze śmiercią pani Malfoy i załamaniem Draco. Ta wizja przeraża Blaise’a najbardziej.

Znów milkną. Patrzę, jak ponownie chwytają swoje księgi, choć nie to interesuje mnie najbardziej. Odwracam się i spoglądam na dziewczynę, która niepewnym krokiem oddala się w kierunku wyjścia. Poznała tajemnicę, teraz będzie musiała odkryć, co ma z tą wiedzą zrobić.

Na szczęście ja już wiem, że wykorzysta ją dobrze.