Rozdział 16

Gwoli ścisłości; żyję i mam się dobrze. Te dni zwłoki były spowodowane całkowitym brakiem umiejętności organizacji i niespodziewanym brakiem chęci, ale już dobrze i rozdział jest gotowy :D.

Mam nadzieję, że święta minęły Wam w ciepłej i pogodnej atmosferze, wybaczcie brak życzeń z mojej strony, ale całkowicie wypadło mi to z głowy ;(.

Buziaki!

Charlotte
Betowała: Cassie McKinley

***

Dając nadzieję

Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego,

co się tej nadziei może sprzeciwiać.

~ Jan Paweł II

31 października 1998

Dziś Noc Duchów. Wielka Sala jak zwykle przystrojona jest wieloma dyniami, duchy są radośniejsze niż zazwyczaj, a i serwowane dania są bardziej eleganckie. Noc Duchów w Hogwarcie obchodzi się z przepychem.

Kiedyś uwielbiałem ten klimatyczny dzień. Pamiętam, jak w pierwszej klasie z zachwytem wpatrywałem się w unoszące się nad naszymi głowami lampiony i latające między nimi nietoperze. Z biegiem lat moje odczucia się zmieniły. Czas sprawił, że wydoroślałem. Nawet nie pamiętam, jak minęła mi Noc Duchów w zeszłym roku. Byłem tak zajęty, że… Zresztą, to nie jest teraz ważne.

Od samego rana wszyscy wariują. Jest sobota, jest Noc Duchów, a dodatkowo dziś przypada pierwszy mecz. Jestem wściekły na siebie za tę wielką obojętność: dziś gra mój dom, w dodatku z Gryffindorem! Kocham quidditcha; latanie pozwala mi unieść się ponad problemy, uwolnić od nich i na chwilę zapomnieć, ale w tym roku nie gram. Proponowano mi stanowisko kapitana i szukającego, cały Slytherin nalegał, abym je przyjął.

Zrezygnowałem.

Może źle zrobiłem? Może powinienem grać, to pozwoliłoby mi choć minimalnie oderwać się od rzeczywistości… Ale nie powinienem uciekać od problemów… Wydaje mi się, że dobrze zrobiłem, odmawiając. Martwię się o chorą matkę, szkołę, a dodatkowo miałbym jeszcze martwić się o treningi i taktykę? Gdy podejmowałem decyzję, czułem, że nie dam rady, wiedziałem, że to wszystko w którymś momencie by mnie przerosło. Kapitanem został więc Blaise, a na stanowisko szukającego wrócił Terence, nawet Teodor znalazł swoje miejsce w drużynie; został obrońcą. Mocno wierzę, że dzisiejszy mecz wygra mój dom, zasługują na to.

 Jako dobry Ślizgon i przyjaciel powinienem być teraz na trybunach, ale ja jestem w bibliotece; nie wybieram się na rozgrywki, nie umiałbym patrzeć na sunących po niebie zawodników bez zazdrości – oni mogą pozwolić sobie na odrobinę relaksu i swobodę, ja już od dawna nie mam tej możliwości.

Draco

– Już jestem – mówi cicho Hermiona. Pojawia się w chwili, w której Draco odrywa pióro od kartki dziennika.

– Dziś później niż zwykle… – Czeka na jakąkolwiek reakcję dziewczyny, ta jedynie unosi kąciki ust, nie pozwala się sprowokować.

– Musiałam odprowadzić Ginny na boisko.

Wyjmuje z woreczka malutkie tomy i zaczyna je powiększać. Draco wciąż zastanawia się, dlaczego Granger nie może pożyczyć mu tych książek. Wówczas mógłby w spokoju samodzielnie je przejrzeć, a dodatkowo dziewczyna zaoszczędziłaby im kłopotu, jakim jest wspólne spędzanie czasu.

Pierwsze minuty mijają im w kompletnej ciszy przerywanej jedynie skrobaniem piór o pergaminy, w końcu jednak odzywa się Hermiona:

– Skąd weźmiesz składniki?

Draco mruga zaskoczony. Unosi głowę i spogląda na dziewczynę. Na razie nie myśli o tym; teraz stara się obliczyć skład procentowy tych składników w eliksirze, później zajmie się głowieniem skąd je wziąć.

– Malfoy? Nie masz pojęcia, prawda? – pyta zaniepokojona Hermiona. Nie czeka na odpowiedź chłopaka, widzi w jego oczach ten niepokój i minimalną panikę. To znak, że dobrze zrobiła, pisząc do Wiktora.

– To mój problem, Granger – mówi w końcu, wzdychając głośno. Chciałby teraz zamknąć oczy i oprzeć głowę na rękach. Pozwolić Granger zobaczyć swoje zrezygnowanie i strach. Jednak nie robi tego. Siedzi prosto i dumnie, jak został nauczony.

– Dlaczego tak usilnie odrzucasz moją pomoc! – Wścieka się Hermiona, nie panuje nad swoimi odruchami, zaciska swoje palce na leżącej na stole dłoni Draco. Czuje, jak chłopak sztywnieje pod jej dotykiem i stara się odsunąć, jednak Hermiona zwiększa swój uścisk. – Opanuj się, Malfoy, i zrozum, że są na tym świecie ludzie, którzy potrafią pomagać bez żadnych szczególnych motywów.

– Daj mi spokój, Granger…

– Dać ci spokój? Jestem ciekawa, jak daleko zajdziesz, gdy dam ci spokój! Nie poradzisz sobie, Malfoy, jesteś bezradny wobec wszystkiego! Masz strasznie mało czasu, ale nic nie robisz, tylko użalasz się nad sobą! – Jej głos jest mocny, a spojrzenie pewne. Wie, że ktoś musi potrząsnąć chłopakiem, by ten wziął się w garść i w pełni skupił na swoim zadaniu.

– Czemu nie możesz mnie zostawić?! – warczy Draco, wyrywając swoją dłoń.

– Gdyby nie ja, nie miałbyś pojęcia o klątwie, lekarstwie i nigdy nie dowiedziałbyś się, jaki powinien być skład procentowy antidotum.

Hermiona unosi dumnie głowę i patrzy wyzywająco na chłopaka.

 Mam ochotę się uśmiechnąć. To nawet zabawne obserwować ich niemą walkę. Nie wiem, kiedy ludzie przestaną mnie zaskakiwać, może nigdy? Widzę, jak zgarbiony Draco nagle prostuje się, unosi hardo swoją głowę i zaczyna analizować słowa Hermiony. Miło jest spoglądać na ich zamknięte w jednej chwili, prawie zatrzymane w czasie ciała. Ostatni tydzień był dla nich zaskakujący, niemal każdy wieczór spędzali wspólnie. Draco jako pierwszy przychodził do biblioteki, odrabiał lekcje, czytał, liczył… Późnym wieczorem, zazwyczaj już po kolacji, zjawiała się Hermiona. Nie odzywała się do niego, tak samo jak on nie miał zamiaru zaczynać konwersacji. Po prostu siadała naprzeciwko niego, wyjmowała księgi i podsuwała je kolejno pod nos chłopaka. Sama zaczynała pisać coś na pergaminie. W środę to się zmieniło. Co zaskakujące: to Draco odezwał się jako pierwszy. Wymienił z dziewczyną swoje spostrzeżenia, co do skutków klątwy, nawet pozwolił, by wypytała go o stan matki. Umówili się na kolejny wieczór, a tego kolejnego wieczoru na jeszcze jeden…

Oni tego jeszcze nie spostrzegli, ale ja już wiem: między nimi zaczyna powstawać nić porozumienia.

– Czy ty…? – Draco nie wie co powiedzieć. Stara się ubrać swoje myśli w słowa, ale jedyne, co widzi w swoim umyśle, to chaos. Nie może zrozumieć tej dziewczyny, co nią kieruje?

Hermiona otwiera jedną z książek i z niemal niedostrzegalnym wahaniem wyjmuje z niej zapisane drobnym pismem pozaginane pergaminy. Czuła, że chłopak nie będzie potrafił sam zabrać się za skomponowanie listy składników i wyliczenie ich zawartości w eliksirze, dlatego Hermiona postanowiła, że to ona będzie tą osobą, która przeprowadzi go na drugą stronę, ona pomoże mu w uratowaniu matki. Podjęła taką decyzję w chwili, w której pisała list do Wiktora z prośbą o odnalezienie potrzebnych ksiąg.

– Mój dobry przyjaciel – zaczyna – na moją prośbę zdobył listę miejsc, w których dostaniesz potrzebne składniki po najniższej cenie. Jeśli chodzi o porcję, które będziesz musiał dodać do wywaru:  zajęłam się obliczeniami. Było to nieco trudne, ale jestem dobra z eliksirów.

Gdy podsuwa Draco pod nos pergaminy, ja wiem, że serce chłopaka właśnie zaczyna otwierać się na jej pomoc.

***

Gryffindor od wielu lat nie poniósł takiej klęski. Zdawać by się mogło, że zawodnicy byli perfekcyjnie przygotowani, a opracowana taktyka spełniłaby oczekiwania nawet mistrzów świata! Niestety, coś poszło nie tak… O ile pałkarze, ścigający i obrońcy poradzili sobie świetnie w pierwszej części meczu, to wraz z nowym szukającym, Nickiem Alasem, zawiedli w czasie ostatnich kilku minut.

Slytherin udowodnił, że ma siłę, by walczyć. Obserwując drużynę Salazara na boisku, trudno było spoglądać w jeden punkt. Teodor nigdy nie miał tak zaciekłej miny, a triki które wykonywał na swojej miotle, przerosły oczekiwania niejednego kibica. Blaise jak zwykle mocno, ale czysto zagrywał, pokazał niezwykłą klasę i zawziętość. Terence również nie zawiódł. Początkowo obie drużyny grały na równi, różnica w punktacji wahała się maksymalnie do dwudziestu. W ostatnich minutach zaważyły się losy całego meczu. Nick Alas zanurkował, Gryffindor sądził, że udało mu się wypatrzeć złotego znicza. W chwili nieuwagi pozwolił Slytherinowi wrzucić kilka kafli, Slytherin zaczął prowadzić sto sześćdziesiąt do stu dwudziestu. Kolejne minuty były jeszcze gorsze dla domu Godryka; Slytherin zdobył kolejne punkty. Gdy zegar zaczął odmierzać ostatnie sekundy, Terence nagle rzucił się w pościg, okazało się, że Nick zgubił znicza; ten sunął teraz w kierunku trybun, by po chwili gwałtownie skręcić i spaść.  Terence był szybki, nie zdawał sobie nawet sprawy z tego, że wykonał zwrot Wrońskiego! Czuł, jak powietrze uderza w jego policzki i napiera na niego, z jego oczu leciały łzy, ale wyciągnął dłoń i pochwycił w dwa palce złotego znicza. W ostatniej chwili wzbił się w górę, wywołując falę okrzyków radości.

Slytherin wygrał trzysta siedemdziesiąt do stu dwudziestu.

Noc Duchów okazała się Nocą Porażki… Nawet dzisiejszego niedzielnego południa w Gryffindorze panuje grobowa cisza, której nikt nie śmie przerwać. Pokój Wspólny zwykle zatłoczony i głośny świeci pustkami. Uczniowie próbują pogodzić się z przegraną. Ginny, samotnie siedząc przy kominku, stara się uporać ze swoją wściekłością. Już wczoraj w jej umyśle zakorzeniła się jedna myśl: gdyby Harry grał, złapałby znicza, a ten mecz byłby wygranym. Ale Harry nie grał. Harry’ego w ogóle nie ma w Hogwarcie, a teraz… Teraz nie ma go nawet w jej życiu; zostało tylko wspomnienie, ale i ono najpewniej kiedyś zniknie.

Kładzie głowę na oparciu kanapy i przymyka oczy. Potrzebuje chwili odpoczynku, ostatnie dni były dla niej ciężkie; nauka, lekcje, a do tego treningi i taktyka – to ona została kapitanem. Jej twarz wykrzywia grymas, gdyby Harry tutaj był, powiedziałby, że powinna nieco przystopować i zająć się sobą…

Słyszy szuranie, unosi głowę i napotyka spojrzenie czekoladowych oczu. Hermiona siada obok niej, a tuż za nią pojawia się Luna ze swoim ciepłym uśmiechem.

– Unikasz nas – mówi z wyrzutem Hermiona.

– Unikam wszystkich, więc nie czujcie się zaszczycone.

Słowa Ginny wywołują u Hermiony zaskoczenie, ale zaraz potem szeroki uśmiech. Wyciąga ramiona i mocno przytula do siebie przyjaciółkę. Ginny nie protestuje, potrzebuje teraz ciepła, zwłaszcza że ma wrażenie, iż za chwilę zwariuje od nadmiaru uczuć. Kilka sekund później do uścisku dołącza Luna. Ten dobry gest sprawia, że każdej z nich poprawia się humor, obecność bliskich wpływa na nie kojąco.

– Jestem do niczego – szepcze Ginny. – Zawiodłam nasz dom, gdyby Harry…

– Ale Harry’ego tutaj nie ma – ucina gwałtownie Hermiona. Teraz spogląda w oczy Ginny i zaciska dłoń na jej. – Harry postanowił zrezygnować i nie możesz, Ginny, nieustannie myśleć co by było, gdyby…

– Ja po prostu…

– Ja też za nim tęsknię, też zastanawiam się, co powiedziałby, widząc, jakie są niektóre decyzje… – Marszczy brwi. Wciąż pisze listy do Harry’ego, ale na żaden nie dostaje odpowiedzi, jednak nie rezygnuje, Harry by tak nie postąpił względem niej.

– Jakie decyzje? – Luna włącza się pierwszy raz do rozmowy.  Wcześniej siedząc cicho, wpatrywała się w przyjaciółki. Jej ciepłe spojrzenie działało kojąco.

Hermiona wzdycha głęboko; musi powiedzieć dziewczynom o tym, że bez ich wiedzy zaangażowała się w pomoc Malfoyowi. Zagryza wargę, ale widząc naglący wzrok dziewcząt, postanawia zacząć:

– Chyba… Chyba nieco zbyt emocjonalnie podeszłam do tej całej spawy… Napisałam do Wiktora w sprawie klątwy, którą rzucono na mamę Malfoya… – wyznaje cicho. Czuje się źle, bo Ginny i Luna wiele czasu spędziły w bibliotece, próbując cokolwiek znaleźć, podczas gdy ona znała już składniki lekarstwa i wiedziała wszystko nie tylko o antidotum, ale i o klątwie. – Wiktor bardzo szybko przesłał mi księgi i odpowiednie wytyczne. Właściwie to wiem już od dwóch tygodni o wszystkim, co tyczy się tej klątwy. Od tego czasu wie też Malfoy…

Ginny mruży oczy. Z jednej strony czuje ulgę; jest szansa, że Malfoy uratuje swoją matkę, ale z drugiej strony ogarnia ją wielka wściekłość; Hermiona zataiła przed nią tak ważny fakt. Podczas gdy Ginny walczy sama z sobą, Luna uśmiecha się lekko. Wiedziała, że Hermionie uda się znaleźć potrzebne informacje i nie jest zła, że zrobiła to sama, wręcz przeciwnie: jest dumna, że Hermiona potrafi pokonać swoją niechęć do chłopaka.

– Malfoy nie ma pojęcia o tym, że oprócz mnie wiecie jeszcze wy, nie chciałam mu tego mówić i tak był w dużym szoku… – szepcze przygaszona Hermiona. Dostrzega złowrogie iskierki w chłodnym spojrzeniu Ginny.

– Przyjął twoją pomoc? – pyta Luna.

– Tak, właściwie to dlatego znikałam wieczorami. Chciałam móc zrobić coś więcej niż tylko dać potrzebne książki…

– I jak idą postępy? – odzywa się w końcu zrezygnowanym głosem Ginny. Przecież nie może być zła na Hermionę! Jej przyjaciółka robi to, co najlepiej umie: pomaga. Na tę myśl uśmiecha się lekko, Hermiona ma tak dobre serce, że jest to niemal niepojęte!

– Udało mi się wyliczyć skład procentowy lekarstwa. Wydaje mi się, że przy takich parametrach eliksir zadziała doskonale… Teraz tylko musimy zdobyć składniki i jak najszybciej zacząć warzenie. 

– To dobrze, że nie powiedziałaś Malfoyowi o nas. Gdybyś to zrobiła, czułby się jeszcze gorzej, w końcu już dosyć poniżające jest to, że przyjmuje pomoc od jednego wroga. – Gdy Luna kończy mówić, kiwa głową i wzdycha lekko. Malfoy uważany jest za człowieka pełnego dumy, Luna nawet nie wyobraża sobie, jak musi się czuć, wiedząc, że jedyną osobą, która może pomóc w uratowaniu jego mamy, jest Hermiona – jego wróg od pierwszej klasy, dziewczyna, której uprzykrzał życie, dziewczyna, która nie powinna czuć względem niego niczego poza nienawiścią. Jest pewna, że oprócz upokorzenia Malfoy czuje wielki wstyd zżerający go od wewnątrz i nieustannie przypominający mu, od kogo zależy życie jego mamy…

– Wydaje mi się, że będzie dobrze… – mówi Hermiona. Nie chce już rozmawiać o Malfoyu, co dziewczęta dostrzegają w jej spojrzeniu. Niestety, nie za bardzo widzą, jaki teraz zacząć temat. Po kilku minutach ciszy w końcu odzywa się Ginny, zadaje pytanie, które od dłuższego czasu nurtuje ją i Hermionę.

– Luno, co z tobą i Neville'em?

Luna peszy się. Doskonałe pytanie: Co z nią i Neville'em? Ostatnie tygodnie sprawiły, że odsunęli się od siebie; nie spędzają wspólnie czasu, jedynie wymieniają krótkimi uśmiechami i szybkimi przywitaniami. Nie tak wygląda związek…

– Ja… Nie wiem, nie mam pojęcia, co się wokół nas dzieje – szepcze.

– W ogóle ze sobą nie rozmawiacie – mówi Hermiona nieco zaniepokojonym głosem. I w końcu dodaje to, co od dłuższego czasu ją martwi: – Widzę, jak miło spędzasz czas z Zabinim, chodzisz uśmiechnięta i cieszę się, że tak doskonale się rozumiecie, ale czy relacją z nim nie niszczysz tej, która łączy cię z Neville'em? Nie chodzi mi o to, żebyś zrywała kontakt z Zabinim, ale może powinnaś… Chcę powiedzieć, że chyba musisz pomyśleć o tym, kto jest ci bliższy…

Luna zaciska usta. Nie jest zła, czuje po prostu rozgoryczenie, ale nie wini Hermiony za jej przemyślenia. Przyjaciółka powiedziała to, czego Luna od dłuższego czasu nie chce do siebie dopuścić. Uwielbia wspólne spędzanie czasu z Blaise'em, uwielbia rozmowy z nim, uwielbia czuć jego ramię przy swoim, gdy siedzą na parapecie i obserwują błonia. Ale to, co ich łączy, przynajmniej z jej strony, zaczęło wymykać się spod kontroli. Luna wie, że nie powinna zastanawiać się, jak by to było trzymać Blaise’a za rękę, ani myśleć o tym, jak wyglądałby ich pocałunek…! To, co czuje przed spotkaniami z Blaise'em, nie czuła nawet na początku związku z Neville'em. I to ją przeraża… Sprawia, że ma ogromne wyrzuty sumienia i jest wściekła na siebie. Kierowana swoim sumieniem podejmuje najmniej odpowiednią decyzję.

Luna decyduje się ratować związek z Neville'em, a ja wiem, że jej wybór jest zły. Nie dlatego, że Neville to zły chłopak, a dlatego, że Luna oszukuje samą siebie: ona przecież nie kocha Neville’a.

– Chyba macie rację… – mówi. – Muszę porozmawiać z Neville'em i przeprosić go. Po prostu z Blaise'em znalazłam wspólny język, ale to Neville’owi powinnam poświęcić najwięcej czasu.

Ginny i Hermiona uśmiechają się ciepło. Wydaje im się, że właśnie takie rozwiązanie jest najlepsze dla Luny, ale nie wiedzą, co ona czuje, nie mają wglądu w jej serce. Ja mam. Widzę, jak wraz z wypowiedzeniem tych słów jej serce zaczyna bić szybko z rozpaczy. Luna nie wie o tym, że jest zakochana w Blaisie. 

Najsmutniejsze jest to, że nigdy nie uda jej się tego zrozumieć.

***

Wtorkowe popołudnie jest wyjątkowo wietrzne. Mimo to Luna idzie hardo przez hogwarckie błonia. Od niedzieli, a więc od rozmowy z Ginny i Hermioną, próbuje spotkać się z Neville'em, ale chłopak jakby starannie jej unika! Dziś w końcu postanowiła, że nieważne w towarzystwie kogo Neville będzie, zmusi go do rozmowy! Dowiedziała się, że planuje obserwować wzrost jednej z magicznych roślin wraz z Hanną Abott, od razu ubrała najgrubszy sweter i szalik i ruszyła w kierunku błoń.

Dostrzega chłopaka nieopodal jeziora. Siedzi na trawie, a obok niego kuca dziewczyna. Luna uśmiecha się i podchodzi bliżej.

– Cześć, Neville, Hanna.

Zaskoczona para podnosi się, wyraz twarzy Hanny zdradza jej zmieszanie i rozczarowanie, Neville wydaje się jedynie zdziwiony.

– Przepraszam, że przeszkadzam, ale muszę pilnie porozmawiać z Neville'em, ta sprawa jest bardzo ważna – mówi, podkreślając ostatnie słowa.

Neville marszczy brwi, a następnie spogląda na Hannę, dziewczyna kiwa głową.

– Jasne, ja zostanę jeszcze i trochę popatrzę. Powiem ci później, co udało mi się zaobserwować. – Język jej się plącze, a policzki rumienią się lekko.

Luna uśmiecha się ciepło i z wahaniem chwyta Neville’a za rękę. Chłopak jest zaskoczony tak bardzo, że nawet zapomina poczuć zawstydzenie, które w takich chwilach zawsze go ogarnia.

Idą powoli wokół jeziora. Luna zastanawia się chwilę, jak rozpocząć rozmowę. W końcu, nie mogąc znieść tej ciszy, zatrzymuje się i staje naprzeciwko Neville’a.

– Przepraszam. Wiem, zachowywałam się ostatnio strasznie, w ogóle nie rozmawialiśmy i wiem, że to tylko moja wina… Nie chcę, żeby to tak wyglądało, nie chcę, żeby tak to się skończyło…

Luna tłumi w sobie dziwny głosik mówiący, że gdyby to się skończyło, nie miałaby już wyrzutów sumienia z rozwoju relacji z Blaise'em. Zamyka jednak swoje serce na rosnące uczucie do Zabiniego i skupia całkowicie na tym słabym, którym darzy Neville’a. Zdobywa się nawet na szeroki uśmiech, gdy Neville przytula ją do siebie.

– Ja też przepraszam, nie powinienem był pozwolić ci się odsunąć, ale nie potrafiłem temu zapobiec – szepcze. I dodaje: – Parę razy widziałem cię z Zabinim, wydawałaś się szczęśliwa, śmiałaś się tak jak nigdy przy mnie… Myślałem, że wszystko już skończone.

– Blaise to tylko przyjaciel. – Nie zdaje sobie sprawy, że okłamuje samą siebie.

– To dobrze. Cieszę się, że wszystko między nami jest dobrze – mówi z szerokim uśmiechem.

Neville spogląda na Lunę niepewnie i z wahaniem; czekając na jej pozwolenie, pochyla się nad nią. Luna kiwa głową i przymyka oczy. Oboje czują tak doskonale znane im zawstydzenie, ale znika ono wraz z momentem, w którym ich usta się stykają. Pocałunek jest delikatny, ale czuły i słodki. Na myśl przychodzi im dotyk skrzydeł motyla lub muskanie wiatru. Nie ma w nim wcześniejszej nieporadności czy wielkiego stresu. Ich myśli skupione są na tej jednej chwili.

Nie zdają sobie sprawy z tego, że są obserwowani przez jedną osobę. Blaise postanowił wybrać się z Teodorem i podrażnić nieco Wielką Kałamarnicę. Chcieli ochłonąć od szaleństwa, które wciąż panuje w Pokoju Wspólnym po zwycięskim meczu nad Gryffindorem. Zupełnie przypadkiem spogląda w lewą stronę, na obszar niedaleko lasu, dostrzega tam jakąś postać, gdy wytęża wzrok rozumie, skąd poznaje te rozwiane blond włosy; to Luna. Chce powiedzieć o tym Teodorowi i ruszyć w stronę dziewczyny, zauważa jednak, że Luna nie jest sama… Uważniej wpatruje się w nią; staje się świadkiem pocałunku jej i Neville’a…

Stoi jak sparaliżowany. Czuje wielki zawód, który powoli zaczyna ogarniać jego serce i myśli. Nie jest zakochany w Lunie, ale ja wiem, że wystarczyłoby jeszcze kilka wspólnych spotkań, aby to uczucie nim zawładnęło. Niestety, widząc całującą się parę, traci szansę na zasmakowanie miłości do Luny.

– Wszystko w porządku? – pyta Teodor.

– Tak, coś mi wpadło do oka. Wiesz co, wracajmy już, muszę jeszcze sprawdzić esej na jutro… – mówi Blaise, odwraca się; nie chce patrzeć na stojącą nieopodal parę. 

Od tej chwili relacje Blaise’a i Luny nie będą już tak proste.

***

6 listopada 1998

Nie wiem, co mam pisać. Dziś było zwyczajnie, tak samo monotonnie jak poprzednio. Nie opuściła mnie nagle chandra, nie zacząłem się uśmiechać, nie zniknęły problemy.

Dziś było takie jak wczoraj i przedwczoraj, i w czasie ostatnich dni…

Poza jedną rzeczą, a dokładnie poza czyjąś obecnością… Przywykłem do tego, że od prawie dwóch tygodni każdy wieczór spędzam w towarzystwie Granger. Nie czuję już tak wielkiego skrępowania ani nawet złości. Siedzimy obok siebie, pracujemy, niekiedy nawet odrabiamy prace domowe. Zrozumiałem, że nie pozbędę się jej, ale może to i lepiej? Gdyby nie ona, nie miałbym pojęcia ani o klątwie, ani o antidotum.

Wiele jej zawdzięczam, dlatego jestem neutralny. Czasami jednak czuję tak wielką potrzebę rozpoczęcia rozmowy, ta cisza niekiedy mi doskwiera! Właśnie teraz mam ochotę przerwać to milczenie! Granger siedzi tam gdzie zawsze, naprzeciwko mnie, jest pochylona w skupieniu nad jakimś wypracowaniem. Wygląda idiotycznie; jej włosy tarzają się po całym stole i ciągle wchodzą na pergamin, nie wiem, czemu ich nie zetnie, przecież one muszą byś strasznie niekomfortowe! Robi dziwną minę, trochę przypomina mi rybę. Ciekawe, czy wie, jak błazeńsko wygląda?

– Nie jestem ślepa, Malfoy. Widzę, że się ze mnie śmiejesz – mówi chłodno Hermiona. Draco zostawia wielki kleks na kartce swojego dziennika, jest mocno zaskoczony.

– O co ci chodzi? – warczy, mrużąc gniewnie oczy. Prostym zaklęciem pozbywa się nadmiaru atramentu, niestety zostaje ciemny ślad w miejscu, w którym była plama.

– Uśmiechasz się, gdy na mnie patrzysz – mruczy wściekła.

– Gdybyś nie wyglądała tak infantylnie, nie śmiałbym się.

– Co w moim wyglądzie sprawia, że wyglądam infantylnie, Malfoy? Słucham uważnie!

Draco nie za bardzo wie co powiedzieć. Gdy dziewczyna się wyprostowała, jej włosy przestały wyglądać jak wielka, napuszona szopa. Teraz zdają się lśnić i układać w lekkie fale. Gdy nie zagryza już wewnętrznej strony policzka, nie mruży oczu i nie układa dziwnie ust, jej twarz wydaje się nawet całkiem ładna. Ma duże oczy i delikatne rysy twarzy, co prawda nadmiar piegów nieco go przeraża, ale one dodają jej buzi dozy niewinności.

Draco wzdycha.

– Po prostu robiłaś dziwne miny – odpowiada zrezygnowanym, ale zimnym głosem. Pochyla głowę i wraca do pisania, nie dostrzega triumfu w oczach Hermiony.

W chwilach, gdy mam ochotę zacząć rozmowę z Granger, przypominam sobie, dlaczego tego nie robię. Przypominam sobie, co sprawiło, że tak bardzo nie znoszę tej dziewczyny! Jej przemądrzały ton jest tak irytujący, że niemal podziwiam tych jej przyjaciół…  Jej oskarżający wzrok jest równie denerwujący. Granger wygląda zwykle tak, jakby była cudem świata, który wie wszystko o wszystkich na wszystkie tematy. Nie znoszę jej pewności siebie i ciągłego wymądrzania.

– Teraz to ty się na mnie ciągle patrzysz, Granger! – warczy Draco, gdy podnosząc głowę, dostrzega wzrok dziewczyny.  Ta nie wydaje się nawet w minimalnym stopniu zawstydzona, wręcz przeciwnie; odsuwa swoje prace domowe na bok i wyjmuje z torby jeden z pergaminów.

– Musisz jak najszybciej zdobyć składniki do eliksiru, Malfoy.

– Naprawdę? Zaskoczyłaś mnie, bo nie wiedziałem – mówi i prycha głośno. Czas goni go niezwykle, ale nie wie, skąd wziąć potrzebne składniki. Nie może opuścić szkoły, a złożenie zamówienia na swoje nazwisko byłoby złym posunięciem. Od razu pojawiłyby się pytania, możliwe, że pełni uprzedzeń właściciele w ogóle by go nie zrealizowali. Był w sytuacji bez wyjścia.

– Dlatego też pozwoliłam sobie złożyć zamówienie na swoje nazwisko… – Głos Hermiony jest niemal niesłyszalny, ale Draco z łatwością wyłapuje jej słowa. Trudno nawet określić, jak bardzo zaskoczony jest. – Paczka powinna zostać przysłana najpóźniej do niedzielnego wieczoru, jednak jest problem z kilkoma składnikami; smocza krew jest trudna do kupienia, będę musiała się mocno namęczyć, ale powinno udać mi się ją zdobyć, problem pojawia się przy ostatnich dwóch składnikach; o ile Kwiat Samulaga powinnam dać radę znaleźć, tylko po prostu zajmie mi to trochę więcej czasu, o tyle krwi jednorożca nie zdobędę. Nie mam pojęcia, kto dopuściłby się tak okrutnej zbrodni… Ale będę się starać, spróbuję uruchomić trochę swoich kontaktów… – dodaje z delikatnym uśmiechem.

Draco milczy. Co mógłby powiedzieć? Słowa Hermiony wprowadziły go w jakiś trans, sprawiły, że zaczął rozumieć, że Granger naprawdę bardzo mocno chce mu pomóc! Nie może uwierzyć, że po tym wszystkim, co zrobił, wciąż może na kogoś liczyć. Cała frustracja, cała złość i niechęć nagle znika. W jego oczach widać tylko rosnącą nadzieję. Nie wie, co nim kieruje, ale chwyta dłoń Hermiony leżącą na stole i zaciska na niej swoje dłonie.

– Nie wiem, co powiedzieć – szepcze Draco.

– Wiesz, wystarczyłoby dziękuję…  – mówi nerwowo Hermiona. Dotyk chłopaka zdaje się ją palić. Nie czuje się komfortowo.

– Przepraszam, Granger. Przepraszam za wszystko. – Odsuwa się od niej, na co dziewczyna reaguje westchnieniem ulgi, nie jest pewna, za co przeprasza ją chłopak; czy to za te wszystkie lata, kiedy uprzykrzał jej życie? Nie chce jednak zagłębiać się w przeszłość, liczy się teraźniejszość.

– Nie mówmy o tym, Malfoy…

– Dziękuję – dodaje szybko chłopak. – Oczywiście ureguluję rachunek. – Kiwa głową gorliwie. Wydaje się zupełnie inny niż zazwyczaj. Hermiona zaczyna rozumieć, co się zmieniło i odczuwa z tego powodu wielką dumę.

Gdyby ktoś powiedział mi, że będę czuł tak wielki szacunek i wdzięczność wobec Hermiony Granger, wyśmiałbym go. Dziś jednak to się zmieniło.

Hermiona Granger dała mi nadzieję.

Draco

***

Soboty nie powinny być złymi dniami. Soboty powinny być pełne radości, ciepła i szczęścia, w końcu weekend trwa w najlepsze. Niestety, ja wiem, że ta dzisiejsza sobota siódmego listopada tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego roku będzie najgorszym a zarazem najlepszym dniem dla Ginny Weasley. Niestety o tym, że to najlepszy dzień, Ginny dowie się wiele miesięcy później…

Ginny, nie mogąc dłużej spać, wstaje wcześnie rano. Bierze kąpiel, ubiera się i po cichu, by nie obudzić współlokatorek, schodzi do Pokoju Wspólnego, a stamtąd rusza wprost do Wielkiej Sali. Przy stołach są jedynie nieliczni uczniowie i paru nauczycieli. W spokoju zabiera się za jedzenie śniadania. Gdy sala zaczyna się wypełniać, dziewczyna już kończy jeść, jeszcze jedynie dopija drugą szklaneczkę soku dyniowego. Już chce wychodzić, gdy pojawiają się sowy. Obok jej talerza lądują trzy listy; uśmiecha się, to zapewne wiadomości od Billa, Charlie’ego i rodziców. Właśnie chciała je wrzucić do swojej torby, gdy sówka z egzemplarzem Proroka Codziennego siada na stole i zaczyna pałaszować jej niedojedzone ciastko zbożowe.

Ginny śmieje się cicho.

– Proszę – mówi, wkłada do sakiewki przywiązanej do nóżki sówki pięć knutów i głaszcze zwierzę.

Sowa z zadowoleniem kończy ciastko i dopiero wówczas odlatuje. Ginny wstaje i ruszyła w kierunku wyjścia. W Wielkiej Sali jest przeraźliwie zimno; od rana na dworze panuje okropna nawałnica. Spoglądając w okna, nic nie da się dostrzec, jedyne światło, jakie rozjaśnia niebo, to błyskawice przecinające powietrze.

Idzie powoli, na jej ustach lśni uśmiech zadowolenia; dobrze, że wstała tak rano. Szybciej odrobi lekcje i przygotuje się na nadchodzący egzamin z obrony. W końcu będzie mieć wolną niedzielę! Chwyta w obie dłonie gazetę i otwiera ją. Gwałtownie przystaje, ma wrażenie, jakby jej serce stanęło na widok artykułu na pierwszej stronie Proroka i wielkiego zdjęcia…

– Nie… – szepcze. Jej oczy zachodzą łzami. – Tylko nie to…

Opuszcza dłoń i przyśpiesza, ostatnie dwa kroki dzielące ją od wyjścia z Wielkiej Sali pokonuje biegiem. W drzwiach wpada na Blaise’a Zabiniego, w wyniku zderzenia gazeta wypada z jej rąk.

– Weasley?! – krzyczy za nią Blaise.

Chłopak jest zaskoczony; dziewczyna niemal go przewróciła i nawet nie raczyła przeprosić! Blaise widzi jej znikającą za zakrętem sylwetkę. Ciekawy, co spowodowało w niej tak dziwne zachowanie, unosi upuszczoną przez nią prasę. Jego oczy rozszerzają się w szoku.

– Merlinie…

Rusza biegiem za dziewczyną. Ma nadzieję, że zdąży ją dogonić, zanim ta zgubi się w ciemności panującej na błoniach.