Rozdział 4

Witajcie, kochani! :)

Na początku chciałabym Wam gorąco podziękować za szczere opinie pod rozdziałem 3, są one bardzo motywujące i zachęcające :) .

Ten rozdział jest kolejnym wyjaśnieniem wszystkich nieścisłości, dlatego też jest krótki, ale mogę Wam obiecać, że rozdział 5 już wprowadzi akcję, a jednocześnie zakończy część 1 tego opowiadania :). Zapraszam Was serdecznie na 5 –> między 22 a 25 sierpnia.

Chciałabym gorąco podziękować Hertanixowi Michałowi za wyróżnienie mnie nagrodą LBA, jeśli jesteście ciekawi odpowiedzi zapraszam do zakładki –> Nagrody

Zachęcam również do oddania głosu na Wschód słońca w głosowaniu na blog miesiąca, jeśli macie taką ochotę oczywiście :).

Zapraszam serdecznie na mój drugi blog, również dramione –> Auror z wymiany.

Pozdrawiam serdecznie!

Charlotte

Betowała: Cassie McKinley

***

Strata zbyt wielka

Bardzo łatwo jest stracić wszystko,

co uważało się za dane na zawsze.

~ Cassandra Clare

Londyn, 26 sierpnia 1998

Drogi Harry!

Ile to już czasu minęło od naszej ostatniej rozmowy? Trzy miesiące? Chyba tak, w końcu nie odzywasz się już od końca maja! Zakładam, że jest to spowodowane brakiem czasu, i staram się to zrozumieć…

Chociaż nie, nie mogę tego pojąć! Co się dzieje, Harry?! W Hogwarcie nie rozmawialiśmy, teraz nie odpisujesz na moje listy, co się stało?!… Wiem, że masz prawo być nieco zdenerwowanym, w końcu mój wyjazd był bardzo niespodziewany, ale, na Merlina, wiesz, jak wyglądała sytuacja!

Jestem Twoją przyjaciółką. Proszę, nie skreślaj mnie przez to, co się wydarzyło. Naprawdę nie potrafię spojrzeć na Rona, powinieneś to zrozumieć, a nie zrywać kontakt...

Przecież mnie znasz, mówiliśmy sobie o wszystkim, wiesz, że mogę Ci pomóc, jeśli coś się dzieje… Spotkajmy się, Harry. Spójrzmy sobie w oczy i porozmawiajmy. Chcę odzyskać swojego przyjaciela! Wiesz, że dla naszej przyjaźni jestem gotowa zrobić wiele. Cokolwiek by się nie działo, ja będę przy Tobie, będę Cię wspierać, pomagać. Możesz na mnie liczyć, Harry. Nie zapomnij nigdy o tym.

Będę na Ciebie czekać jutro o 16.00 w cukierni Pure-Butter na Pokątnej. Mam nadzieję, że przyjdziesz.

Oddana przyjaciółka,

Hermiona

***

Nigdy nie lubiła czwartków. Kojarzą jej się ponuro i sennie. Ciągle przypominają o zbliżającym się końcu kolejnego tygodnia. Za to uwielbia poniedziałki, co dziwi wszystkich. Pytana, dlaczego właśnie poniedziałek, odpowiada zawsze jednym i tym samym zdaniem: Poniedziałek symbolizuje początek, pierwszy dzień tygodnia, pierwszy dzień nowego rozdziału w życiu… Swoim przemyśleniem zawsze zaskakuje, a ludzie zaczynają śmiać się, jakby powiedziała kawał stulecia! Ci, którzy jej nie znają, nie wiedzą, że Hermiona często raczy przyjaciół takimi filozoficznymi tekstami.

Obserwuję ją uważnie. Jest nieco zestresowana, ale odważnie patrzy na drzwi cukierni. Martwi się, że rozmowa pójdzie nie tak jak trzeba… Niestety, ma rację. Harry bardzo się zmienił, teraz jest… Cóż, trudno to opisać, wiem, że Hermiona za chwilę przeżyje szok.

Drzwi otwierają się i Hermiona znów podnosi głowę. Łapie nerwowo powietrze, gdy widzi zmierzających w jej stronę Harry’ego i Rona. Zaciska mocno usta, gdy siadają na fotelach naprzeciwko niej.

– Hermiono – mówi Ron, a jego uśmiech jest wyniosły. – Dawno się nie widzieliśmy…

– Witaj, Ron… Harry, nie przypominam sobie, żebym zapraszała cię w towarzystwie Rona… – Spogląda im w oczy. Z zaskoczeniem i niepokojem zauważa, że są dziwnie rozbiegane, zupełnie jakby spoglądali na nią przez mgłę…

– Sądziłem, że najlepiej będzie, gdy spotkamy się w starym towarzystwie, wiesz, jak za dawnych czasów. – Głos Harry’ego jest dziwny, jakby obcy; chłodny, a zarazem pusty.

– Minęło tylko kilka miesięcy, Harry. Nie ma jeszcze dawnych czasów – mruczy Hermiona. Łyżeczką miesza w filiżance. Jedyny dźwięk, jaki rozrywa panującą między nimi ciszę to odbijanie się łyżki o brzeg naczynia.

– Chciałaś rozmawiać, prawda? Więc, słucham, co masz mi do powiedzenia?

– Mam mówić przy Ronie?

– A czemu nie? Przecież to nasz przyjaciel, prawda? – Uśmiecha się prawie drwiąco, a Ron zaczyna się cicho śmiać. Hermiona nie może uwierzyć własnym oczom; to nie są prawdziwi Harry i Ron.

– Czy moja obecność cię stresuje? – pyta Ron, pochylając się w jej kierunku.

– Owszem, Ron. Nie mam ochoty na ciebie patrzeć – mówi i hardo patrzy mu w oczy. – Szkoda mi czasu na rozmowy z kimś takim jak ty!

– Przystopuj, Hermiono – ostrzega Harry. – Ron nic ci nie zrobił.

– Tak? To ciekawe, może już zapomnieliście, jak obściskiwał Padmę?!

Jest rozzłoszczona, nie dziwię się jej, bo ma do tego prawo. Wiem jednak, że gdyby tylko wiedziała, co tak naprawdę dzieje się z Harrym i Ronem jej złość ustąpiłaby miejsca strachowi i rozpaczy, ale niedługo dane jej będzie poznać prawdę. Już niedługo wszytko się wyjaśni, a wtedy Hermiona będzie musiała rozpocząć prawdziwą walkę o przyjaciół.

– Dziwne, czyżbyś zapomniała, kto uciekł z Krumem? – warczy Ron.

– Wyjazd do Norwegii to była najlepsza rzecz, jaką mogłam zrobić i jestem z niej dumna!

– Opanuj się, Hermiono! – mówi Harry. – Nie wszczynaj kłótni.

– Jak możesz, Harry, jak możesz do cholery?! – unosi się. Jest zawiedziona zachowaniem przyjaciela, nie może pojąć, co się z nim stało!

– Wychodzę. Chodź, Harry.

Ron podnosi się z miejsca, a Harry podąża za jego przykładem, w tamtej chwili Hermiona podrywa się gwałtownie i łapie Harry’ego za rękę.

– Od kiedy to Ron ci rozkazuje? – Wie, że uderza w punkt Harry’ego. To on zawsze dyrygował Ronem niekiedy świadomie, a innym razem zupełnie przypadkowo.

– Idź, Ron.

– Ale…

– Idź! – rzuca Harry i znów siada.

Hermiona obserwuje wychodzącego Rona. Kręci głową z rozczarowaniem, bo powoli zaczynała wybaczać Ronowi… Teraz wie, że niepotrzebnie się męczyła i starała usprawiedliwić zachowanie chłopaka, to nie miało sensu…

– Co się dzieje, Harry?

– A co ma się dziać? – odpowiada opryskliwie. Jest dziwnie blady, co Hermiona zauważyła już na początku, ale najbardziej martwią ją jego oczy, tak obce i chłodne.

– Ginny mi mówiła…

– A co ona ma do tego?!

– Harry… Nie odzywasz się do niej, nie odzywasz się do mnie… Jesteś inny, Harry. Słyszałam, że… – zaczyna niepewnie, zakładając kosmyk włosów za ucho. – Kiedyś na nią nakrzyczałeś, Luna to potwierdza…

– A co może wiedzieć ta wariatka?! Jedno wielkie nic! – Prycha zdegustowany. Rozkłada się na fotelu, obie ręce zarzucając na oparcie. 

– Nigdy nie nazywałeś tak Luny… Przecież to twoja przyjaciółka!

– Nie przypominam sobie. Zresztą temat z Ginny to już przeszłość, poznałem kogoś – mówi z szerokim uśmiechem. Patrzy na Hermionę wyzywająco i jednocześnie z wyższością.

Hermiona łapie się podłokietnika, zaciska na nim mocno dłonie. Jest przerażona wyznaniem przyjaciela. Kręci głową z niedowierzaniem i oddycha coraz szybciej.

– Harry, ale Ginny… Ona cię kocha, na Merlina! Przecież ty też…

– Och, skończ te ckliwe wyznania. Mam kogoś, kto nie jest tak jak Ginny pogrążoną w żałobie, załamaną dziewczynką. W dodatku jest zdecydowanie ładniejsza od Ginewry, to prawdziwa kobieta! – mówi z dumą.

– Kto to jest…?

– Nazywa się Victoria i prawdziwa z niej diablica! – Śmieje się półgębkiem.

– Harry, a co z Ginny?

– Nie dociera do ciebie? Czyżbyś straciła rozum, inteligencję i bystrość umysłu, Hermiono?

– Nie, Harry, proszę cię! Nie rób tego Ginny! – błaga, a w jej oczach zbierają się łzy. Wie, że Ginny znów się załamie, a dopiero co udało jej się pozbierać.

– Chyba już sobie wszystko wyjaśniliśmy, prawda? – Podnosi się i otrzepuje marynarkę z niewidzialnych drobinek kurzu. – Nie pisz do mnie więcej, mam dość tych twoich wylewnych listów – rzuca i wychodzi z cukierni. 

Hermiona wpatruje się oniemiała w dwa puste fotele przed nią. Jedna, jedyna łza spływa po jej policzku, ale ociera ją szybko. Właśnie stało się to, czego najbardziej się obawiała. Zakrywa dłonią usta i stara się nie pozwolić łzom popłynąć. Jej wzrok jest zamazany, ale udaje jej się opanować emocje. Musi być silna. Ciężko się jej oddycha, a serce bije szybko. Zaciska dłonie, dlaczego to wszystko jest tak niesprawiedliwe?! Miało być pięknie, mieli pokonać Voldemorta i żyć szczęśliwie, tymczasem wcale nie jest tak kolorowo. Najpierw Ron, ten niesforny rudowłosy chłopak, którego kochała, na Merlina, zdradza ją… Później Ginny tonie w swoim smutku, nie widząc wyjścia ze swojej sytuacji. Następnie Harry odsuwa się od niej całkowicie, odrzuca przyjaźń i pozwala zakuć się w kajdany własnych kłamstw. Hermiona wie, że coś musiało się zdarzyć Harry’emu, coś dziwnego i złego. Sięga pamięcią wstecz, przypomina sobie, że faktycznie, coś w zachowaniu Harry’ego i Rona uległo zmianie po ich wypadzie do Londynu pod koniec maja. Jest na siebie wściekła; jak mogła nie zauważyć tego wcześniej? Jak mogła nie zorientować się, że chłopcy zaczęli się odsuwać i zmieniać? Delikatnie, powolnie, ale jednak. Wie, że ta metamorfoza przyczyniła się do tego, że Harry teraz odrzuca jej przyjaźń. Ze zgrozą zauważa, że już go straciła, tak jak straciła przed prawie trzema miesiącami Rona. Pozwala łzom płynąć, skruszyć jej opanowanie.. Właśnie dociera do niej, że ta strata jest zbyt wielka…

***

28 sierpnia 1998, wieczór

Dzień jest pozbawiony sensu… Matka czuła się dziś wyjątkowo źle, myślałem, że to już koniec, że przegrała walkę. Gdy wezwałem uzdrowiciela, podał jej silne mikstury i uznając, że jej ciało musi się zregenerować, pozwolił, by zapadła w śpiączkę! Nie mogę patrzeć na jej ciało, żywe, lecz prawie martwe… Wiem, że śpi, ale boję się, że już nigdy się nie obudzi.

Straciłem już zbyt wiele, nie mogę pozwolić, by i to mi odebrano!

Draco